ဘိုးဘြားရိပ္သာတစ္ခုတြင္ေတြ့ရေသာ စာေလးတစ္ေစာင္

(အခ်ိန္(၁)မိနစ္ေလာက္ေပးျပီး ဖတ္ၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္)


သား !
သား...ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့။
အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးယူၿပီး အစားစားတက္ေအာင္ဇြန္းကိုင္တက္ေအာင္၊အက်ီဝတ္တက္ေအာင္၊
ႀကယ္...သီးတပ္တက္ေအာင္၊ဖိနပ္ႀကိဳးခ်ည္တက္ေအာင္၊ဆံပင္ၿဖီးတက္ေအာင္၊ နွာရည္ေတြက်ရင္ သုတ္တက္ေအာင္၊ တေန႕ေန႕ သင္ေပးခဲ့ရတာေလးက အေမ့ အတြက္မေမ့ နိဳင္စရာေလးေတြေပါ့။
ခုခ်ိန္မွာ ဒါေလးေတြက အမွတ္ရစရာေလးေတြေပါ့ကြယ္။အဲဒါေလးေတြကို စဥ္စားမိရင္ အေမ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတယ္္။ခဏေလး အခ်ိန္နည္းနည္းေလးေပးပါ အေမ ထပ္စဥ္စားပါရေစအုံး။
ဆက္ေၿပာရမဲ့ စကားမ်ားေတာင္ စဥ္စားမရေအာင္ ေမ့တက္ေနပါၿပီးသား!
သား...သားမွတ္မိအုံးမလား။

သားငယ္ငယ္က အေခါက္ ၁၀၀ ေလာက္ အဆိုေလ့က်င့္ခဲ့ရတဲ့ ကေလးသီခ်င္းေလးတပုဒ္ကိုေလ။
အဲဒီသီခ်င္းေလးတပုဒ္ကို အေမ ခုထိအမွတ္ရေနတုန္းေပါ့ကြယ္။
ညတိုင္းေၿပာေနႀက ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ၊
တစ္ေန႕ တစ္မ်ိဳး မရိုးနိုင္ေအာင္ ေမးတက္တဲ့ သားရဲ့ေမးခြန္ေလးေတြနဲ႕ အေမရဲ့တက္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ဥာဏ္နဲ့ေၿဖခဲ့ရတာေလးေတြကိုလဲ အမွတ္ရေနတုန္းေပါ့။

သား.......

ခုခ်ိန္မွာေတာ ့အေမ ကသားငယ္ငယ္တုန္းက ဘဝေလးလို႕ ၿဖစ္ေနပါၿပီ။
သား.....
အခုဆိုရင္ အက်ီႀကယ္သီးတပ္တာ ၊ဖိနပ္ႀကိဳးခ်ည္တာေတာင္ ခဏခဏေမ့ေနပါတယ္။
အစားစားတဲ့ အခါလဲ အက်ီေတြ ညစ္ပတ္ကုန္တယ္၊ ဆံပင္ၿဖီးရင္ေတာင္ လက္ေတြက တုန္တုန္ရင္ရင္ နဲ႕ေပါ့။ သား... အေမ ကိုေတာ့ စိတ္ရွည္ပါကြယ္။
ခုခ်ိန္မွာ အေမအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးကေတာ့ သားရဲ့ ေႏြးေထြးတဲ့ လက္တစံုပါပဲ။
သား နဲ႕တူတူေနရွိေနမယ့္ အခ်ိန္ေလးေတြ လိုခ်င္ပါေသးတယ္။
သား....... ခုဆိုရင္ မက္တပ္ေတာင္ေကာင္းေကာင္းမရပ္နိဳင္၊
လမ္းလည္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္နိုင္ေအာင္ပါပဲ။
သားရဲ့ေႏြးေထြးတဲ့ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး က်န္ရွိေနေသးတဲ့ အခ်ိန္ကေလးေတြ ကိုေက်ာ္ၿဖတ္ရင္း မႀကာမီ ေရာက္ရွိလာေတ့ာမဲ့ ေသမင္းရဲ့တံခါးဝဆီအထိသို ့ တၿဖည္း...တၿဖည္း............



