ဂ်က္ကီခ်မ္းေျပာတဲ့ လဲရင္ ျပန္ထ

ဂ်က္ကီခ်န္းရဲ႕ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ The Karate Kid ရုပ္ရွင္ကို အေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ဖူး ၾကမွာပါ။ အဲ့ဒီထဲမွာ ကေလးငယ္ကို သူ စကား တစ္ခြန္း ေျပာခဲ့ ပါတယ္။

“Life will knock us down, but we can choose to get back up.”

ဘဝဆုိတာ ကိုယ့္ကို ရွံုးနိမ့္ေအာင္ စီရင္ ဖန္တီး ႏိုင္တယ္။ သုိ႔ေပမယ့္ ျပန္ထျပီး ရုန္းကန္ ၾကိဳးစားဖို႔ ဆုိတာ မိမိရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မွု ပါပဲတဲ့ ။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘဝမွာ ကိုယ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကိဳးစား ၾကိးစား၊ ေကာင္းမွု ေတြ၊ ေကာင္းတာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္လုပ္ လြန္ဆန္ မရတဲ့ ဝဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ အခက္ေတြ၊ ေဘးဒုကၡေတြ ဆုိတာ ၾကံဳျမဲ ၾကံဳေန ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို ၾကံဳတဲ့ အခါ အမ်ားစုက ဒါ ကံၾကမၼာ ဘဲေလ။ ငါဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ပါေစ ဆုိျပီးေတာ့ လက္လြတ္ စပယ္ ေနၾက ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေရာက္လို႔ သူမ်ား ေမးတဲ့ အခါက်ရင္လည္း ဒါဟာ ကံေၾကာင့္ ျဖစ္တာပါ ဆုိျပီးေတာ့ ျပန္ေျပာျပတတ္ ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ေဘး ဒုကၡ ေရာက္သြားခ်ိန္၊ က်ရွံုးသြားခ်န္ ျပန္လည္ ရုန္းကန္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားဖို႔ အခြင့္အေရးဆုိတာ ရွိစျမဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပန္ ၾကိဳးစားမယ္၊ မၾကိဳးစားဘူး ဆုိတာ မိမိရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မွု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ဝဋ္ေၾကြးနဲ႔ မဆိုင္ ပါဘူး။ မိမိ ဆက္လုပ္မယ့္ အလုပ္ (ၾကိဳးစားမွု၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္) အေပၚ မွာသာ မူတည္ ပါေတာ့တယ္။ မိမိ ၾကိဳးစားမွု ေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ ေကာင္းေသာ ကံမ်ား ျပန္လည္ အက်ိဳးေပး မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ကံၾကမၼာကို အျပစ္တင္ မေနၾကပဲ အေကာင္းဆံုး ၾကိဳးစား သြားႏိုင္ဖို႔ အၾကံေပး ေရးသား တိုက္တြန္း လိုက္ရ ပါတယ္။

credit by>>>ေအာင္ခမ္း (ရိုးရာေလး)

>>>မိုးထက္အာကာ<<<

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေလးစားမိဖို႔

လူတခ်ိဳ႕က ကိုယ္ အႏိုင္ရဖို႔အတြက္ ကိုယ့္သိကၡာကိုေရာင္းစားတတ္တယ္
လူတခ်ိဳ႕က ကိုယ္ ေပ်ာ္ရႊင္အဆင္ေျပဖို႔အတြက္ ကိုယ့္သိကၡာကိုေရာင္းစားတတ္တယ္

လူတခ်ိဳ႕က ကိုယ္ အသာစီးရဖို႔အတြက္ သူတစ္ပါးအားနည္းခ်က္ကိုေဖာ္ထုတ္တတ္တယ္
လူတခ်ိဳ႕က ကိုယ္ အာသီသေျပဖို႔အတြက္ သူတစ္ပါးမေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတတ္ၾကတယ္

အားသာခ်က္အားနည္းခ်က္ကိုယ္စီရွိေနၾကတဲ့ လူ႕ဘ၀မွာ
ဘယ္သူကမွ ထူးျပီးျမင့္ျမတ္မေနသလို
ဘယ္သူကမွ ထူးျပီး နိမ့္က်မေနပါဘူး

ကိုယ္သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္ထင္က်န္ခဲ့တဲ့ေျခရာေတြကို
ကိုယ္ျပန္လွည့္ၾကည့္ရဲတဲ့ သတၱိ သင့္မွာရွိပါေစ

ကိုယ္တက္ခဲ့တဲ့ေလွကားတစ္ေလွ်ာက္ ကိုယ္နင္းခဲ့တဲ့ ေလွကားထစ္ေတြကို
ျပန္လည္ငံု႔ၾကည့္ရဲတဲ့ သတၱိသင့္မွာရွိပါေစ

ကိုယ္လုပ္ခဲ့သမွ် ကိုယ္ျပန္မၾကည့္ရဲ ကိုယ္ျပန္မေတြးရဲ ကိုယ္ျပန္တာ၀န္မယူရဲဘူးဆိုရင္
သင္ဟာ တရားမွ်တမႈမရွိ တဲ့ လူ႔အမႈိုက္ပင္ပါပဲ ။

တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ေလးစားႏုိင္ဖို႔
ကိုယ့္သိကၡာကိုယ္ျပန္ဦးညႊတ္ႏုိင္ဖို႔
ကိုယ့္ဆႏၵေတြကို ခ်ိဳးႏိွိမ္ပါ
ကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြကို ျဖဴစင္ပါေစ ။

credit by>>>original up-loader

>>>မိုးထက္အာကာ<<<

စကားၾကီး (၃) ခြန္း

♠ ျမစ္ႀကီးလည္းမခမ္းပါေစနဲ႔..။
♠ သစ္ပင္ ႀကီးလည္း မလဲပါေစနဲ႔..။
♠ ထုံးအုိးႀကီးလည္းမကြဲပါေစနဲ႔..။

♦ ျမစ္ႀကီးမခမ္းပါေစနဲ႔ဆုိတာ….ေအးျမတဲ့စမ္းေရလုိၾကည္ၾကည္ လင္ လင္ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့..ေမတၱာျမစ္ႀကီးကုိ ဆုိလုိတာေလ..။လူလူခ်င္းေမတၱာထားၾက ၊ေမတၱာ တရားေတြပြားမ်ားၾကေမတၱာေတြ မခမ္းၾကေစနဲ႔ ဆုိတဲ့အဓိပၸါယ္ပဲ..။

♦ သစ္ပင္ႀကီးလည္းမလဲပါေစနဲ႔ …တဲ့..။ သစ္ပင္ ႀကီးဟာ အခက္အလက္ အရြက္ေတြေဝေဝဆာဆာ နဲ႔ အရိပ္ အာဝါသကုိေပးတယ္..။ထုိ႔အတူပဲ..ဘုရားတရားသံဃာ ရတနာ သုံးပါးရဲ ့အရိပ္ အာဝါသေကာင္းကုိ ခုိလႈံရလုိ႔လည္းႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္းကုိ ရတယ္..။ ဒီအရိပ္ အာဝါသေတြကုိ အမိအရခုိလႈံဘုိ႔လုိသလုိ..အရိပ္ အာဝါသေတြကုိမဖ်က္ ဆီးမိဘုိ႔ ၊ေက်းဇူးမကန္းမိဘုိ႔ သတိထားရလိမ့္မယ္..။သစ္ပင္ႀကီးကုိ ခုတ္လွဲပစ္ျခင္းဟာ အရိပ္အာဝါသကုိဖ်က္ဆီးရာေရာက္တာပဲ..။ဒါေၾကာင့္ သစ္ပင္ႀကီးမလဲေအာင္ ႀကဳိးစားထိမ္းသိမ္းၾက..။

♦ ထုံးအုိးႀကီးလည္း မကြဲပါေစနဲ႔ ဆုိတာကေတာ့ ရုိးရာ ဓေလ့ ထုံးစံေတြကုိေျပာတာပါ..။ မိဘဘုိးဘြားလက္ထက္ကတည္းက လုိက္နာက်င့္သုံးလာၾကတဲ့ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထုံးတမ္းစဥ္လာ ေကာင္းေတြ..။မေပ်ာက္ ပ်က္ရေအာင္ ထိန္းသိမ္းၿပီးဗုဒၶဘာသာဓေလ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းသိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ ေနထုိင္ၾက..။ -

                                                (ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး )

>>>မိုးထက္အာကာ<<<

လူတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္မိျပီဆိုရင္

လူတစ္ေယာက္ကို သက္ထက္ဆုံး ခ်စ္သြားဖုိ႕ဆုိတာ လြယ္ေတာ့မလြယ္ဘူး............

▶အဲဒီလူကို စခ်စ္ျပီ ဆုိကတည္းက
 ပထမဦးဆုံး ကုိယ္စိတ္က သူ႔အေပၚအခ်ိန္ျပည္႕မဟုတ္ေတာင္
သူဆုိတဲ႕ အသိစိတ္က တေန႕မွာ အၾကိမ္ေရမ်ားစြာ သတိရေနတတ္တယ္။

▶သူ႔ကို စခ်စ္ျပီ ဆုိကတည္းက သူအေပၚ သစၥာလဲ အလုိလုိ ရွိလာတတ္တယ္
ကုိယ္သူ႔အေပၚ သစၥာရွိလာျပီဆုိကတည္းက သူလဲ ကိုယ္အေပၚ သစြာရိွပါေစလုိ႕
ဆုလဲေတာင္းတတ္လာတယ္..။

▶သူ႔အေပၚ ကုိ အစစအရာရာ စိတ္ပူတတ္သလုိ သူကုိလဲ

မ်က္စိ အားေကာင္္းေစရန္

ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔မွာ အခ်ိန္ျပည့္ ထိုင္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ အသံုး၀င္မွာပါ။

၁။ ငါးမ်ားမ်ားစားေပးပါ။ ငါးမ်ားမွာမ်က္ခံုးထဲကမ်က္ရည္ခမ္းေျခာက္ျခင္းကို တားဆီးေပးတဲ့
omega-3 fatty acid မ်ားစြာပါဝင္တယ္။ငါးမၾကိဳက္သူမ်ားငါၾကီးဆီေဆးလံုးမ်ားကိုအသံုးျပဳႏိုင္ပါတယ္။

၂။ေရကူးမယ္ဆိုရင္ေရငုပ္မ်က္မွန္တပ္ျပီးကူးရင္ပိုေကာင္းတယ္။ေရထဲကကလိုရင္းဓါတ္ေတြကို အကာအကြယ္ေပးတယ္။ေဆာက္လုပ္ေရးတို႔၊စက္ျပင္ဆရာတို႔ဆိုရင္လည္းအကာအကြယ္မ်က္မွန္
တပ္ဆင္သင့္ပါတယ္။မေတာ္တဆထိခိုက္မႈေတြျဖစ္တပ္ပီး cornea လို႔ ေခၚတဲဲဲ့ မ်က္ၾကည္လႊာကို ထိိခိုက္ေစႏိုင္ပါတယ္။

