သန္းၾကြယ္သူေဌး

အဖိုးအိုတစ္ေယာက္ ျမစ္ကမ္းနေဘးမွာ အေညာင္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ တစ္ေန႕မွာေပါ့။ အဖိုးအိုဟာ လမ္းမွာလူငယ္
တစ္ေယာက္ နဲ႕ သြားဆံုမိတယ္။ လူငယ္က သက္ျပင္းေတြခ် ညည္းတြားလို႕။ မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလံုးလည္း ရြာေတာ့မယ့္
မိုးလို အံု႕မွိဳင္းလို႕။



အဖိုးအိုကေမးလိုက္တယ္။ “ကေလး.. မင္းဘာျဖစ္ေနတာလည္းကြ..ေဟ။ မ်က္ႏွာႀကီးက သုန္မွဳန္လို႕ပါလား” လို႕
အဖိုးအိုက လူငယ္ကို ဂရုတစိုက္နဲ႕ ေမးလိုက္တယ္။ လူငယ္က အဖိုးအိုကို ၾကည့္ၿပီး သက္ျပင္းခ်ကာ ေျပာလိုက္တယ္။




“ကြၽန္ေတာ္က မြဲလိုက္တာမွ ဖြတ္ကဘိုးေအ ေခၚရေလာက္ေအာင္ကို မြဲတယ္ဗ်ာ။ ေနစရာ အိမ္လည္းမရွိ။ သားမယား
ဆိုတာကေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ အလုပ္ကလည္း မရွိေတာ့ ၀င္ေငြမရွိ၊ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္နဲ႕။ ေရေသာက္ ဗိုက္
ေမွာက္ အိပ္ရတဲ့ ေန႕ေတြ မေရတြက္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ အဖိုးရယ္ ဒီလို လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးအရယ္ဆိုတာ
ရွိႏိုင္ပါ့ဦးမလားဗ်ာ” ..လို႕ စိတ္ပ်က္တဲ့ ေလသံနဲ႕ ေျပာလိုက္တယ္။



ဒီေတာ့ အဖိုးအိုက ျပံဳးရယ္ၿပီး..



“မင္းက.. တကယ့္ ငတံုး အရူးဘဲကြ..ေဟ။ တကယ္ဆိုရင္ မင္းဒီလိုမ်ဳိး မညည္းညူ ေနသင့္ဘူး။ ဘာလို႕လည္း ဆိုေတာ့
မင္းဟာ အခုအခ်ိန္ထိကို သန္းၾကြယ္ သူေဌးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေသးလို႕ဘဲကြ”



လူငယ္လည္း အဖိုးအို စကားေၾကာင့္ တအံ့တၾသ ျဖစ္မိၿပီး
“ဘာလို႕လည္းအဖိုးရ။ အဖိုးစကားကို ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး” လို႕ ေမးလိုက္တယ္။



“ေအးေလကြာ။ မင္းဟာ အခုအခ်ိန္အထိ သန္းၾကြယ္ သူေဌးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေသးတယ္..မင္းမသိဘူးလား” လို႕
အဖိုးအိုက ပေဟဌိ ဆန္ဆန္ ထပ္ၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။



ဒီေတာ့ လူငယ္က “သန္းၾကြယ္ သူေဌး ဟုတ္လားအဖိုး..?
ကြၽန္ေတာ့္လို ေကာင္ ငမြဲကို အဖိုးက ေလွာင္ေနတာလားဗ်ာ” လို႕ ဝမ္းနည္းေလသံနဲ႕ ေျပာၿပီး လွည့္ထြက္သြားမယ္
လုပ္ေတာ့့ အဖိုးက ..



“မင္းကို ငါဘယ္ေလွာင္ရက္ပါ့မလည္းကြယ္။ ကဲ မင္းကို ေမးခြန္း ေလးငါးေျခာက္ခြန္းေလာက္ ေမးပါရေစ။
ေျဖၾကည့္စမ္းပါဦး” အဖိုးအိုက ဒီလိုလည္းေျပာလိုက္ေရာ လူငယ္လည္း စိတ္ဝင္စားလာတာေပါ့။



“ဘယ္လို ေမးခြန္းမ်ားလည္းခင္ဗ်ာ။ ေမးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ အမွန္အတိုင္း ေျဖဆိုပါ့မယ္”


အဖိုးက သူ႕ေမးခြန္းကို စတင္လိုက္တယ္။


“မင္းရဲ႕ ပ်ဳိရြယ္မွဳကို ငါ ေငြႏွစ္သိန္း ေပးၿပီးဝယ္မယ္။ မင္းငါ့ထက္ ပိုအိုသြားမွာေပါ့ကြာ။ မင္းေရာင္းဖို႕ သေဘာတူမလား”