သူငယ္ခ်င္းတို့နားလည္မယ္လို ့ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။
မိဘဆိုတာ ဘာနဲ့မွ မလဲနိုင္တဲ့ အရာတခုပါ။
မိဘထက္ အေရးႀကီးတာ မရွိပါဘူး။ ခ်စ္သူရည္စား မိန္မ ေယာက်ၤား ဆိုတာ အစားထိုးလို့ရတဲ့ အရာေတြပါ။
မိဘဆိုတာကေတာ့ အစားထိုးလို႕မရနိုင္သလို ဘယ္ေတာ့မွလဲ ၿပန္မရနိုင္မဲ့ အရာပါ။
မိဘေတြ မရွိေတာ့မွ ဝမ္းနည္းပူေဆြးတမ္းတေနမယ့္ အတူတူ မိဘ ေတြရွိေနစဥ္ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ မိဘကို စိတ္ခ်မ္္းသာေအာင္ထားနိုင္ဖို႕ မေမ့ေလွ်ာ့ပါနဲ႕လုိ႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။


Credit: မိဘေမတၱာ

(ရင္ကို စူးရွ ထိဝင္သြားသည့္ ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ပုဒ္)

က်မမွာ က်မထက္ သုံးႏွစ္ငယ္တဲ့ ေမာင္ေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ကြ်န္မဟာ ကိုယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္က မိန္းကေလးငယ္ေလးေတြ အားလုံးလိုလိုမွာ ရွိၾကတဲ့ လက္ကိုင္ပုဝါေလး တစ္ထည္ကို ဝယ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ က်မဟာ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေဖေဖ့စားပြဲအံဆြဲထဲက
 ေငြ ျပာငါးဆယ္ကို ခိုးယူမိပါတယ္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပဲ ေဖေဖက ေငြေပ်ာက္သြားတာကို သိပါတယ္။ ေဖေဖက ကြ်န္မကိုေရာ ေမာင္ေလးကိုပါ နံရံကို မွီၿပီး ဒူးေထာက္ေစပါတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာလည္း ႀကိမ္လုံးကို ကိုင္ထားတယ္။ “ဘယ္သူ ပိုက္ဆံ ခုိးသလဲ”လို႔ သူက ေမးပါတယ္။ က်မေလ ၾကက္ေသေသသြားၿပီးစကားေျပာမထြက္ေအာင္
 ေၾကာက္ရြံ႕ေနပါတယ္။ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘယ္သူကမွ အျပစ္ကို ဝန္မခံၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေဖေဖက “ေကာင္းၿပီေလ။ ဘယ္သူမွ ဝန္မခံခ်င္ရင္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ရိုက္ရမွာေပါ့”လုိ႔ ေျပာၿပီး ႀကိမ္လုံးကို ေျမွာက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ရုတ္တရက္ ေမာင္ေလးက ေဖေဖ့ရဲ႕ လက္ကို ဆြဲဖမ္းလိုက္ၿပီး “ေဖေဖ၊ ပိုက္ဆံခိုးတာ သားပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ႀကိမ္လုံးရွည္ႀကီးဟာ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေက်ာျပင္ေပၚကို တျဖန္းျဖန္း က်လာပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖဟာ အသက္ရွဴရပ္သြားေလာက္ေအာင္ ေမာင္ေလးကို ရိုက္တဲ့ အထိ ေဒါသထြက္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဖေဖဟာ ေက်ာက္တုံး ခုံေပၚ ထိုင္ၿပီး ေမာင္ေလးကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္ပါတယ္။ “မင္းဟာ အခုပဲ ကိုယ့္အိမ္ကပစၥည္း ခိုးတတ္ေနၿပီ။ ေနာင္မွာ ဘယ္လို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာေတြကို လုပ္လာႏိုင္ဦးမယ္ မသိဘူး။ မင္းကိုေတာ့ ေသေအာင္ ရိုက္ပစ္သင့္တာပဲ။ မင္းဟာ အရွက္မရွိတဲ့ သူခိုးပဲ။” အဲဒီညက ေမေမေရာ က်မပါ ေမာင္ေလးကို ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး အရိုက္ခံရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ မ်က္ရည္ တစ္စက္မက်ဘူး။ ညသန္းေခါင္မွာ က်မ ရုတ္တရက္ ေအာ္ငိုမိတယ္။ ေမာင္ေလးက က်မပါးစပ္ကို သူ႔လက္ေလးႏွင့္ ပိတ္လိုက္ၿပီး “အစ္မ မငိုနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ အားလုံးက