“သူမကို
ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါသည္
သူမ်ားတကာေတြလို
႐ူးသြပ္တာတို႔စံုမက္တာတို႔ မပါဘဲ
ပကတိ
တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတာ ျဖစ္၏။
သူမကိုဆိုလွ်င္ဆံစမွ်င္ကေလးမ်ားမွ
စကာ
သနပ္ခါးရနံ႕ကေလး
ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ကို အလယ္
သူမ
ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴကေလးေတြထိ အဆံုး......ကၽြန္ေတာ္ သက္ဝင္ၿငိတြယ္ခဲ့ပါသည္”
(၁)
သူမကို ကၽြန္ေတာ္
အလြန္ခ်စ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ သူမ်ားတကာေတြလို ႐ူးသြပ္တာတို႔ စံုမက္တာတို႔ မပါဘဲ ပကတိ
တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းစြာ
ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့ရတာ ျဖစ္၏။ သူမကိုဆိုလွ်င္ ဆံစမွ်င္ကေလးမ်ားမွ စကာ သနပ္ခါး
ရနံ႕ကေလး
ေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕ကို အလယ္ သူမ ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴကေလးေတြထိ အဆံုး ကၽြန္ေတာ္
သက္ဝင္ၿငိတြယ္ခဲ့ ပါသည္။
သူမကို
ပိုးပန္းစဥ္ကာလကလည္း သူမလိမ္းဖို႔ သနပ္ခါးကအစ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ တယုတယေသြးကာ
ဘူးကေလးႏွင့္ထည့္၍
လက္ေဆာင္ေပးတတ္ေသာ အေလ့အက်င့္ကေလးကို စြဲႃမဲစြာ က်င့္သံုးခဲ့ရာ
ခ်စ္သူဘဝေရာက္တဲ့အထိ မေမ့မေလ်ာ့ပါ။
သူမ ပါးျပင္ဆီမွ သနပ္ခါးမႈန္မႈန္ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕အနံ႕ကေလး ထံုေနလွ်င္ပင္
ကၽြန္ေတာ့္ပီတိကို
မလဲဖယ္ႏိုင္..။
သူမတကိုယ္လံုးတြင္
အထူးျခားဆံုးမွာ အလြန္မဟာဆန္ေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္မ်ားျဖစ္သည္။ ဆံပင္သားမ်ားမွာ
ထူအိေခ်ာမြတ္ၿပီး
နက္ေမွာင္ေျပာင္လက္စြာ တံေကာက္ခြက္အထိ ျဖာဆင္းေနဟန္မွာ က်က္သေရအရွိဆံုးပါပင္။
သူမကို
ျမင္သူတကာတိုင္းကလည္း ထိုဆံပင္မ်ားေၾကာင့္ အမွတ္တရ ရွိသြားၾကကာ ေမ့လည္းမေမ့ႏိုင္
ျဖစ္ရ၏။
ကၽြန္ေတာ္က သူမဆံပင္မွာ
တပ္ဆင္ဖို႔ ကလစ္၊ ဆံညွပ္လွလွကေလးမ်ားကို မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ဝယ္၍ သူမကို
လက္ေဆာင္ေပးရတာ အလြန္သေဘာက်ပါသည္။
သူမေခါင္းမွာ ထိုကလစ္လွလွကေလးမ်ား လွပစြာ
တပ္ဆင္ထားတာကို
ျမင္တုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ပီတိႏွင့္ျမတ္ႏိုးမႈမွာ ဘာနဲ႔မွ် ႏႈိင္းမရခဲ့ပါ။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္
သူမေျခဖမိုး ဝင္းအိအိကေလးေတြကို ျမတ္ႏိုးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူမနံေဘးမွာ ရွိတိုင္း
ထိုေျခေထာက္ကေလးမ်ားကို
ယုယခင္တြယ္စြာ စိုက္ေငးၾကည့္ေန႐ုံျဖင့္ ေက်နပ္ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ပါသည္။
ထိုေျခေထာက္ကေလးမ်ားကို
ဖိနပ္လွလွကေလးေတြ တစ္ရံၿပီးတစ္ရံဝယ္၍ သူမကို လက္ေဆာင္ေပးဖူးပါသည္။
သူမ ေျခဖမိုး
ျဖဴဝင္းဝင္းကေလးအေပၚတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဖိနပ္ကေလးမ်ား သူမဆင္ျမန္းသည္ကို ျမင္ရတိုင္း
ကၽြန္ေတာ္
ပင့္သက္ျဖာ၍
ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။
အဲ့ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဇာတ္လမ္းကို
ၾကားရသူတိုင္းက အင္မတန္႐ိုးစင္းလွသည္ ထင္မွာပဲ။ တကယ္လည္း ႐ိုးစင္းခဲ့တာပါ။
“အိမ္က ေနျခည္ကို
ကိုနဲ႔ သေဘာမတူဘူး ကို၊ သူတို႔ လက္ထပ္ေပးမယ့္သူ ရွိတယ္။ သိပ္ခ်မ္းသာတာပဲ။
သူခ်မ္းသာတာေတြက
ဆယ္သက္ေတာင္ စားမကုန္ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ေနျခည္က ပိုက္ဆံမခ်မ္းသာခ်င္ပါဘူး၊ စိတ္ပဲ
ခ်မ္းသာခ်င္တာ၊
ေနျခည္တို႔ ထြက္ေျပးၾကရေအာင္လား ကို...”