၃။ ကားေမာင္းစဥ္ ေခေအးေပးစက္ ဒလက္ျပားေတြကို မ်က္ႏွာ တည့္တည့္မခ်ိန္ထားဘဲ ေျခေထာက္ေလာက္အထိကိုခ်ိန္ထားပါ။မ်က္ႏွာတည့္တည့္ထားရင္ေလေအးေပးစက္ကထြက္
လာတဲ့ေလဟာမ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေတြကို ေရျမဳပ္လုိ စုပ္ယူတက္တယ္။ဒါေၾကာင့္
ေျခေထာက္ေလာက္ကိုစိုက္ထားပါ။ မ်က္ရည္ခမ္းေျခာက္တာမ်ားသြားရင္ မ်က္ၾကည္လႊာ
ပ်က္စီးတက္ရံုမက ၾကာရင္မ်က္စိ ပါကြယ္သြားႏိုင္ပါတယ္။

၄။ ဟင္းခ်က္ရင္ အျခားၾကက္သြန္ေတြထက္ၾကက္သြန္နီကို ပိုသံုးေပးပါ။ၾကက္သြန္နီမွာ မ်က္စိိ တိမ္ကြယ္ျခင္းမွ ကာကြယ္ေပးတဲ့ဓါတ္တစ္မ်ိဳးပါဝင္လို႔ပါ။

၅။ အိမ္အျပင္ေနကူထဲသြားရင္ေနကာမ်က္မွန္တပ္ေပးပါ။ စူရွတဲ့ေနေရာင္ျခည္ကို ကာကြယ္ေပးရံုမက ေလတိုက္ခတ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ ေပၚလာတတ္တဲ့ မ်က္ရည္ခမ္းေျခာက္ျခင္းကိုလည္းကာကြယ္ေပးပါတယ္။

၆။ ညစာစားတဲ့အခါ စိမ္းစာဥစားေပးသင့္တယ္။ ညျမင္ကြင္းပိုေကာင္းေစတဲ့ vitamin a ပါဝင္တယ္။

၇။ ညအိပ္ရာမဝင္ခင္ မ်က္စိတစ္ဝိုက္နားက မိတ္ကပ္ေတြဖယ္ရွားေပးပါ။ မိတ္ကပ္အပိုင္းအစ
ကေလးေတြဟာ မ်က္ၾကည္လႊာကို ျခစ္သြား ႏိုင္တယ္။

၈။ သန့္ရွင္းတဲ့မ်န္ႏွာသူတ္ပုဝါကို သံုးပါ။ အျခားသူေတြသံုးတဲ့မ်က္ႏွသူတိပုဝါကို မသံုးပါနဲ႔။
conjunctivitis လုိ.ေခၚတဲ့ကူးစက္ျမန္မ်က္စိေရာဂါျဖစ္ေစတယ္။

၉။ စာဖတ္စာက်က္တဲ့ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္ မိနစ္ သံုးဆယ္ျပည့္တိုင္း စာအုပ္ကိုခဏခ်ျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကို စကၠန္႔သံုးဆယ္ေလာက္ၾကည့္သင့္တယ္။ (နာရီသံပတ္ေပးျပီးႏႈိးေဆာ္ပါ)

၁၀။ တစ္လတစ္ခါ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းသင့္တယ္။ေသြးေပါင္ခိ်န္ျမင့္ရင္ မ်န္စိထဲက ေသြးေၾကာေတြကို ဒုကၡေပးႏိုင္တယ္။

၁၁။ စပယ္အနံ႕ပါတဲ့ ေရေမႊးကို သံုးေပးရင္မ်က္စိအားေကာင္းတယ္။ စပယ္ပန္းရနံ႕ဟာ ဦးေႏွာက္ေရွ.ပိုင္းက beta လိႈ္င္းေတြကို ျဖစ္ေပၚေစျပီးႏိုးၾကားထက္ျမက္မႈနဲ.မ်က္စိအားေကာင္းျခင္းတို႔ကို ျဖစ္ေစတယ္။

၁၂။ ဇီးေရာင္ေနကာမ်က္မွန္ထက္ မီးခိုးေရာင္ေနကာမ်က္မွန္ကိုသံုးပါ။ အေရာင္ေသြဖယ္မႈနည္းတယ္။ ယာဥ္ေကာင္တဲ့ အခါပိုအေရးၾကီးတယ္။

၁၃။ အငန္ေလွ်ာ့စားသင့္တယ္။ အငန္ဓါတ္မ်ားရင္မ်က္စိမွာတိမ္ျဖစ္ဖို႔ အေျခအေနပိုေပးတက္တယ္။ ဆားေလွ်ာ့စားပါ။

ေနာက္ဆံဳးအေနနဲ႔အားလံုးလုိက္နာမယ္ဆိုရင္ေတာ့အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။။။။

credit by>>original up-loader

>>>မိုးထက္အာကာ<<<

ဖေယာင္းတိုင္ ေလးတိုင္

ဖေယာင္းတိုင္ေလး ေလးတိုင္ဟာ တစ္ေငြ ့ေငြ ့နဲ ့ေလာင္ကြ်မ္းေနတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကလည္း တိတ္ဆိတ္ေနတာေၾကာင့္ ဒီဖေယာင္းတိုင္ေလး ေလးတိုင္ေျပာေနတာေတြကို ၾကားေနရတယ္။

ပထမ ဖေယာင္းတိုင္ေလးက ငါကေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူကမွ ငါ့ကို မီးမညွိနိုင္ၾကဘူး။ ငါ့ရဲ ့မီးညြန္ ့ေလး ျငိမ္းေတာ့မယ္လို ့ငါယံုၾကည္ေနတယ္။

ဒီလိုနဲ ့ပထမဖေယာင္းတိုင္ေလးရဲ ့မီးေတာက္ဟာ ျမန္ဆန္စြာနဲ ့ေလ်ာ့နည္းလာျပီး ေနာက္ဆံုးမွာ မီးျငိမ္းသြားတယ္။

ဒုတိယဖေယာင္းတိုင္ေလးက ငါကေတာ့ ယံုၾကည္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ အမ်ားစုက ငါ့ကို မလိုအပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါဆက္ျပီး ထြန္းလင္းေနလည္း ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ပါဘူး။

ဒုတိယဖေယာင္းတိုင္ေလးရဲ ့စကားအဆံုးမွာ ေလေျပတိုက္လိုက္တာနဲ ့ပဲ သူ ့ရဲ ့မီးလွ်ံဟာလည္း ျငိမ္းသြားရွာတယ္။

တတိယဖေယာင္းတိုင္ေလးကလည္း ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစြာနဲ ့ ငါကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပါလို ့ေျပာလိုက္တယ္။ ငါလည္းပဲ ဆက္လက္ထြန္းလင္းေနဖို ့ခြန္အားမရွိေတာ့ဘူး။ လူေတြက ငါ့ကို ေဘးဖယ္ထားၾကတယ္။ ငါဘယ္ေလာက္ အေရးပါတယ္ဆိုတာကိုလည္း နားမလည္ၾကဘူး။ သူတို ့ရဲ ့အနီးဆံုးလူေတြကို ခ်စ္ဖို ့ေတာင္ ေမ့ေနတတ္ၾကတယ္ လို ့ေျပာလိုက္တယ္။

တတိယဖေယာင္းတိုင္ေလးလည္းပဲ မီးျငိမ္းသြားတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ အခန္းထဲကို၀င္လာျပီး ဖေယာင္းတိုင္ေလး သံုးတိုင္မီးျငိမ္းေနတာကို ေတြ ့လိုက္ရတယ္။

ကေလးက ဘာျဖစ္လို ့မီးျငိမ္းေနရတာလဲ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြရယ္။ မင္းတို ့ေလာင္စာ ကုန္တဲ့အထိ လင္းေနရမွာ မဟုတ္ဘူးလားလို ့ ေျပာျပီး ငိုလိုက္တယ္။

ဒါနဲ ့ပဲ စတုတၳေျမာက္ဖေယာင္းတိုင္ေလးက မေၾကာက္ပါနဲ ့ကေလးရယ္။ ငါက ဆက္လက္ျပီးထြန္းလင္းေနတာမို ့ က်န္တဲ့ ဖေယာင္းတိုင္ေလးေတြကို ျပန္ျပီးေတာ့ လင္းလာေအာင္ မီးျငွိေပးလို ့ရတယ္ေလ။ ငါကေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းပါ။

ကေလးေလးကလည္း မ်က္၀န္းလဲ့လဲ့ေလးနဲ ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းဖေယာင္းတိုင္ေလးနဲ ့က်န္ဖေယာင္းတိုင္ သံုးတိုင္ကို ျပန္ျပီး မီးျငွိလိုက္တယ္။

"ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရဲ ့ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္း မီးလွ်ံကို ဘယ္ေတာ့မွ မျငိမ္းေစရေအာင္ သတိျပဳရပါမယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းနဲ ့အတူ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္းနဲ ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေတြကိုပါ ျပန္လည္ပိုင္ဆိုင္လာနိုင္မွာမလြဲဧကန္ပါပဲ။"
 ===================================================

The four candles burns slowly. The ambiance was so soft you could hear them talking.
The first one said, “I am Peace! however nobody can keep me lit. I believe, I will go out.”
It’s flame rapidly diminishes and goes out completely.
The second one says, “I am Faith! Most of all, I am no longer indispensable, so it doesn’t make any sense that I stay lit any longer.”
When it finished talking, a breeze softly blew on it putting it out.
Sadly, the third candle spoke in its turn: “I am love! I haven’t got the strength to stay lit. People put me aside and don’t understand my importance. They even forget to love those who are nearest to them.”
And waiting no longer it goes out.
Suddenly…
A child enters the room and sees three candles not burning.
“Why are you not burning? You are supposed to stay lit till the end.”
Saying this, the child begins to cry.
Then the fourth candle said: “Don’t be afraid, while I am still burning we can re-light the other candles, I am Hope!”
With shining eyes, the child took the candle of hope and lit the other candles.
THE FLAME OF HOPE SHOULD NEVER GO OUT FROM YOUR LIFE.
…and that each of us can maintain Peace, Faith, Love and Hope!!!
Have a nice Day.
 ======================================================
Translate by စနိုး