ျဖစ္ၿပီးသြားၿပီေလ”တဲ့။ က်မဟာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တာကို ကိုယ္ ဝန္ခံႏိုင္တဲ့ သတၱိမရွိတဲ့ အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အခုထိ မုန္းေနတုန္းပါပဲ။ ႏွစ္ေတြ ကုန္လြန္သြားခဲ့ေပမဲ့ မေန႔တစ္ေန႔ကမွ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္အပ်က္ တစ္ခုလို ရွိေနတုန္းပါပဲ။ က်မကို ကာကြယ္ခဲ့တုန္းက ေမာင္ေလးရဲ႕ ဖြင့္ထုတ္ဝန္ခံခဲ့တဲ့စကားကို ကြ်န္မ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္ေလးက အသက္ (၈)ႏွစ္၊ ကြ်န္မက အသက္ (၁၁)ႏွစ္ အရြယ္ ႏွစ္မွာေပါ့။ ေမာင္ေလး secondary school ေနာက္ဆုံးတက္ရတဲ့ ႏွစ္တုန္းက သူ upper secondary school မွာ ဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်မကေတာ့ ျပည္နယ္ တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ တက္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ညက ေဖေဖဟာ ေဆးလိပ္တစ္ဗူးၿပီး တစ္ဗူး ေသာက္ရင္း ၿခံထဲမွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနတယ္။ ေဖေဖက “ဒို႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္လုံးက ရလဒ္ ေကာင္းၾကတယ္။ တကယ္ကို ေကာင္းၾကတာကြာ”လုိ႔ ေမေမ့ကို ေျပာေနတာကို က်မ ၾကားရတယ္။ ေမေမက မ်က္ရည္သုတ္၊ သက္ျပင္းခ်ရင္း - “အမွတ္ေကာင္းေတာ့ေရာ ဘာအသုံးက်မွာလဲ၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးအတြက္ ဘယ္လိုလုပ္ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္မွာလဲ” လုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ အဲလို ေျပာေနၾကတုန္း ေမာင္ေလးက ေျပးထြက္သြားၿပီး ေဖေဖ့ေရွ႕မွာ ရပ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ေလ။ “ေဖေဖ … သား စာဆက္မသင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီေလာက္ သင္ရၿပီးရင္ ေတာ္ပါၿပီ”တဲ့။ ေဖေဖက သူ႔လက္ဝါးကို တစ္ခ်က္လႊဲၿပီး ေမာင္ေလးမ်က္ႏွာကို ရိုက္ထည့္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ စိတ္ဓာတ္အားနည္းရတာလဲတဲ့။ မင္းတို႔ ေမာင္ႏွမ ေက်ာင္းထားရလို႔ ေဖေဖ လမ္းထြက္ၿပီး ေတာင္းစားရလွ်င္ေတာင္ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံး ေက်ာင္းၿပီးသည္ အထိ ငါ ေက်ာင္းထားမယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေဖေဖဟာ တစ္ရြာလုံးက အိမ္ေတြကို တံခါးလိုက္ေခါက္ၿပီး ေငြးေခ်းေတာ့တာပဲ။ က်မကေတာ့ ေမာင္ေလးရဲ႕ ေရာင္ရမ္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို က်မလက္ေလးႏွင့္ အတတ္ႏိုင္ဆုံး ညင္ညင္သာသာေလး ကိုင္စမ္းရင္း “ေမာင္ေလးရယ္ … ေယာက်္ားေလး ဆိုတာ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ စာသင္ရမယ္။ မဟုတ္ရင္ အစ္မတို႔ အခု ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဆင္းရဲမႈကို လြန္ေျမာက္ေအာင္ ေမာင္ေလး လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ”လို႔ ေျပာမိတယ္။ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ က်မဟာ တကၠသိုလ္ဆက္မတက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ အာရုံမတက္ခင္မွာေတာ့ ေဟာင္းႏြမ္းစုတ္ျပတ္ေနတဲ့ အဝတ္ေလး နဲနဲပါးပါးရယ္၊ ပဲသီးေျခာက္ေလး နဲနဲရယ္ကို ယူၿပီး ေမာင္ေလး အိမ္ကေန လစ္ထြက္သြားတာကို ဘယ္သူမွ မသိလိုက္ၾကဘူးေလ။ က်မ အိပ္ရာဘက္ကို အသာေလးလာၿပီး ေခါင္းအုန္းေအာက္ စာတိုေလး ထားသြားခဲ့တယ္။ သူ႔စာေလးက “အစ္မရယ္ … တကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရတယ္ ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်ေနာ္ အလုပ္တစ္ခု သြားရွာၿပီး အစ္မဆီကို ေငြပို႔ေပးမယ္ေနာ္”တဲ့။ အိပ္ရာေပၚထိုင္ၿပီး စာေလးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း အသံမထြက္ေတာ့တဲ့ အထိ က်မ ငိုခဲ့ရပါတယ္။ ေမာင္ေလးက အသက္ (၁၇)ႏွစ္ႏွစ္၊ က်မက (၂၀)ႏွစ္ေရာက္တဲ့ ႏွစ္ကေပါ့။ ေဖေဖ တစ္ရြာလုံးက ေခ်းငွါးထားတဲ့ ေငြရယ္၊ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဘိလပ္ေျမသယ္လုိ႔ ေမာင္ေလး ရထားတဲ့ ေငြေလးေတြႏွင့္ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ တကၠသိုလ္ တတိယႏွစ္ကို တက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ က်မ အခန္းမွာပဲ စာဖတ္ေနတုန္း အခန္းေဖာ္က လာၿပီး “အျပင္မွာ ရြာသားတစ္ေယာက္ မင္းကို ေစာင့္ေနတယ္”လို႔ ေျပာတယ္။ ရြာသားတစ္ေယာက္က ဘာလို႔ က်မကို လာရွာေနတာပါလိမ့္။ က်မ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ အေဝးကပဲ ေမာင္ေလးကို ျမင္လုိက္ရပါေတာ့တယ္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးမွာလည္း အညစ္အေၾကးေတြ၊ အမႈန္ေတြ၊ ဘိလပ္ေျမေတြ၊ သဲေတြ ကပ္ေနလို႔ေပါ့။ “ေမာင္ေလးရယ္ … အစ္မရဲ႕ အခန္းေဖၚကို မင္းဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါလို႔ ဘာလို႔ မေျပာရတာလဲ”လုိ႔ က်မက ေမးေတာ့ သူက “က်ေနာ့ ပုံကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ က်ေနာ္ဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ ဆိုရင္ သူတုိ႔ေတြ ဘယ္လုိ ထင္ကုန္မလဲ။ သူတို႔ေတြ အမကို မဟားၾကေပဘူးလား”လုိ႔ ၿပဳံးၿပံဳးေလးႏွင့္ ျပန္ေျပာတယ္။ က်မဟာ အလြန္ စိတ္ထိခုိက္ရၿပီး က်မ မ်က္လုံးေတြမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လို႔ေပါ့။ ေမာင္ေလး ကိုယ္ေပၚက အညစ္အေၾကးေတြ၊ ဖုန္မႈန္႔ေတြကို သုတ္ပစ္လုိက္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ဆို႔ႀကီးႏွင့္ “တစ္ျခားလူေတြ ဘာေျပာေျပာ အစ္မ ဂရုမစိုက္ဘူး။ ေမာင္ေလးဟာ ဘာပုံပဲ ေပါက္ေနေပါက္ေန ကိစၥမရွိဘူး။ ေမာင္ေလးဟာ အစ္မရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက သူ႔အိပ္ကပ္ထဲကေန လိပ္ျပာပုံ ဆံညွပ္ေလးကို ထုတ္လိုက္တယ္။ က်မရဲ႕ ဆံပင္ကို ညွပ္ေပးၿပီး ၿမိဳ႕က မိန္းကေလး အားလုံးရဲ႕ ေခါင္းမွာ ဒီဆံညွပ္ေလး ညွပ္ထားတာကို က်ေနာ္ ေတြ႔တယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ အစ္မွမွာလည္း တစ္ခုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ ထင္လုိ႔ေလတဲ့။ က်မဟာ ေနာက္ကို ျပန္မဆုတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမာင္ေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ငိုမိတယ္။ ေမာင္ေလး အသက္ (၂၀)၊ က်မ အသက္ (၂၃)ႏွစ္ အရြယ္ကေပါ့။ က်မရဲ႕ ရည္စားကုိ အိမ္ကို စၿပီးေခၚခဲ့တုန္းက ကြဲေနတဲ့ ျပတင္းေပါက္ကို ျပင္ထားတာကို က်မ သတိထားမိတယ္။ အိမ္ကိုလည္း သန္႔ရွင္းေနေအာင္ တိုက္ခြ်တ္ေဆးေၾကာထားတယ္။ က်မရည္စား ျပန္သြားေတာ့ ေမေမ့ ေရွ႕မွာ ကေလးမေလးလို ကရင္း ‘ေမေမရယ္ အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာ ဒီေလာက္ အခ်ိန္ကုန္ခံစရာ မလိုပါဘူး’လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမေမက ၿပဳံးၿပီးေတာ့ “အိမ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ အေစာႀကီး သြားတာ သမီးရဲ႕ ေမာင္ေလးပါ။ သူ႔လက္က