သူမက ေျပာရွာပါသည္။
“ေနျခည္ ကိုယ့္ကို
သိပ္ခ်စ္တာပဲလား ဟင္”
“သိပ္ခ်စ္တာပဲ ကို၊
မခြဲႏိုင္ဘူ...း”
“ေနျခည္ အဆင္းရဲ
ခံႏိုင္သလား၊ ကိုယ္က ဆင္းရဲတယ္”
“ဒါေပမယ့္... ကိုက
အရမ္းၾကင္နာယုယတယ္၊ ကို႕အခ်စ္က သိပ္သိမ္ေမြ႕တာပဲ... ေနျခည္ လူဆင္းရဲေပမယ့္
စိတ္မဆင္းရဲမွာ
ေသခ်ာတယ္” သူမက
ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ေျပာခဲ့ပါသည္။
“ေကာင္းၿပီေလ၊ ကိုယ္
ေနျခည့္ကို ခိုးပါ့မယ္”
တကယ္တမ္းတြင္ ကံၾကမၼာက
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လွလွပပကေလးပင္ ခြဲပစ္ခဲ့ပါသည္။
သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္
ခ်ိန္းထားေသာေန႔တြင္ သူမရွိရာဆီသို႕ ကၽြန္ေတာ္အလာ လမ္းတြင္ လူႀကီးတေယာက္ Heart
Attack ရသျဖင့္
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေရွးဦးသူနာျပဳစုနည္းျဖင့္ ျပဳစုက ေဆး႐ုံႀကီးသို႕ေရာက္ေအာင္
ပို႔ေပးခဲ့ရသည္။
လူနာကို
အသက္ကယ္ေနရသည္မွာ အေတာ္ပင္ၾကာျမင့္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆး႐ုံႀကီးမွ ျပန္လာခ်ိန္အထိ လူနာက
သတိျပန္မလည္ေသးပါ။
ကၽြန္ေတာ္
သူမႏွင့္ခ်ိန္းထားရာဆီသို႔ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူမ ရွိမေနေတာ့ပါ။
ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း
သူမႏွင့္ကၽြန္ေတာ္
ဆံုစည္းခြင့္မရခဲ့ပါ။ေနာက္တပတ္အၾကာတြင္ သူမလက္ထပ္သြားေသာ သတင္းကို
ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာထဲမွာ
ဖတ္ရပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အသည္းကြဲ
စိတ္ထိခိုက္ရေပမယ့္ ႐ူးေလာက္ေအာင္ေတာ့ မျဖစ္ခဲ့ပါ။
သူမအျပင္ ေနာက္ထပ္
ဘယ္မိန္းမကိုမွ ထပ္ခ်စ္၍မရေတာ့သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္သူထပ္မရွာေတာ့သလို
လက္လည္းမထပ္ခဲ့ပါ။
ကၽြန္ေတာ္ တေယာက္တည္း လူပ်ိဳႀကီးဘဝႏွင့္ အေဖာ္မဲ့အထီးက်န္စြာ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ပါသည္။
(၃)
ယေန႔ ကၽြန္ေတာ့္အသက္
ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ဘုရားေပၚသို႔တက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ တရားထိုင္၊ ဆီမီး၊ ပန္း၊
ေရခ်မ္း၊ နံ႕သာကပ္ၿပီး
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာထုိင္ေနစဥ္ သူမကို ကၽြန္ေတာ္ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ေတြ႕ပါသည္။ ဟိုးအရင္က