ျပန္လည္ေ၀မွ်သူ *မိုးထက္အာကာ*

လူခ်စ္ေဆး(၁၀)မ်ိဳး

လူခ်စ္ေဆး(၁၀)မ်ိဳး၊
==========
၁။ နာမည္ေတြကို မွတ္မိေအာင္ က်က္ထားပါ။ မိမိက သူတစ္ပါးကို အေလးအနက္မထားရင္ သူတစ္ပါးကလည္း အေလးအနက္ ထားမွာ မဟုတ္ပါ။
၂။ သိမ္ေမြ႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့လူ ျဖစ္ပါေစ။ ဒါမွ ဆက္ဆံေရးမွာတင္းမာမွဳ မရွိဘဲ ေျပျပစ္မွာပါ။
၃။ ေအးေအးသက္သာႏွင့္လိုက္ေလ်ာတတ္တဲ့ အရည္အခ်င္း ေမြးပါ။ဒါဆိုကိုယ့္ကိုမဆန္႔က်င္ၾကတဲ့အတြက္ရန္ေအးပါတယ္။
၄။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ႏွင့္အတၱမဆန္ပါႏွင့္ ။အတၱႀကီးမွဳကိုအတတ္ႏုိင္ဆုံး ေရွာင္ၾကည္ပါ။ ေစာင့္ထိန္းပါ။
၅။ လူတိုင္းကို စိတ္၀င္တစား တန္ဖိုးထားပါ။ ညီမွ်တဲ့တုန္ျပန္ခ်က္နဲ႔ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွဳေတြ ရလာပါလိမ့္မယ္။
၆။ မိမိရဲ႕ ၀တ္စားေနထိုင္မွဳမွာ နေမာ္နမဲ့ ေပါ့ဆမွဳေတြကို သုံးသပ္ေလ့လာၿပီး ျပင္ဆင္ပါ။
၇။ ဘာသာေရးအဆုံးအမေတြကို ရုိးသားစြာလိုက္နာျခင္းျဖင့္ မိမိနားလည္မွဳလြဲခဲ့တာ၊ လြဲေနတာေတြကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ကုသပါ။ ဘယ္သူႏွင့္မဆို အတတ္ႏုိင္ဆုံး အနစ္နာခံပါ။
၈။ လူေတြကို အမွန္တကယ္ ႏွစ္သက္လိုလားတတ္ေအာင္ေလ့က်င့္ပါ။
၉။ ႀကိဳးပမ္းေအာင္ျမင္မွဳမွန္သမွ်ကို အနည္းဆုံး ဂုဏ္ျပဳစကားတစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္ပါ။ မုဒိတာပြားပါ။ ဒီအခြင့္အေရးကိုလက္လႊတ္ မခံပါႏွင့္။ ဒါႏွင့္အမွ် ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာေတြ႔ႀကဳံသူ၊ စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေနသူကို စာနာသနားမွဳျပဳပါ။ ကရုဏာပြားပါ။
၁၀။ လူေတြကို စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြေအာင္ အားေပးပါ။ ဒီလိုအားေပးမွဳေၾကာင့္ မိမိကို လွဳိက္လွဳိက္လွဲလွဲ ခ်စ္ခင္လာၾကပါလိမ့္မယ္။

##‪‬အေမရိကန္ သမတၱေဟာင္း လန္ဒန္ဘီ ဂၽြန္ဆင္

credity by>> original uploader

>>မိုးထက္အာကာ<<

ဖတ္ျပီး နားလည္မႈေတြ ပိုလာပါေစ

"ရွင့္ အဖြားၾကီးကို ဘယ္ေန႕ပို႕မွာလဲ ? " … နံနက္ ေစာေစာစီးစီး ဇနီးသည္ ျဖစ္သူရဲ႕ စိတ္မရွည္သံကို စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စြာ ၾကားလိုက္ရသည္…။
"ပို႕မွာေပါ့ကြာ.. မင္းကလဲ.. ငါ့အေမေလာက္ မ်က္ေစာင္းထိုးေနတာပဲ "
"အို…ထိုးရမွာပဲ… ရွင့္အေမက ေနရာတကာပါေနတာကိုး… ကၽြန္မ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး.. ရွင့္အေမကို ဒီတစ္ပတ္ထဲ ပို႔ရင္ပို႕.. မပို႕ရင္ေတာ့ ကၽြန္မ သားေလးေခၚၿပီး အေမ့အိမ္ သြားေနေတာ့ မယ္…"
"ကဲ.. ဒီတစ္ပတ္ထဲ ပို႕ရင္ ၿပီးတာပဲ မွတ္လား.."
ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္..။ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမ ခ်ိဳ က အေမ့ကို ဘုိးဘြားရိပ္သာ ပို႕ရန္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္..။ ခ်မ္းသာေသာ မာနၾကီးေသာ ဂုဏ္ျဒပ္အရွိန္အ၀ါၾကီးမားေသာ အသိုင္းအ၀ုိင္းမွ ေပါက္ဖြားလာသည့္ သူမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ခန္႕က လက္ထပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္…။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစုက ဆင္းရဲပါသည္..။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေဖဆံုးပါးသြားသျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူက ေစ်းေရာင္းၿပီး ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ကာ အေမတစ္ခုသားတစ္ခု ဘ၀ျဖင့္ ရုန္းကန္ခဲ့ရသည္..။ သူမနဲ႕ ခ်စ္သူျဖစ္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ လံုး၀မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ ဆုလာဒ္ တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္..။ သူမ မိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းေတြ သေဘာမတူ တားဆီးထားသည့္ၾကားမွ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကို အရဲစြန္႕ၿပီး လိုက္ခဲ့သည္..။
ယခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တြင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ၃ ႏွစ္အရြယ္ သားေလးတစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္..။ ခက္တာက ခ်ိဳသည္ အေမ့အေပၚ ဆက္ဆံေရးေျပာင္းလဲလာျခင္းျဖစ္သည္..။ လက္ထပ္ၿပီးခါစကဲ့သုိ႕ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးမေတြ႕ရေတာ့..။ မိသားစု စီးပြားေရးလည္း က်ပ္တည္းလာေတာ့ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ လူပို တစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနေသာ အေမ့အား ခ်ိဳ အျပစ္ျမင္ေနျခင္းျဖစ္သည္..။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေန႕စဥ္ အလုပ္ကိစၥမ်ားႏွင့္ လံုးပန္းေနရသျဖင့္ အေမ့ကို သိပ္ဂရုမစိုက္အားပဲ အိမ္မွာ အျမဲတမ္းရွိေသာ ခ်ိဳကသာ တာ၀န္ယူ ျပဳစုေပးခဲ့သည္..။ ယခုလည္း က်န္းမာေရးမေကာင္းပဲ ခ်ဳခ်ာလာခဲ့ေသာ အေမ့ကို ဘိုးဘြားရိပ္သာပို႕ရန္ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္..။ အစက အၾကံျပဳၿပီး ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးသာ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ မပို႕လွ်င္ ခ်ိဳႏွင့္သာေလး အိမ္ကဆင္းသြားေတာ့မည့္ အၾကပ္ကိုင္သည့္ ပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေနသည္..။
အေတြးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ လွည့္ထြက္လာေသာ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးေပါက္ထိပ္တြင္ နားေထာင္ေန ေသာ အေမ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္..။ အေမ့မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္မ်ားတြဲခိုေနသည္..။ အေမ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနေသာ အၾကည့္သည္ အသနားခံေသာ အၾကည့္..၊ တုန္ရီေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာခ်င္ေနေသာ စကားမ်ား ရွိေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိသည္..။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ဆီက ဘာစကားမွထြက္မလာခဲ့ပါ..။ က်လုစဲ မ်က္ရည္ကို လက္ျဖင့္သုတ္ၿပီး အေမ သူ႕အခန္းထဲ သို႕ ျပန္၀င္သြားခဲ့သည္…။ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကို ပင့္ရႈိက္ မိလိုက္သည္…………။
ဒီေန႕ အေမ့ကို ဘိုးဘြားရိပ္သာ ပို႕ရမည့္ေန႕ျဖစ္သည္..။ ယခင္ေန႕ေတြက သူ႕ေျမးေလးႏွင့္ ေဆာ့ေန တတ္ေသာ အေမ ဒီေန႕ သူမ အခန္းထဲကကို ထြက္မလာ..။ အိမ္ေရွ႕ကို ကားေရာက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေခၚရန္ အေမ့အခန္းထဲသို႕ ၀င္ခဲ့သည္..။
ကုတင္ေလးေပၚမွာ မၾကီးမားလွတဲ့ အ၀တ္ထုတ္ေလး တစ္ထုပ္ ေတြ႕ရၿပီး အ၀တ္ထုတ္ေလးေဘးမွာ ထိုင္ၿပီး ဓါတ္ပံုတစ္ပံုကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ေနေသာ အေမ့ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္..။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာတာျမင္ေတာ့ အေမက ဓါတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္မျမင္ေအာင္ လ်င္ျမန္စြာ သိမ္းဆည္းလိုက္သည္..။ ဓါတ္ပံုက ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ရွင္ျပဳတုန္းက အေမနဲ႕ ရိုက္ထားတုန္းက ပံုျဖစ္သည္..။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို "သြားေတာ့မွာလား…သား" ဆိုၿပီး အေလာတၾကီး ေမးလာသည္..။
"ဟုတ္ အေမ… ကားေရာက္ၿပီ.."
"အေမ့ ေျမးေလးကို ေခၚေပးပါအံုး… ႏႈတ္ဆက္ခ်င္လို႕…"
အေမ့အသံမွာ ၀မ္းနည္းသံေတြ ပါေနသည္..။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို မ်က္လံုးခ်င္း မဆိုင္၀ံ့ပဲ သားေလးကို ေခၚေပးလိုက္သည္..။ အေမ က သူ႕ေျမးေလးကို ခ်ီၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ နမ္းလိုက္သည္..။ ထို႕ေနာက္ အေမ့မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္ မ်ားက်ဆင္းလာခဲ့ၿပီး သားေလးကိုခ်ကာ အ၀တ္ထုပ္ေလးကို ဆြဲကိုင္လိုက္ၿပီး
"သြားၾကရေအာင္ သား…" ဆိုၿပီး ေရွ႕ကေန ဦးေဆာင္ကာ ကားဆီကုိ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္..။
ဘိုးဘြားရိပ္သာ သြားတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကားေပၚမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္စလံုး စကား မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾက..။ အေမက ကားျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ေငးေမာၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ ပါလာသည္..။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္..။ ဘ၀ကို တစ္ေယာက္တည္း ရုန္းကန္ၿပီး သားကို ပညာတတ္ျဖစ္ေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တဲ့အေမ…၊ ေက်ာင္းမွာ သား မ်က္ႏွာမငယ္ေအာင္. အျမဲတမ္း အေကာင္းဆံုးေတြကိုပဲ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့တဲ့အေမ..၊ သားေက်ာင္းျပန္လာလွ်င္ ေက်ာင္းေပါက္၀ကေန အျပံဳးေတြနဲ႕ ေစာင့္ၾကိဳေနတတ္ေသာအေမ..၊ အေမ…၊ အေမ…၊ အစရွိတဲ့ အေမ့အေၾကာင္းေတြက ရုပ္ရွင္ကားခ်ပ္ေတြလို အစီအရီ ေပၚလာသည္..။ ငါ့လုပ္ရပ္ဟာ အေမ့အတြက္ မွ်တမႈ ရွိရဲ႕လား…။ အေမေပးဆပ္ခဲ့တာနဲ႕ ျပန္ရတာဟာ တန္ရဲ႕လား…? ငါ မွားသြားၿပီလား?
ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနတုန္းမွာ ကားက ဘိုးဘြားရိပ္သာထဲကို ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္..။ တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းမ်ားမွ အေမေနထိုင္ရမယ့္ အခန္းကို လိုက္လံျပသၿပီး အေမက သူ႕အခန္းေလးထဲက ကုတင္ေပၚမွာ အ၀တ္ထုပ္ေလးကို တင္လိုက္ၿပီး…
"သား … ျပန္ေတာ့ေလ… ေနာက္က်ေနရင္ သားမိန္းမ စိတ္ပူလိမ့္မယ္…၊ ညဖက္ အျပင္ထြက္ရင္ အေႏြးထည္ေလးဘာေလး ၀တ္အံုး..၊ သားက အေအးဒဏ္ မခံႏိုင္ဘူး.."
ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္တို႕ကို ကၽြန္ေတာ္ မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး..၊ အေမ့ကို ေျပးဖက္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ရႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုမိပါေတာ့တယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အေမ့ကို ေျပာစရာစကားေတြ အမ်ားၾကီးရွိေပမယ့္ ဘာစကားမွ ထြက္မလာခဲ့ပါ…။
"သား…ကို ..ခြင့္လႊတ္ပါ..အေမရယ္…" ကၽြန္ေတာ္ ငိုရႈိက္ရင္း အေမ့ကို ေတာင္းပန္မိ္သည္..။
"အေမ..နားလည္ပါတယ္ကြယ္.." အေမလည္း ငိုေနတာပါလား..၊ အေမ့မ်က္၀န္းတြင္လည္း မ်က္ရည္ေတြ တြဲခိုေနသည္…"အေမတို႕ ျဖစ္ခ်င္တာထက္..၊ ျဖစ္သင့္တာကို ဦးစားေပး ၾကတာေပါ့.." တဲ့ေလ….။
ကၽြန္ေတာ္ အျပန္လမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကားေပၚမွာ ငိုရႈိက္လာမိသည္..။ အေမ့ကို ဒီလိုထားခဲ့ရတာ ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀စိတ္မေကာင္း..၊ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးလည္း တင္းၾကပ္ေနၿပီး အသက္ရႈရတာေတာင္ မြန္းၾကပ္ေနသည္..။
ဒီလိုနဲ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့… ခ်ိဳက သားေလးကို ေခ်ာ့သိပ္ ေနၿပီျဖစ္သည္..။ ခ်ိဳက…" လူကေလးရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္တန္…ဗိ်ဳင္းေရွ႕ကပ်ံ…" အစခ်ီတဲ့ သားေခ်ာ့ေတးကို တိုးတိုးေလးဆိုၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ေနတာပါ..။ တံခါး၀ကေန ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရတဲ့ ခ်ိဳ သားေလးကို ေခ်ာ့သိပ္ေနတဲ့ ပံုစံဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမက အဆိုပါ သားေခ်ာ့ေတးကို ဆိုၿပီး ေခ်ာ့သိပ္ခဲ့တာကို ျပန္အမွတ္ရေစ ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးထဲမွာ ခ်ိဳနဲ႕ သာေလးကို မျမင္ပဲ အေမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ပံုရိပ္ေတြကို အစားထိုး ျပန္ျမင္ေယာင္ေစမိပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား ထပ္မံစီးက်လာခဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္းျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့ၿပီး လမ္းမေပၚ ေျပးထြက္ကာ ျပတ္သားတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ခ်ခဲ့ၿပီး တကၠစီ တစ္စီးကို တားလိုက္ပါတယ္..။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကားေမာင္းတာ အရမ္းေႏွးေနသလိုပါပဲ…။ အေမ့ကို ပို႕တုန္းက ျမန္သေလာက္ အခုက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ေႏွးေနသလိုပါပဲ.ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနပါၿပီ..။ ဘိုးဘြား ရိပ္သာကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ကားေပၚက ခ်က္ခ်င္းဆင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အေျပး၀င္ခဲ့ပါတယ္..။ တာ၀န္က် ၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားမလည္ဘဲ အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ေနၾကပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့အခန္းထဲကို အေျပးတစ္ပိုင္း ေျပး၀င္ခဲ့ပါတယ္..။
အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ ရွင္ျပဳတုန္းက အေမနဲ႕ရိုက္ထားတဲ့ပံုကိုၾကည့္ၿပီး အေမငိုေနပါတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ အေမ့ကို ေျပးဖက္လိုက္ၿပီး ရႈိက္ၾကီးတငင္ ထပ္မံ ငိုမိလိုက္ပါတယ္..။ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နားမလည္တဲ့ ပံုစံရွိေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းကို ပြတ္သပ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္သိမ့္ေနပါတယ္....။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မေျပာပဲ အေမ့ရဲ႕ ေျခဖမိုးေလးကို ကိုင္ကာ ျမတ္ႏိုး ႏွစ္ျခိဳက္စြာ နမ္းရႈံ႕လိုက္ၿပီး………….
"သားတို႕ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္…အေမ…."
ဘယ္ေတာ့မွ အေမ့ကို မစြန္႕လႊတ္မိပါေစနဲ႕…။ အဲ့ဒီဆံုးရႈံးမႈကို သင္ယခု မခံစားရရင္ေတာင္မွ တစ္ခ်ိန္ၾကရင္ ခံစားရၿပီး ၾကီးမားတဲ့ ေနာင္တ တရား ရပါလိမ့္မယ္…။ အေမ့ကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ခ်စ္တတ္ၾကပါေစဗ်ာ…။