ဒဏ္ရာကို သမီး မျမင္ဘူးလား။ ျပတင္းေပါက္ကို လဲတပ္ေနတုန္း သူ႔လက္ ထိသြားတာေလ” တဲ့။ က်မ ေမာင္ေလးရဲ႕ အိပ္ခန္းထဲကို သြားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေလး မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း က်မရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ အပ္ေတြ စူးဝင္ခံရသလို ခံစားရတယ္။ ေမာင္ေလး ဒဏ္ရာကို လိမ္းေဆးလိမ္းေပးၿပီး ပတ္တီး စည္းေပးပါတယ္။ “နာလားဟင္”လို႔ သူ႔ကို ေမးေတာ့ “ဟင့္အင္း၊ မနာပါဘူး”တဲ့။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္မွာဆုိရင္ ေက်ာက္ခဲေတြက က်ေနာ့္ ေျခေထာက္ေပၚ တစ္ခ်ိန္လုံးလိုလုိ က်ေနတယ္ေလ။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာကေတာင္ အလုပ္မလုပ္ေအာင္ က်ေနာ့ကို မတားဆီးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီ ဝါက်ရဲ႕ အလယ္ေလာက္မွာ သူက စကားကို ရပ္လိုက္တယ္။ က်မ ေမာင္ေလးကို ေက်ာေပးလိုက္ေပမဲ့ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ က်မရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚကို လိမ့္ဆင္းက်လာတယ္ေလ။ ေမာင္ေလး အသက္ (၂၃)ႏွစ္၊ က်မ အသက္ (၂၆)ႏွစ္မွာေပါ့။ လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်မဟာ ၿမိဳ႕မွာ ေနပါတယ္။ က်မ ခင္ပြန္းက က်မ မိဘေတြကို က်မတို႔ႏွင့္ လာၿပီး အတူေနဖို႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိဘေတြက လာမေနခ်င္ၾကပါဘူး။ ရြာကထြက္လာလိုက္တာႏွင့္ သူတို႔ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ သိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလု႔ိ ေျပာၾကတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း မိဘေတြႏွင့္ တစ္သေဘာထဲပါပဲ။ သူက “အမရယ္ … ေယာကၡမေတြကိုသာ ဂရုစိုက္ပါ။ က်ေနာ္က ရြာမွာ ေမေမႏွင့္ ေဖေဖကို ဂရုစိုက္ပါ့မယ္”တဲ့။ က်မ ခင္ပြန္းက သူ႔စက္ရုံမွာ ညႊန္ၾကားေရးမႈး ျဖစ္လာပါတယ္။ ေမာင္ေလးကို ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ဌာနမွာ မန္ေနဂ်ာ အျဖစ္ ကမ္းလွမ္းတာကို လက္ခံဖို႔ က်မတို႔က ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကမ္းလွမ္းမႈကို ေမာင္ေလးက ျငင္းခဲ့တယ္ေလ။ အဲဒီအစား အစဆုံး ျပဳျပင္ေရးအလုပ္သမားအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ပဲ ဇြတ္ေပေျပာေနခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေမာင္ေလးဟာ ေကဘယ္ႀကိဳးတစ္ခုကို ျပဳျပင္ရင္း ေလခါးထိပ္မွာ ေရာက္ေနတာေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဓာတ္လုိက္ခံရၿပီး သူ႔ကို ေဆးရုံကို ပို႔ရတယ္။ က်မႏွင့္ က်မ ခင္ပြန္းတုိ႔ ေဆးရုံကို လုိက္သြားၿပီး သူ႔ကို ေတြ႔ပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္မွာ ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းထားတာကို ၾကည့္ရင္း “မန္ေနဂ်ာ ခန္႔တာကို ဘာလုိ႔ ျငင္းလုိက္ရတာလဲ။ မန္ေနဂ်ာဆိုတာ ဒီလိုမ်ိဳး အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြ မလုပ္ရဘူးေလ။ အခု ၾကည့္ပါလား။ ေမာင္ေလး ျပင္းထန္တဲ့ ဒဏ္ရာကို ခံစားေနရတာေလ။ အစ္မတို႔ ေျပာတာကို ဘာလို႔ နားမေထာင္ရတာလဲ”လုိ႔ ညည္းျငဴေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေလးနက္တဲ့ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ သူက သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ကာကြယ္ေျပာဆိုပါတယ္။ “ေယာက္ဖအတြက္ စဥ္းစားပါဦး။ သူက အခုမွ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ျဖစ္ကာစေလ။ က်ေနာ္က ပညာမတတ္ပဲ မန္ေနဂ်ာျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လို ေကာလဟလ စကားေတြ ျပန္႔ေနမလဲ”တဲ့။ က်မ ခင္ပြန္းရဲ႕ မ်က္လုံးေတြမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည့္လို႔ေပါ့။ ဒီလိုဆုိရင္ “အစ္မေၾကာင့္ ေမာင္ေလး ပညာမတတ္တာေလ”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ “ဘာလို႔ အတိတ္အေၾကာင္း ေျပာရတာလဲ”လို႔ ေျပာၿပီး က်မလက္ကို ဆုပ္ထားတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ေမာင္ေလးက အသက္ (၂၆)ႏွစ္၊ က်မက (၂၉)ႏွစ္ေပါ့။ ေမာင္ေလး ရြာက လယ္သူမေလးကို လက္ထပ္ေတာ့ သူ႔ အသက္ (၃၀) ရွိပါၿပီ။ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲမွာ အခမ္းအနားမွဴးက “မင္း အေလးစားဆုံးႏွင့္ အခ်စ္ဆုံး တစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူလဲ”လုိ႔ သူ႔ကို ေမးတယ္။ စဥ္းစားခ်ိန္ေတာင္ ယူမေနပဲ “ကြ်န္ေတာ့ အစ္မေပါ့ဗ်ာ”လို႔ သူက ေျဖလိုက္တယ္။ က်မ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလး တစ္ခုကို ေျပာရင္း သူက ဆက္ေျပာပါတယ္။ “မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ေက်ာင္းက တစ္ျခားရြာ တစ္ရြာမွာေလ။ ေန႔တိုင္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့ အမတို႔ဟာ ေက်ာင္းကို ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ သြားရၿပီး အိမ္ျပန္ရတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လက္အိပ္တစ္စုံ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အစ္မက သူရဲ႕ လက္အိပ္တစ္ဖက္ကို ေပးတယ္။ သူက တစ္ဖက္ပဲ ဝတ္ၿပီး အေဝးႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္မဟာ ေအးလြန္းတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ တူကိုေတာင္ မကိုင္ႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ကို တုန္ေနပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ေနာ္ အသက္ရွင္သမွ် ကာလပတ္လုံး အစ္မကို ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး အၿမဲတမ္း သူ႔အေပၚ ေကာင္းပါ့မယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ အဓိ႒ာန္ျပဳခဲ့ပါတယ္”တဲ့။တစ္ခန္းလုံး လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြႏွင့္ ျပည့္လွ်ံသြားခဲ့တာေပါ့။ ဧည့္သည္အားလုံးက ကြ်န္မဘက္ကို အာရုံစိုက္လာပါတယ္။ က်မ စကားေျပာဖုိ႔ ခက္ခဲေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ “က်မ တစ္သက္လုံးမွာ ေက်းဇူးအတင္ရဆုံး တစ္ေယာက္ကေတာ့ က်မရဲ႕ ေမာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ရွင္”လုိ႔ ေျပာၿပီး ဒီ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ အခါသမယမွာ လူအုပ္ရဲ႕ ေရွ႕မွာတင္ပဲ မ်က္ရည္ေတြဟာ က်မပါးျပင္ေပၚကို စီးဆင္းလိမ့္က်ေနပါေတာ့တယ္။ ဘဝသင္ခန္းစာ သင့္ဘဝမွာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သင္ ေမတၱာသက္တဲ့ တစ္ေယာက္ေသာသူကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၿပီး ဂရုစိုက္ပါ။ သင္လုပ္ေဆာင္ေပးလိုက္တာေလးက တကယ့္ ေသးေသးေလးလုိ႔ သင္ ထင္ခ်င္ထင္ႏိုင္ေပမဲ့ အဲဒီ တစ္ေယာက္ေသာသူ အတြက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးလို႔လည္း အဓိပၸါယ္သက္ေရာက္ႏိုင္တာပါပဲဗ်ာ
 **********************