ထူထဲနက္ေမွာင္ေသာ
တံကြက္ေကာက္အထိ ရွည္လ်ားသည့္ဆံပင္တို႔သည္ ယခုေတာ့ ေငြမင္ေရာင္
ဆံထံုးႀကီးအျဖစ္
ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည့္တိုင္ သူမငယ္႐ုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိဆဲပင္...။
သူမေဘးတြင္ အသက္ေျခာက္ႏွစ္အ႐ြယ္ေလာက္
ေျမးမကေလးတေယာက္ကို လက္ဆြဲလ်က္...။ သူမနားဆီမွ လက္မ
လက္သည္းခြံခန္႕ရွိေသာ
စိန္နားကပ္က ေနေရာင္ေအာက္တြင္ တလက္လက္ဝင္းျဖာေနပါသည္။ လက္တဖက္က
မိေက်ာင္းသားေရအိတ္
မည္းမည္းေျပာင္ေျပာင္ႏွင့္...။
ကၽြန္ေတာ္
ရင္တထိတ္ထိတ္ခုန္ကာ သူမေနာက္သို႔လုိက္ခဲ့ၿပီး
“ေနျခည္မ်ားလားဟင္”ဟု ေမးလိုက္စဥ္....
သူမက ဖ်တ္ကနဲ
လွည့္ၾကည့္ပါသည္။ သူမမ်က္လံုးေတြ လက္ခနဲ ျဖာလက္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ရ၏။
“ဟုတ္ကဲ... ကိုေနမ်ိဳး
မ်ားလား...”
“ဟုတ္ပါတယ္...
ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း မွတ္မိတာနဲ႔ လိုက္လာတာပါ၊ ဒါ ေျမးမကေလးလား...”
“ဟုတ္ပါတယ္.... ကၽြန္မသားက ေမြးတာေလ၊ သားတေယာက္ပဲ
ရပါတယ္၊ ခုေတာ့ သားက အဂၤလန္မွာပါ။
M.R.C.P ရၿပီးသြားၿပီ၊
ဆရာဝန္ႀကီးေပါ့၊ ေခၽြးမကလည္း ဆရာဝန္ပဲ၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဂၤလန္မွာ ဆိုေတာ့...
ကၽြန္မတို႔
အဘိုးအဘြားကပဲ ေျမးမေလးကို ေစာင့္ေရွာက္ေနရတယ္၊ သူကေလးက I.L.B.C မွာ တက္ေနတယ္ေလ
...
ခုလို ျပန္ေတြ႕ရတာ
သိပ္ဝမ္းသာတာပဲ ကိုေနမ်ိဳးရယ္... မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြ ျပန္ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္မ
အသက္ ျပန္ျပန္
ငယ္သြားတာ၊ အိမ္လိုက္ခဲ့ပါဦးလား... ကၽြန္မ ခင္ပြန္းနဲ႔ ေတြ႕ရေအာင္”
“ေကာင္းသားပဲ”
ကၽြန္ေတာ္ သူမႏွင့္
လိုက္သြား ခဲ့မိပါသည္။ ေရႊေတာင္ၾကားရပ္ကြက္ထဲရွိ ရဲတိုက္ႀကီးတမွ် ခမ္းနားလွေသာ
အိမ္ႀကီးကို ျမင္ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ သူမ၏ ခ်မ္းသာႁကြယ္ဝမႈအတြက္ မုဒိတာပြားကာ ေက်နပ္မိသည္။
သူမ၏ မာစီးဒီးစ္
ကားႀကီးမွာ ၿငိမ့္ေညာင္းလွသျဖင့္ စက္သံပင္ မၾကားရ။
“လာ.. ကိုေနမ်ိဳး ၊
ကၽြန္မခင္ပြန္းက အင္မတန္သေဘာေကာင္း ေဖာ္ေ႐ြတဲ့သူေပါ့.... ရွင္နဲ႔ေတြ႕ရင္
ခင္သြားပါလိမ့္မယ္၊
ေနာင္လည္း လာလည္ပါ ကိုေနမ်ိဳးရယ္၊ ကၽြန္မ ရွင္နဲ႔ စကားေတြ ေျပာခ်င္ပါတယ္...”