credit by- original uploader

သင္ခန္းစာ- တစ္ခါတစ္ေလ ဘ၀မွာ choice အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတတ္ပါတယ္... ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲတဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ျဖစ္ပါေစ ကိုယ့္ဘက္ က ေရြးခ်ယ္တတ္ဖို႔ပဲလိုပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့အရာဟာ.... ေနာင္တ မျဖစ္ပါေစနဲ႔။

မိုးထက္အာကာ

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ခ်စ္ဇနီး

အဲဒီညကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ေမ့လို႔မရပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ခါတိုင္းလိုဘဲ သတင္းၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ေရးခ်ိဳးခန္းကထြက္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာတယ္ “ေျခေထာက္မွာ ဘာလို႔မွဲ႔တစ္လံုးထြက္လာပါလိမ့္?”
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မိန္းကေလးေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဘာမွမဟုတ္တဲ့ကိစၥေလးကုိ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္တတ္တယ္ ဆိုၿပီး ဂရုမစိုက္ဘဲ ဒီတိုင္းထားလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀က ျဖတ္သန္းလာရတာ ေအးေအးေဆးေဆးပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကုမၸဏီမွာ ရာထူးတစ္ခု ရၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သူကလဲ အိမ္က ေ၀ရာ၀ိစၥေတြအားလံုး ကို တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့ အလုပ္က အျမဲအခ်ိန္ပို လုပ္ေနရသလို ခရီးလဲ ခဏခဏထြက္ရတယ္။ တခါတေလ ထြက္လိုက္ရင္လဲ ၃ပတ္ေလာက္ၾကာတယ္။ ခရီးထြက္ေနတုန္း တခ်ိဳ႕ကေတာ့အိမ္က လူႀကီးေတြရဲ႕က်န္းမာေရး၊ ကေလးေတြရဲ႕ပညာေရးကို စိတ္ပူတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ပါဘဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္၊ သူကၽြန္ေတာ့ မိဘေတြကို ေကာင္းေကာင္းျပဳစုလိမ့္မယ္၊ သားေလးကိုလဲ စာျပေပးမယ္ ဆိုတာေတြကို…

တကယ္ေတာ့ သူ႕ကို အားက်ေနတဲ့သူေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့ကိုအားက်ေနတဲ့သူေတြလိုဘဲမ်ားပါတယ္။
တျခားလူေတြရဲ႕ အျမင္မွာ သူဟာ မနက္၉ နာရီ ကေန ညေန ၅နာရီ အထိ အထက္လူႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီးလုပ္စရာ မလိုဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ အရင္ကတည္းက ကား၀ယ္ထားတယ္၊ ကြန္ဒိုကိုလဲ ေျပာင္းေနႏိုင္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရိုမန္းတစ္ဆိုတာ ကို မသိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲ႕ကမာၻေလးဟာ သာသာယာယာပါဘဲ။

သူဒီလို တစ္ခုခု လြဲေနသလိုလိုခံစားေနရၿပီး သူတစ္ေယာက္တည္းဆရာ၀န္သြားျပတယ္။
ေဆးစစ္ခ်က္ထြက္လာၿပီ… မွဲ႔ကင္ဆာတဲ့။ ဒီေဆးစစ္ခ်က္ အေျဖဟာ ကၽြန္ေတာ့ကို တုန္လႈပ္သြားေစတယ္။ အဲဒီေန႔ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နာမည္ႀကီးေဆးရံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကိုပတ္ခဲ့တယ္။ အေျဖေတြကေတာ့ အတူတူေတြပါဘဲ။

နာမည္ အရမ္းႀကီးတဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာျပတယ္ “မင္း အမ်ိဳးသမီးရေနတဲ့ အေရျပားကင္ဆာ ဟာ ေသႏႈန္း ၉၀% ရွိတယ္။ အဆိုးဆံုးအေရျပားကင္ဆာတစ္ခုပါ၊”

သိပ္မၾကာပါဘူး။ ဆရာ၀န္ေျပာထားသလိုဘဲ သူ႕ရဲ႕ လက္ေမာင္း၊ ေပါင္၊ ေနာက္ေက်ာေတြမွာ မွဲ႔ အသစ္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္လာတယ္။ သူ႕ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ တေျဖးေျဖးခ်င္း က်ဆင္းလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ သူ အရင္ကတည္းက တခါတေလဖ်ားၿပီးဗိုက္နာတတ္တာကလြဲလို႔ သူေနမေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မရွိသေလာက္ဘဲ။
ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့…တခဏေလးမွ အနားမယူတတ္တဲ့သူက ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဆးရံုကုတင္မွာလဲေနရပါၿပီ။

သူမရွိေတာ့တဲ့အိမ္ဟာ အရမ္းကိုတိတ္ဆိတ္လြန္းတယ္။
မီးဖိုခန္းမွာ အပူေငြ႔မရွိေတာ့ဘူး။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ ဧည့္ခန္းက အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြေပၚမွာ ဖုန္ေတြလြမ္းျခံဳေနၿပီ။

အရင္တုန္းက လင္းလင္းရွင္းရွင္း ေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိတဲ့၊ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သက္ေတာင့္သက္သာရွိတဲ့ အိမ္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ မသိတဲ့ ေနရာ အျဖစ္ေျပာင္းလဲေတာ့မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ “စိမ္း” ေနပါလား။

မိုက္ခရိုေ၀့ သံုးတာ၊ ထမင္းခ်က္တာ၊ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ေဖ်ာ္ဖို႔၊ ေခါက္ဆြဲထုတ္ျပဳတ္ဖို႔…
ကၽြန္ေတာ္ စမ္းေနတာ ေန႔၀က္ရွိၿပီ၊ ဘယ္ခလုတ္ႏွိပ္ရမွန္း မသိဘူး၊ ခ်က္လို႔ထြက္လာတာ ကလဲ သူခ်က္တာနဲ႔ အရသာနဲ႔ ကြာေနပါလား။

အရင္က သူလြယ္လြယ္ကူကူ လက္ကမ္းေပးလိုက္တဲ့ ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြဟာ အခုရွာေနတာ ေနရာႏွံ႔ေနၿပီ။ ရွာမေတြ႔ဘူး။

သူေဆးရံုတက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္လဲ ခြင့္ရက္ရွည္ယူလိုက္ၿပီး သူ႕အနားမွာ တတ္ႏိုင္သေလာက္ အေဖာ္လုပ္ေပးတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာမွ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္လိုက္တယ္…
အိမ္တစ္အိမ္မွာ တာ၀န္ေက်ပြန္တဲ့ ဇနီးေကာင္းတစ္ေယာက္မရွိရင္၊ ေယာက်္ားေတြ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရွာႏိုင္ပါေစ၊ အျပင္မွာ ဘယ္ေလာက္ဘဲ သားသားနားနားရွိေနပါေစ အလကားပါဘဲ။

တေန႔မွာ အသိတစ္ေယာက္က ကြမ္က်ိဳးမွာ ဒီလိုအေရျပားကင္ဆာကို အထူးကုတဲ့ ေဆးရံုးတစ္ရံုရွိတယ္ ေျပာတယ္၊ ဒီလိုေရာဂါမ်ိဳးကုလို႔ေပ်ာက္တာေတြလဲရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ စရိတ္ေတာ့ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ ကုထံုးတစ္ခုက ၃လၾကာတယ္၊ သိန္း ၃၀ေလာက္ကုန္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဒီသတင္း မိန္းမကိုေျပာျပေတာ့ ေရာဂါေ၀ဒနားဒဏ္ညင္းပန္းခံ ေနရၿပီး သတိ မလည္တလည္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေလးေျပာလိုက္တယ္“ရွင္တို႔နဲ႔ မခြဲရက္ဘူး… ”

သူ႔ အားအင္ခ်ိနဲ႔ၿပီး ရွင္းလင္းတဲ့ စကားသံေလးေတြၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြဟာ မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွာ မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး…
ကၽြန္ေတာ္ အရင္က တခါမွ မထင္မိခဲ့ဖူးဘူး၊ ငါတို႔လင္မယားဒီေလာက္ထိခ်စ္ၾကတာကို…

ဒါေပမဲ့…
အဲဒီအခ်ိန္မွာ…
ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္… ငါတို႔ဟာကမာၻေပၚမွာ အခ်စ္ဆံုးေတြ၊ အတူတူ ေနထိုင္ခြင့္ရတာ ဘယ္ေလာက္ထိေကာင္းလဲ။

“သူ ငါ့ကိုထားခဲ့လို႔မရဘူး”
“ငါသူ႔ကိုလိုအပ္တယ္”

ငါတို႔ အတူတူအိုၾကမယ္… သားေလးလူႀကီးျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ထိ၊ သားေလးရဲ႕ သားေလးက “ဖိုးဖိုး ဖြားဖြား” လို႔ေခၚတာကို အတူတူနားေထာင္မယ္။ သူ႕ကို ကြမ္က်ိဳးေခၚသြားမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ရံုးကိုသြားၿပီး ခြင့္ရက္ရွည္ယူတဲ့ အခ်ိန္မွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ေယာက္တီးတိုးေျပာတာၾကားလိုက္တယ္။ “ငါသာဆိုရင္ ကုမေနေတာ့ပါဘူး… သိန္း ၃၀ေတာင္… မေပ်ာက္ရင္ လူလဲရွံဳး ပိုက္ဆံလဲဆံုး ေနဦးမယ္…”

ဒီလိုေျပာေနၾကတဲ့လူေတြဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုးသူဆံုးရွံဳးရေတာ့မဲ့ ၀မ္းနည္းမႈမ်ိဳးကို မခံစားဖူးေသးလို႔ပါ။
ဒီလို အသက္ရွင္ခြင့္ရမဲ့ အခြင့္အေရး တစ္မွ်င္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာကိုလဲ မသိၾကပါဘူး။
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္… သိန္း ၆၀ သိန္း ၁၀၀ ျဖစ္ေနပါေစ… အိမ္ေတြ ကားေတြကိုဘဲ ေရာင္းေရာင္း… သူ အသက္ရွင္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ အားလံုး ေက်နပ္ပါတယ္။

ကြမ္က်ိဳးမသြားခင္ အိမ္နားက စူပါမားကတ္မွာ ေန႔စဥ္သံုးလိုမဲ့ ပစၥည္းေတြသြား၀ယ္တယ္။ သီတင္းကၽြတ္ ေရွ႕ရက္ပိုင္းဆိုေတာ့ စူပါမားကတ္ထဲက လူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ျပံဳးရႊင္ေနၾကတယ္… လူေတြအားလံုးရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔…

ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္ ခံစားရလိုက္တယ္…
ငါဒီျပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ကင္းကြာေနပါလား…
ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာျခင္း အားလံုးဟာ ကၽြန္ေတာ့ ဇနီး ေနမေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္က စၿပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မသက္ဆိုင္ေတာ့ သလိုပါဘဲ…

ကၽြန္ေတာ္ သူေပးလိုက္တာစာရင္းအတိုင္း ေန႔စဥ္သံုးပစၥည္းေတြကို ၀ယ္လိုက္တယ္။
အိတ္ကိုမ ၿပီးထြက္လာေတာ့မွ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလး ေနပါလား…
ဒီေလာက္ႏွစ္ရွည္လေတြမွာ အိမ္မွာ စားတာ သံုးတာအားလံုး သူစီမံထားတာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ပါဘဲ။

ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀မသိခဲ့ဘူး… ဆန္တစ္အိတ္ဘယ္ေလာက္က်လဲ… ဆီတစ္ပံုး ဘယ္ေလာက္က်လဲဆိုတာေတြကို…
ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀မသိခဲ့ဘူး… ဒီပစၥည္းေတြကို အိမ္ သယ္ျပန္ရတာဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးပင္ပန္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခုဆိုတာကို …

ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရဲ႕ မ႑ိဳင္ေက်ာမလို႔ တစ္သက္လံုးထင္လာခဲ့တာ…
သူလဲသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာမွဘဲ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္… သူကသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ရဲ႕ဗဟိုေက်ာမပါ…

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြမ္က်ိဳးမွာ ေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ဟာ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးေနာက္ပိုင္း အခ်ိဳၿမိန္ဆံုး ဘ၀အစိတ္အပိုင္းေလးပါ။ ဒီ ၃လ အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔ေန႔ညညေျခတစ္လွမ္းမွ မခြာခဲ့ဘူး။
တူတူရယ္ေမာၾကတယ္… တူတူ ငိုၾကတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ဖြင့္စကားသံေတြ မၾကားရတာ ဘယ္ေလာက္ထိၾကာၿပီလဲဆိုတာကို မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။

ပထမတစ္လမွာေတာ့ သူေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းလာသလိုလိုရွိလာတယ္…
တခါတေလ… သူ႕လက္ကိုတြဲၿပီး ပန္းျခံထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၂ေယာက္ရဲ႕ အတိတ္က ဇာတ္လမ္းေတြကို ျပန္ေျပာျဖစ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမဆံုး ဆံုတဲ့ အခ်ိန္ေလး… ပထမဆံုး အတူၾကည့္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္နာမည္ေလးက “Titanic”…
သူကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာျပတယ္… ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို ဒီရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖို႔ခ်ိန္းတဲ့ အခ်ိန္ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးသားပါ။ ကၽြန္ေတာ့ ကို မျငင္းရက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ လိုက္ၾကည့္ေပးတာပါတဲ့…

ဒီလို အေၾကာင္းေလးေတြဟာ အခုခ်ိန္ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရင္ ဒဏ္ရာတစ္ခုလိုပါဘဲ…
အတူေနလာတာ ဒီေလာက္ၾကာၿပီ… ဒီေလာက္ထိ စကား အၾကာႀကီး မေျပာျဖစ္ခဲ့ ပါဘူး။

ဒီ ၃လအတြင္း ကၽြန္ေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာ သူတစ္ေန႔တစ္ျခား ဆုတ္ေလ်ာ့လာတာကို ျမင္ေနရတယ္။
အထူးကုထံုးကလဲ သူ႕ အေပၚမွာ အာနိသင္မရွိခဲ့ဘူး။ သူဆန္ျပဳတ္ေလး တစ္ခြက္ကိုေတာင္ မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး သူကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာတယ္ “အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္…”

ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့ စြာနဲ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။

အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးေတာ့…
သူ႔ အေျခအေနဟာ ပိုပိုၿပီးဆိုးလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကင္ဆာေ၀ဒနာရွင္ေတြ ေၾကာက္တဲ့ နာက်င္ကိုက္ခဲမႈေတြကို သူခံစားေနရၿပီ…
သူ တစ္ညလံုး အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူး… နာက်င္မႈ ညည္းညူသံေတြဟာ အေမွာင္ညေတြရဲ႕ သံစဥ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကိုယ္စား ဒီ္အနာေတြကို ခံေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ သူဒီေလာက္ထိ ခံစားေနရတာကို ျမင္ေနရတဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာ ဟာလဲ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္မွာ ခံစားေနရတဲ့ နာက်င္မႈေတြနဲ႔ ထပ္တူထပ္မွ်ပါဘဲ…

သူနဲနဲ ေနေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို စၿပီး မွာၾကားေနေတာ့တယ္…
ဒီေလာက္ထိရႈပ္ေထြးတဲ့ အိမ္မႈကိစၥေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္းလုပ္လာခဲ့တာကို ဒီအခ်ိန္မွာမွ သေဘာေပါက္မိတယ္။
သူကၽြန္ေတာ့ကို ေျပာေသးတယ္…
“ကၽြန္ေတာ္ အျမဲတမ္းစားေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတဲ့ အစားအစာေတြဟာ ဘယ္ဆိုင္က၀ယ္တာ…”
“ကၽြန္ေတာ္အျမဲ၀တ္တဲ့ အ၀တ္အစားေတြဟာ ဘာတံဆိပ္… ဘယ္ဆိုင္မွာသြား၀ယ္တာ…”