(၄)
သူမခင္ပြန္းက တကယ္ပဲ
ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ေကာင္းတဲ့ လူေတာ္ လူေကာင္း တေယာက္ပါ။
ဒီလို လူမ်ိဳးကို ရတာ
ကၽြန္ေတာ္ သူမကိုယ္စား အလြန္စိတ္ခ်မ္းသာမိပါသည္။
စကားေျပာၿပီး
ခဏအၾကာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာသဖြယ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကပါသည္။
ထို႕ေနာက္ ေရွးေဟာင္းေနွာင္းျဖစ္ေတြ ျပန္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။
“ကိုေနမ်ိဳးကို
ကၽြန္မေတာင္းပန္ရဦးမယ္... ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္က ကိုေနမ်ိဳးနဲ႕ကၽြန္မ
ခ်ိန္းခဲ့ၾကတဲ့
တရက္ကို မွတ္မိေသးလား၊
ကၽြန္မ လာေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တနာရီေလာက္ပဲ ေစာင့္ရေသးတယ္၊ အိမ္က
ကားနဲ႕ ေမေမ
ေရာက္ခ်လာတယ္၊ ကၽြန္မေဖေဖ Heart Attack ရလို႔ ေဆး႐ုံေရာက္ေနတဲ့အေၾကာင္း
ေဆး႐ုံႀကီးက
အေၾကာင္းၾကားလို႕တဲ့၊
ကၽြန္မတို႕ ခ်က္ခ်င္း လိုက္သြားရတာေလ... လူငယ္တေယာက္လာပို႔ေပးတာလို႕
ေဆး႐ုံကေျပာတယ္၊
အဲဒီလူကိုေတာ့
မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေဖေဖလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း Heart Attack ရရွာတာ၊ အဲဒီ လူငယ္တေယာက္
ကယ္ခဲ့လို႕
ေဖေဖမေသခဲ့တာ၊ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္သူလဲဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ သိခြင့္မရခဲ့ဘူး၊ ေလာကႀကီးမွာ
အဲဒီလို
လူစားမ်ိဳးလည္း
ရွိတယ္ေနာ္၊ သိပ္ေက်းဇူးတင္စရာေကာင္းတာပဲ...ေနာက္ေတာ့... ကၽြန္မလည္း ေဖေဖ့ေရာဂါကို
ငဲ့ညွာၿပီး
ကိုေအာင္ျမင္ကို လက္ထပ္ဖို႕ သေဘာတူလိုက္တာ”
သူမက
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဖြင့္ေျပာျပလ်က္ရွိသလို ကိုေအာင္ျမင္ကလည္း
တၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကယ္တင္လိုက္မိေသာ
လူႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ၏ ဖခင္ျဖစ္ခဲ့မွန္း ဒီေန႔မွပင္
ကၽြန္ေတာ္ ႐ိုးသားစြာ
သိခြင့္ရလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္
ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားမွာ ပီတိတမ်ိဳးကို လွပစြာ ခံစားရပါသည္။ ထိုပီတိမွာ သူမကို
ခ်စ္သူဘဝတုန္းက
ကၽြန္ေတာ္ေသြးေပးခဲ့ေသာ
သနပ္ခါးသင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ျဖင့္ သူမ လွပခဲ့စဥ္တုန္းက၊... သူမ၏ လွပေသာ ဆံပင္ရွည္ႀကီးမွာ
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေဆာင္
ကလစ္ကေလးမ်ား လွပစြာ ရွိခဲ့စဥ္တုန္းက...၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ
သူမ၏ ေျခဖမိုးျဖဴျဖဴတြင္
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေဆာင္ ဖိနပ္ကေလးမ်ား သူမ ဆင္ျမန္းခဲ့စဥ္တုန္းက...၊
ကၽြန္ေတာ္ခံစားခဲ့ရေသာ
ပီတိႏွင့္ တထပ္တည္းျဖစ္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့... ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားျဖင့္ သူမဘဝကို
အလွဆင္ေပးခဲ့ျခင္းသည္ ထိုက္တန္သည္ ဆိုပါစို႕....။
လြန္းထားထား(ေဆးတကၠသိုလ္)