သူမဆံုးခင္ ၃ ရက္ အလိုမွာ ကၽြန္ေတာ့ကို အ၀တ္ေလွ်ာစက္သံုးပံုသံုးနည္းသင္ေပးလိုက္ေသးတယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သံုးလာခဲ့တဲ့ ဒီ အ၀တ္ေလွ်ာစက္ေလးဟာ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အတူတူ သြား၀ယ္ခဲ့တာပါ။
၀ယ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူဘဲ ကိုင္တြယ္ေနတာပါ…
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတြကို မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး… အသံတိတ္စြာ က်ေနပါတယ္…

မဆံုးခင္ေရွ႕တစ္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့ ကိုေျပာတယ္… ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့ တာဟာ သူဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ေလးပါ။ ကြမ္က်ိဳးမွာ ေနခဲ့တဲ့ ၃လတာ ကာလဟာလဲ သူ႕ဘ၀ရဲ႕ အၾကည္ႏူးဆံုး အခ်ိန္ေတြပါဘဲ…

ဒီ ၃လဟာ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္လဲ ရင္ထဲမွာ သိမ္းထားရတဲ့ အမွတ္တရ အျဖစ္ထင္က်န္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီ ၃ လေၾကာင့္ ရာထူးတိုးမဲ့ အခြင့္အေရး လက္လြတ္ခဲ့ရတယ္… ေငြေၾကးေတြဆံုးရႈံခဲ့တယ္…
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့ ဇနီးနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ဒါေတြဟာ ျပင္ပ အရာ၀တဳၳေတြပါဘဲ…

ဒီ ၃ လ အခ်ိန္ေလးရွိခဲ့လို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့… မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဘ၀လံုး ေနာင္တရမိလိမ့္မယ္ဗ်ာ…

သူဆံုးသြားတဲ့ေန႔ ဟာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းပါဘဲ… ကၽြန္ေတာ္က သားေလးကိုေျပာတယ္…
ေမေမဟာ ဟိုး အေ၀းတစ္ေနရာကို ထြက္သြားၿပီး ေဖတို႕ကိုေစာင့္ေနတာပါ… တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ ေဖေဖတို႔ မိသားစုအားလံုး ျပန္ဆံုၾကမယ္။ ေမေမက ေမေမဘဲ… ေဖေဖကလဲ ေဖေဖဘဲ… သားေလးကလဲ ေဖေဖေမေမ တို႔ရဲ႕သားေလးပါဘဲ…

အခုခ်ိန္မွာ သူမ်ားမိသားစု စံုစံုလင္လင္ရွိေနတာကို ျမင္ေတြ႔ရမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာက္ဆံုးဘဲ။
ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ပန္းျခံေလး… အတူတူၾကည့္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ရွင္ရံု… အတူတူပတ္ခဲ့တဲ့ စူပါမားကတ္ေတြကို ေရာက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့မ်က္ရည္ေတြကို မေအာင့္ႏိုင္ဘူး…

အ၀တ္ေလွ်ာစက္သံုးတဲ့ အခ်ိန္… မိုက္ခရိုေ၀့ ခလုတ္နိပ္တဲ့ အခ်ိန္…
သားအတြက္ အ၀တ္အစား၀ယ္ေပးရတဲ့ အခ်ိန္… အခ်ိန္ပို အလုပ္ဆင္းၿပီး အိမ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေခါက္ဆြဲထုတ္ျပဳတ္စားရတဲ့ အခ်ိန္… ညသန္းေခါင္ ႏိုးလာၿပီး ကုတင္က်ယ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းအိပ္ေနရတဲ့ အခ်ိန္… အဲဒီအခ်ိန္ အားလံုးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့ကိုငိုခ်င္ေစတယ္…

သူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ကိုကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ထိ ကံေကာင္းတဲ့လူလို႔ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေပါင္းလာခဲ့တဲ့ ဇနီးတစ္ေယာက္… သားေလးရဲ႕ မိခင္ ဆိုတာေလာက္ဘဲ သိခဲ့တယ္။ အခုသူမရွိေတာ့ မိုးၿပိဳက်လာသလိုပါဘဲ။

အရင္တုန္းက ဇာတ္လမ္းေတြမွာ မင္းသားက သူ႕ခ်စ္သူ ေသၿပီးေနာက္မွာ အႀကီးအက်ယ္ငိုတာဟာ လူေတြကို လုပ္ျပေနတာပါလို႔ထင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔နဲ႔အတူမ်က္ရည္က် ေနရၿပီ…

ကၽြန္ေတာ္ျပန္စဥ္းစားမိတယ္… သူသားေလးကို အျမဲေျပာေလ့ရွိတယ္…
“ေဖႀကီး က ပိုက္ဆံရွာေပးရတာ အရမ္းပင္ပန္းတယ္… ေဖႀကီးက အေရးအႀကီးဆံုး”

အမွန္တကယ္မွာေတာ့ သူဟာ အေရးႀကီးဆံုးပါ။
သူမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖ ကမာၻေပၚမွာ အေရးႀကီးဆံုး အရာတစ္ခုဆံုးရႈံးခဲ့တယ္… “ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း”

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကိုယ့္ ခံစားခ်က္ကို မထုတ္ေဖာ္တတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ…
ခ်စ္သူဘ၀မွာတုန္းကလဲ “ခ်စ္”ဆိုတဲ့ စကားကို မသံုးခဲ့ဘူး…
သူ ၀တၳဳေတြ… ကိုးရီးယားကားေတြၾကည့္ၿပီးငိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္သူ႔ကို စေသးတယ္…

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ “ခ်စ္”ဆိုတဲ့ စာသားေလးဟာ သူ႔ရဲ႕ အုတ္ဂူမွာဘဲ ထြင္းထုထားႏိုင္ေတာ့တယ္…
ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ “ခ်စ္ဇနီး”…

မိန္းကေလးတိုင္း ကိုယ့္ခ်စ္သူ ပါးစပ္ကေန အႀကိမ္ေပါင္းေထာင္ေသာင္းမက ေျပာေစခ်င္တဲ့ အဲဒီ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ သူေျပာေစခ်င္တဲ့အခ်ိန္… သူေနေကာင္းက်န္းမာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မ်ားမ်ားမေျပာခဲ့ရတာလဲဗ်ာ…

credit>>>Phoe ThuTaw

ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ခုတြင္ေတြ့ရေသာ စာေလးတစ္ေစာင္

(အခ်ိန္(၁)မိနစ္ေလာက္ေပးျပီး ဖတ္ၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္)


သား !
သား...ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့။
အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးယူၿပီး အစားစားတက္ေအာင္ဇြန္းကိုင္တက္ေအာင္၊အက်ီဝတ္တက္ေအာင္၊
ႀကယ္...သီးတပ္တက္ေအာင္၊ဖိနပ္ႀကိဳးခ်ည္တက္ေအာင္၊ဆံပင္ၿဖီးတက္ေအာင္၊ နွာရည္ေတြက်ရင္ သုတ္တက္ေအာင္၊ တေန႕ေန႕ သင္ေပးခဲ့ရတာေလးက အေမ့ အတြက္မေမ့ နိဳင္စရာေလးေတြေပါ့။
ခုခ်ိန္မွာ ဒါေလးေတြက အမွတ္ရစရာေလးေတြေပါ့ကြယ္။အဲဒါေလးေတြကို စဥ္စားမိရင္ အေမ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတယ္္။ခဏေလး အခ်ိန္နည္းနည္းေလးေပးပါ အေမ ထပ္စဥ္စားပါရေစအုံး။
ဆက္ေၿပာရမဲ့ စကားမ်ားေတာင္ စဥ္စားမရေအာင္ ေမ့တက္ေနပါၿပီးသား!
သား...သားမွတ္မိအုံးမလား။

သားငယ္ငယ္က အေခါက္ ၁၀၀ ေလာက္ အဆိုေလ့က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ကေလးသီခ်င္းေလးတပုဒ္ကိုေလ။
အဲဒီသီခ်င္းေလးတပုဒ္ကို အေမ ခုထိအမွတ္ရေနတုန္းေပါ့ကြယ္။
ညတိုင္းေၿပာေနႀက ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ၊
တစ္ေန႕ တစ္မ်ိဳး မရိုးနိုင္ေအာင္ ေမးတက္တဲ့ သားရဲ့ေမးခြန္ေလးေတြနဲ႕ အေမရဲ့တက္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ဥာဏ္နဲ့ေၿဖခဲ့ရတာေလးေတြကိုလဲ အမွတ္ရေနတုန္းေပါ့။

သား.......

ခုခ်ိန္မွာေတာ ့အေမ ကသားငယ္ငယ္တုန္းက ဘဝေလးလို႕ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။
သား.....
အခုဆိုရင္ အက်ီႀကယ္သီးတပ္တာ ၊ဖိနပ္ႀကိဳးခ်ည္တာေတာင္ ခဏခဏေမ့ေနပါတယ္။
အစားစားတဲ့ အခါလဲ အက်ီေတြ ညစ္ပတ္ကုန္တယ္၊ ဆံပင္ၿဖီးရင္ေတာင္ လက္ေတြက တုန္တုန္ရင္ရင္ နဲ႕ေပါ့။ သား... အေမ ကိုေတာ့ စိတ္ရွည္ပါကြယ္။
ခုခ်ိန္မွာ အေမအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးကေတာ့ သားရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ လက္တစံုပါပဲ။
သား နဲ႕တူတူေနရွိေနမယ့္ အခ်ိန္ေလးေတြ လိုခ်င္ပါေသးတယ္။
သား....... ခုဆိုရင္ မက္တပ္ေတာင္ေကာင္းေကာင္းမရပ္နိဳင္၊
လမ္းလည္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္နိုင္ေအာင္ပါပဲ။
သားရဲ့ေႏြးေထြးတဲ့ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အခ်ိန္ကေလးေတြ ကိုေက်ာ္ၿဖတ္ရင္း မႀကာမီ ေရာက္ရွိလာေတ့ာမဲ့ ေသမင္းရဲ့တံခါးဝဆီအထိသို ့ တၿဖည္း...တၿဖည္း............



သူငယ္ခ်င္းတို့နားလည္မယ္လို ့ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
မိဘဆိုတာ ဘာနဲ့မွ မလဲနိုင္တဲ့ အရာတခုပါ။
မိဘထက္ အေရးႀကီးတာ မရွိပါဘူး။ ခ်စ္သူရည္စား မိန္မ ေယာက်ၤား ဆိုတာ အစားထိုးလို့ရတဲ့ အရာေတြပါ။
မိဘဆိုတာကေတာ့ အစားထိုးလို႕မရနိုင္သလို ဘယ္ေတာ့မွလဲ ၿပန္မရနိုင္မဲ့ အရာပါ။
မိဘေတြ မရွိေတာ့မွ ဝမ္းနည္းပူေဆြးတမ္းတေနမယ့္ အတူတူ မိဘ ေတြရွိေနစဥ္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ မိဘကို စိတ္ခ်မ္္းသာေအာင္ထားနိုင္ဖို႕ မေမ့ေလွ်ာ့ပါနဲ႕လုိ႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။


Credit: မိဘေမတၱာ

(ရင္ကို စူးရွ ထိဝင္သြားသည့္ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္)

က်မမွာ က်မထက္ သုံးႏွစ္ငယ္တဲ့ ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ကြ်န္မဟာ ကိုယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္က မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြ အားလုံးလိုလိုမွာ ရွိၾကတဲ့ လက္ကိုင္ပုဝါေလး တစ္ထည္ကို ဝယ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်မဟာ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေဖေဖ့စားပြဲအံဆြဲထဲက
 ေငြ ျပာငါးဆယ္ကို ခိုးယူမိပါတယ္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပဲ ေဖေဖက ေငြေပ်ာက္သြားတာကို သိပါတယ္။ ေဖေဖက ကြ်န္မကိုေရာ ေမာင္ေလးကိုပါ နံရံကို မွီၿပီး ဒူးေထာက္ေစပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ႀကိမ္လုံးကို ကိုင္ထားတယ္။ “ဘယ္သူ ပိုက္ဆံ ခုိးသလဲ”လို႔ သူက ေမးပါတယ္။ က်မေလ ၾကက္ေသေသသြားၿပီးစကားေျပာမထြက္ေအာင္
 ေၾကာက္ရြံ႕ေနပါတယ္။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘယ္သူကမွ အျပစ္ကို ဝန္မခံၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက “ေကာင္းၿပီေလ။ ဘယ္သူမွ ဝန္မခံခ်င္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ရိုက္ရမွာေပါ့”လုိ႔ ေျပာၿပီး ႀကိမ္လုံးကို ေျမွာက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ရုတ္တရက္ ေမာင္ေလးက ေဖေဖ့ရဲ႕ လက္ကို ဆြဲဖမ္းလိုက္ၿပီး “ေဖေဖ၊ ပိုက္ဆံခိုးတာ သားပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ႀကိမ္လုံးရွည္ႀကီးဟာ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေက်ာျပင္ေပၚကို တျဖန္းျဖန္း က်လာပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖဟာ အသက္ရွဴရပ္သြားေလာက္ေအာင္ ေမာင္ေလးကို ရိုက္တဲ့ အထိ ေဒါသထြက္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဖေဖဟာ ေက်ာက္တုံး ခုံေပၚ ထိုင္ၿပီး ေမာင္ေလးကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္ပါတယ္။ “မင္းဟာ အခုပဲ ကိုယ့္အိမ္ကပစၥည္း ခိုးတတ္ေနၿပီ။ ေနာင္မွာ ဘယ္လို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာေတြကို လုပ္လာႏိုင္ဦးမယ္ မသိဘူး။ မင္းကိုေတာ့ ေသေအာင္ ရိုက္ပစ္သင့္တာပဲ။ မင္းဟာ အရွက္မရွိတဲ့ သူခိုးပဲ။” အဲဒီညက ေမေမေရာ က်မပါ ေမာင္ေလးကို ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး အရိုက္ခံရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ မ်က္ရည္ တစ္စက္မက်ဘူး။ ညသန္းေခါင္မွာ က်မ ရုတ္တရက္ ေအာ္ငိုမိတယ္။ ေမာင္ေလးက က်မပါးစပ္ကို သူ႔လက္ေလးႏွင့္ ပိတ္လိုက္ၿပီး “အစ္မ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ အားလုံးက ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီေလ”တဲ့။ က်မဟာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာကို ကိုယ္ ဝန္ခံႏိုင္တဲ့ သတၱိမရွိတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခုထိ မုန္းေနတုန္းပါပဲ။ ႏွစ္ေတြ ကုန္လြန္သြားခဲ့ေပမဲ့ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္အပ်က္ တစ္ခုလို ရွိေနတုန္းပါပဲ။ က်မကို ကာကြယ္ခဲ့တုန္းက ေမာင္ေလးရဲ႕ ဖြင့္ထုတ္ဝန္ခံခဲ့တဲ့စကားကို ကြ်န္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္ေလးက အသက္ (၈)ႏွစ္၊ ကြ်န္မက အသက္ (၁၁)ႏွစ္ အရြယ္ ႏွစ္မွာေပါ့။ ေမာင္ေလး secondary school ေနာက္ဆုံးတက္ရတဲ့ ႏွစ္တုန္းက သူ upper secondary school မွာ ဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်မကေတာ့ ျပည္နယ္ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ညက ေဖေဖဟာ ေဆးလိပ္တစ္ဗူးၿပီး တစ္ဗူး ေသာက္ရင္း ၿခံထဲမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတယ္။ ေဖေဖက “ဒို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္လုံးက ရလဒ္ ေကာင္းၾကတယ္။ တကယ္ကို ေကာင္းၾကတာကြာ”လုိ႔ ေမေမ့ကို ေျပာေနတာကို က်မ ၾကားရတယ္။ ေမေမက မ်က္ရည္သုတ္၊ သက္ျပင္းခ်ရင္း - “အမွတ္ေကာင္းေတာ့ေရာ ဘာအသုံးက်မွာလဲ၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္မွာလဲ” လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲလို ေျပာေနၾကတုန္း ေမာင္ေလးက ေျပးထြက္သြားၿပီး ေဖေဖ့ေရွ႕မွာ ရပ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ေလ။ “ေဖေဖ … သား စာဆက္မသင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီေလာက္ သင္ရၿပီးရင္ ေတာ္ပါၿပီ”တဲ့။ ေဖေဖက သူ႔လက္ဝါးကို တစ္ခ်က္လႊဲၿပီး ေမာင္ေလးမ်က္ႏွာကို ရိုက္ထည့္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ စိတ္ဓာတ္အားနည္းရတာလဲတဲ့။ မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမ ေက်ာင္းထားရလို႔ ေဖေဖ လမ္းထြက္ၿပီး ေတာင္းစားရလွ်င္ေတာင္ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေက်ာင္းၿပီးသည္ အထိ ငါ ေက်ာင္းထားမယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဖေဖဟာ တစ္ရြာလုံးက အိမ္ေတြကို တံခါးလိုက္ေခါက္ၿပီး ေငြးေခ်းေတာ့တာပဲ။ က်မကေတာ့ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေရာင္ရမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို က်မလက္ေလးႏွင့္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ညင္ညင္သာသာေလး ကိုင္စမ္းရင္း “ေမာင္ေလးရယ္ … ေယာက်္ားေလး ဆိုတာ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ စာသင္ရမယ္။ မဟုတ္ရင္ အစ္မတို႔ အခု ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲမႈကို လြန္ေျမာက္ေအာင္ ေမာင္ေလး လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ”လို႔ ေျပာမိတယ္။ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ က်မဟာ တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ အာရုံမတက္ခင္မွာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အဝတ္ေလး နဲနဲပါးပါးရယ္၊ ပဲသီးေျခာက္ေလး နဲနဲရယ္ကို ယူၿပီး ေမာင္ေလး အိမ္ကေန လစ္ထြက္သြားတာကို ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကဘူးေလ။ က်မ အိပ္ရာဘက္ကို အသာေလးလာၿပီး ေခါင္းအုန္းေအာက္ စာတိုေလး ထားသြားခဲ့တယ္။ သူ႔စာေလးက “အစ္မရယ္ … တကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရတယ္ ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်ေနာ္ အလုပ္တစ္ခု သြားရွာၿပီး အစ္မဆီကို ေငြပို႔ေပးမယ္ေနာ္”တဲ့။ အိပ္ရာေပၚထိုင္ၿပီး စာေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အသံမထြက္ေတာ့တဲ့ အထိ က်မ ငိုခဲ့ရပါတယ္။ ေမာင္ေလးက အသက္ (၁၇)ႏွစ္ႏွစ္၊ က်မက (၂၀)ႏွစ္ေရာက္တဲ့ ႏွစ္ကေပါ့။ ေဖေဖ တစ္ရြာလုံးက ေခ်းငွါးထားတဲ့ ေငြရယ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဘိလပ္ေျမသယ္လုိ႔ ေမာင္ေလး ရထားတဲ့ ေငြေလးေတြႏွင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ကို တက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်မ အခန္းမွာပဲ စာဖတ္ေနတုန္း အခန္းေဖာ္က လာၿပီး “အျပင္မွာ ရြာသားတစ္ေယာက္ မင္းကို ေစာင့္ေနတယ္”လို႔ ေျပာတယ္။ ရြာသားတစ္ေယာက္က ဘာလို႔ က်မကို လာရွာေနတာပါလိမ့္။ က်မ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ အေဝးကပဲ ေမာင္ေလးကို ျမင္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးမွာလည္း အညစ္အေၾကးေတြ၊ အမႈန္ေတြ၊ ဘိလပ္ေျမေတြ၊ သဲေတြ ကပ္ေနလို႔ေပါ့။ “ေမာင္ေလးရယ္ … အစ္မရဲ႕ အခန္းေဖၚကို မင္းဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါလို႔ ဘာလို႔ မေျပာရတာလဲ”လုိ႔ က်မက ေမးေတာ့ သူက “က်ေနာ့ ပုံကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ က်ေနာ္ဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ ဆိုရင္ သူတုိ႔ေတြ ဘယ္လုိ ထင္ကုန္မလဲ။ သူတို႔ေတြ အမကို မဟားၾကေပဘူးလား”လုိ႔ ၿပဳံးၿပံဳးေလးႏွင့္ ျပန္ေျပာတယ္။ က်မဟာ အလြန္ စိတ္ထိခုိက္ရၿပီး က်မ မ်က္လုံးေတြမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လို႔ေပါ့။ ေမာင္ေလး ကိုယ္ေပၚက အညစ္အေၾကးေတြ၊ ဖုန္မႈန္႔ေတြကို သုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ဆို႔ႀကီးႏွင့္ “တစ္ျခားလူေတြ ဘာေျပာေျပာ အစ္မ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ေမာင္ေလးဟာ ဘာပုံပဲ ေပါက္ေနေပါက္ေန ကိစၥမရွိဘူး။ ေမာင္ေလးဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက သူ႔အိပ္ကပ္ထဲကေန လိပ္ျပာပုံ ဆံညွပ္ေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္။ က်မရဲ႕ ဆံပင္ကို ညွပ္ေပးၿပီး ၿမိဳ႕က မိန္းကေလး အားလုံးရဲ႕ ေခါင္းမွာ ဒီဆံညွပ္ေလး ညွပ္ထားတာကို က်ေနာ္ ေတြ႔တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အစ္မွမွာလည္း တစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္လုိ႔ေလတဲ့။ က်မဟာ ေနာက္ကို ျပန္မဆုတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမာင္ေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ငိုမိတယ္။ ေမာင္ေလး အသက္ (၂၀)၊ က်မ အသက္ (၂၃)ႏွစ္ အရြယ္ကေပါ့။ က်မရဲ႕ ရည္စားကုိ အိမ္ကို စၿပီးေခၚခဲ့တုန္းက ကြဲေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကို ျပင္ထားတာကို က်မ သတိထားမိတယ္။ အိမ္ကိုလည္း သန္႔ရွင္းေနေအာင္ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာထားတယ္။ က်မရည္စား ျပန္သြားေတာ့ ေမေမ့ ေရွ႕မွာ ကေလးမေလးလို ကရင္း ‘ေမေမရယ္ အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ခံစရာ မလိုပါဘူး’လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမေမက ၿပဳံးၿပီးေတာ့ “အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အေစာႀကီး သြားတာ သမီးရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ။ သူ႔လက္က ဒဏ္ရာကို သမီး မျမင္ဘူးလား။ ျပတင္းေပါက္ကို လဲတပ္ေနတုန္း သူ႔လက္ ထိသြားတာေလ” တဲ့။ က်မ ေမာင္ေလးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲကို သြားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေလး မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း က်မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ အပ္ေတြ စူးဝင္ခံရသလို ခံစားရတယ္။ ေမာင္ေလး ဒဏ္ရာကို လိမ္းေဆးလိမ္းေပးၿပီး ပတ္တီး စည္းေပးပါတယ္။ “နာလားဟင္”လို႔ သူ႔ကို ေမးေတာ့ “ဟင့္အင္း၊ မနာပါဘူး”တဲ့။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္မွာဆုိရင္ ေက်ာက္ခဲေတြက က်ေနာ့္ ေျခေထာက္ေပၚ တစ္ခ်ိန္လုံးလိုလုိ က်ေနတယ္ေလ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာကေတာင္ အလုပ္မလုပ္ေအာင္ က်ေနာ့ကို မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ ဝါက်ရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ သူက စကားကို ရပ္လိုက္တယ္။ က်မ ေမာင္ေလးကို ေက်ာေပးလိုက္ေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ က်မရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚကို လိမ့္ဆင္းက်လာတယ္ေလ။ ေမာင္ေလး အသက္ (၂၃)ႏွစ္၊ က်မ အသက္ (၂၆)ႏွစ္မွာေပါ့။ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်မဟာ ၿမိဳ႕မွာ ေနပါတယ္။ က်မ ခင္ပြန္းက က်မ မိဘေတြကို က်မတို႔ႏွင့္ လာၿပီး အတူေနဖို႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိဘေတြက လာမေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ရြာကထြက္လာလိုက္တာႏွင့္ သူတို႔ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလု႔ိ ေျပာၾကတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း မိဘေတြႏွင့္ တစ္သေဘာထဲပါပဲ။ သူက “အမရယ္ … ေယာကၡမေတြကိုသာ ဂရုစိုက္ပါ။ က်ေနာ္က ရြာမွာ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖကို ဂရုစိုက္ပါ့မယ္”တဲ့။ က်မ ခင္ပြန္းက သူ႔စက္ရုံမွာ ညႊန္ၾကားေရးမႈး ျဖစ္လာပါတယ္။ ေမာင္ေလးကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ဌာနမွာ မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္ ကမ္းလွမ္းတာကို လက္ခံဖို႔ က်မတို႔က ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမ္းလွမ္းမႈကို ေမာင္ေလးက ျငင္းခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီအစား အစဆုံး ျပဳျပင္ေရးအလုပ္သမားအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ပဲ ဇြတ္ေပေျပာေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေမာင္ေလးဟာ ေကဘယ္ႀကိဳးတစ္ခုကို ျပဳျပင္ရင္း ေလခါးထိပ္မွာ ေရာက္ေနတာေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဓာတ္လုိက္ခံရၿပီး သူ႔ကို ေဆးရုံကို ပို႔ရတယ္။ က်မႏွင့္ က်မ ခင္ပြန္းတုိ႔ ေဆးရုံကို လုိက္သြားၿပီး သူ႔ကို ေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္မွာ ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းထားတာကို ၾကည့္ရင္း “မန္ေနဂ်ာ ခန္႔တာကို ဘာလုိ႔ ျငင္းလုိက္ရတာလဲ။ မန္ေနဂ်ာဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳး အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ မလုပ္ရဘူးေလ။ အခု ၾကည့္ပါလား။ ေမာင္ေလး ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာကို ခံစားေနရတာေလ။ အစ္မတို႔ ေျပာတာကို ဘာလို႔ နားမေထာင္ရတာလဲ”လုိ႔ ညည္းျငဴေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေလးနက္တဲ့ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ သူက သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ကာကြယ္ေျပာဆိုပါတယ္။ “ေယာက္ဖအတြက္ စဥ္းစားပါဦး။ သူက အခုမွ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ျဖစ္ကာစေလ။ က်ေနာ္က ပညာမတတ္ပဲ မန္ေနဂ်ာျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို ေကာလဟလ စကားေတြ ျပန္႔ေနမလဲ”တဲ့။ က်မ ခင္ပြန္းရဲ႕ မ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လို႔ေပါ့။ ဒီလိုဆုိရင္ “အစ္မေၾကာင့္ ေမာင္ေလး ပညာမတတ္တာေလ”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ “ဘာလို႔ အတိတ္အေၾကာင္း ေျပာရတာလဲ”လို႔ ေျပာၿပီး က်မလက္ကို ဆုပ္ထားတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ေမာင္ေလးက အသက္ (၂၆)ႏွစ္၊ က်မက (၂၉)ႏွစ္ေပါ့။ ေမာင္ေလး ရြာက လယ္သူမေလးကို လက္ထပ္ေတာ့ သူ႔ အသက္ (၃၀) ရွိပါၿပီ။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲမွာ အခမ္းအနားမွဴးက “မင္း အေလးစားဆုံးႏွင့္ အခ်စ္ဆုံး တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူလဲ”လုိ႔ သူ႔ကို ေမးတယ္။ စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ ယူမေနပဲ “ကြ်န္ေတာ့ အစ္မေပါ့ဗ်ာ”လို႔ သူက ေျဖလိုက္တယ္။ က်မ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို ေျပာရင္း သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ “မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေက်ာင္းက တစ္ျခားရြာ တစ္ရြာမွာေလ။ ေန႔တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ အမတို႔ဟာ ေက်ာင္းကို ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ သြားရၿပီး အိမ္ျပန္ရတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လက္အိပ္တစ္စုံ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အစ္မက သူရဲ႕ လက္အိပ္တစ္ဖက္ကို ေပးတယ္။ သူက တစ္ဖက္ပဲ ဝတ္ၿပီး အေဝးႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္မဟာ ေအးလြန္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ တူကိုေတာင္ မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို တုန္ေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ေနာ္ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လုံး အစ္မကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အၿမဲတမ္း သူ႔အေပၚ ေကာင္းပါ့မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ အဓိ႒ာန္ျပဳခဲ့ပါတယ္”တဲ့။တစ္ခန္းလုံး လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြႏွင့္ ျပည့္လွ်ံသြားခဲ့တာေပါ့။ ဧည့္သည္အားလုံးက ကြ်န္မဘက္ကို အာရုံစိုက္လာပါတယ္။ က်မ စကားေျပာဖုိ႔ ခက္ခဲေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ “က်မ တစ္သက္လုံးမွာ ေက်းဇူးအတင္ရဆုံး တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္”လုိ႔ ေျပာၿပီး ဒီ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အခါသမယမွာ လူအုပ္ရဲ႕ ေရွ႕မွာတင္ပဲ မ်က္ရည္ေတြဟာ က်မပါးျပင္ေပၚကို စီးဆင္းလိမ့္က်ေနပါေတာ့တယ္။ ဘဝသင္ခန္းစာ သင့္ဘဝမွာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သင္ ေမတၱာသက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး ဂရုစိုက္ပါ။ သင္လုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္တာေလးက တကယ့္ ေသးေသးေလးလုိ႔ သင္ ထင္ခ်င္ထင္ႏိုင္ေပမဲ့ အဲဒီ တစ္ေယာက္ေသာသူ အတြက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးလို႔လည္း အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ႏိုင္တာပါပဲဗ်ာ
 **********************

အမ်ိဳးသမီးတို႕အတြက္ ထိတ္လန္႕ဖြယ္ ၾကက္ေတာင္ပံ

အမ်ိဳးသမီးတို႕အတြက္ ထိတ္လန္႕ဖြယ္ ၾကက္ေတာင္ပံ
=============================

ဖတ္ျပီးရင္လည္း က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ သိေအာင္ ျပန္ Share ေပးလုိက္ပါဦးေနာ္။

ၾကက္ျခံေမြးျမဴေရးတစ္ခ်ိဳ႕ေတြ မွာ ၾကက္ အသားတိုးေစဖုိ႕အတြက္ အသားတိုးေဆး ၊ ဘာေဆးညာေဆး ထုိးၾကပါတယ္။
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဒီေဆးထိုးဖုိ႕ကို လည္း ၾကက္ေတြရဲ႕ေတာင္ပံကေန တဆင့္ ထုိးၾကပါတယ္။
ဒီလုိ ေဆးထိုးထားတဲ့ ၾကက္ေတာင္ပံကိုေတြကို စားသံုးတာ မ်ားလာတာနဲ႕အမွွ် သားအိမ္မွာ အသားလံုး ၊ ေသြးလံုးတို႕ တည္လာပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအဆင့္ သားအိမ္ကင္ဆာထိေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မႏုႆ ရဲ႕ ပရိတ္သတ္ေတြအားလံုးလည္း ေမြးျမဴေရးၾကက္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေရွာင္ေစခ်င္ပါတယ္။

ဒီလုိေျပာေတာ့ မႏုႆကို ၾကက္သားေရာင္းတဲ့သူေတြ လာ၀ိုင္းရိုက္ၾကေတာ့မယ္နဲ႕တူတယ္ေနာ္။ ျဖစ္မွကုတာထက္ မျဖစ္ခင္ ႀကိဳတားႏိုင္ဖုိ႕က မႏုႆ တာ၀န္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ရရွိလာတဲ့ သတင္းေလးကို ခ်က္ခ်င္းေရးသား ေ၀မွ် လုိက္ပါတယ္။

ခ်စ္တဲ့ .... မႏုႆ
Credit to မႏုႆ ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေလးမ်ား

"WaTan"