လူငယ္က ေခါင္းခါၿပီး “သေဘာမတူဘူး” လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။



“ငါ ေနာက္ထပ္ ေငြႏွစ္သိန္း တိုးၿပီးေတာ့ေပးမယ္။
မင္းရဲ႕ က်န္းမာသန္စြမ္းမွဳေတြကို ငါ့ကို ေရာင္းစမ္းကြာ။ မင္း သေဘာတူမလား” ။



“ဘယ္နည္းနဲ႕မွ သေဘာမတူႏိုင္ဘူးအဖိုး” လို႕ဆိုၿပီး လူငယ္က ခါးခါးသီးသီး ျငင္းလိုက္တယ္။



“ဒါဆို ေနာက္ထပ္ ႏွစ္သိန္းတိုးေပးမယ္ကြာ။ မင္းရဲ႕ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ရာ မ်က္ႏွာေလးကို ငါဝယ္ယူမယ္။ မင္းကေတာ့ငါ့လို
အရည္တြန္႕ မ်က္ႏွာနဲ႕ အၾကည့္ရေတာ့ ဆိုးသြားမွာေပါ့ ။ သေဘာတူလိုက္စမ္းပါကြာ” လို႕ေျပာေတာ့ လူငယ္က
“လံုးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ လံုးဝ သေဘာ မတူႏိုင္ဘူး အဖိုး” လို႕ ေျပာလိုက္တယ္။





“အင္း.. ေနာက္ထပ္ႏွစ္သိန္း တိုးေပးမယ္။ မင္းေခါင္းထဲက လတ္ဆတ္တဲ့ မွတ္ဥာဏ္ေတြ ငါ၀ယ္ယူမယ္။
ဘယ့္ႏွယ့္လဲ” လို႕ေျပာေတာ့ လူငယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ေဒါကန္သြားၿပီး “အဲ့ဒါ ငတံုးေတြကမွ ေရာင္းမွာဗ်” လို႕
ေျပာၿပီး လွည္႕ထြက္ သြားမလို႕လည္း လုပ္ေရာ အဖိုးအိုက…





“ခဏေလး ေနပါဦးကြယ္။ ေနာက္ဆံုး ေမးခြန္းေလးေတာ့ ေျဖသြားလိုက္ပါဦး။ မင္းကို ေနာက္ထပ္ ႏွစ္သိန္း ထပ္တိုး
ေပးမယ္။ မင္း လူေတြကို သတ္ေပးရမယ္။ အိမ္ေတြကို မီးတင္ရွဳိ႕ေပးရမယ္။ မင္းရဲ႕ စိတ္ေကာင္း ႏွလံုးေကာင္းကို
ဝယ္ယူတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဘယ္ႏွယ့္လဲ.. မင္းသေဘာတူလား” လို႕ေျပာျပန္တယ္။




ဒီေတာ့ လူငယ္က “ဘုရား… ဘုရား.. ဒီလို အကုသိုလ္ အလုပ္မ်ဳိးကို မာရ္နတ္ ပဲ လုပ္မွာဗ်” လို႕ ေဒါသတႀကီး ျပန္
ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ အဖိုးအိုက ျပံဳးၿပီး ရွင္းျပေလတယ္။



“ေအးကြယ္.. ေကာင္းပါၿပီ။ ေစာေစာက မင္းကို အဖိုး ဆယ္သိန္းေစ်းေပးၿပီး ဝယ္ေပမယ့္ မင္းကိုယ္ထဲက ဘယ္အရာမွ
မရခဲ့ဘူးေနာ္။ မင္း စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ မင္းဟာ တစ္သန္းၾကြယ္ဝတဲ့ သူေဌးမဟုတ္ဘူးလား..???
“အဲ့ဒါမွ မဟုတ္ရင္ဘာလည္းကြဲ႕။ ေျပာစမ္းပါဦး”




အဖိုးအို စကားၾကားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လူငယ္ဟာ ခ်က္ခ်င္းဘဲ အသိဥာဏ္ထဲ လင္းကနဲ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
သြန္သင္ ဆံုးမ လမ္းျပေပး တဲ့ အဖိုးအို ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေနရာမွာဘဲ ထိုင္ကန္ေတာ့ကာ
ႏွဳတ္ဆက္ထြက္ခြာ သြားေတာ့တယ္။




အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး လူငယ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သက္ျပင္းခ် ညည္းတြားျခင္း မရွိေတာ့ဘဲ ျပံဳးျပံဳးရယ္ရယ္နဲ႕
ဘဝ တိုးတက္ဖို႕အတြက္ လမ္းေၾကာင္းအသစ္ေတြ ရွာေဖြေနတဲ့သူ ျဖစ္လာေတာ့တယ္။



တကယ္ေတာ့ လူ႕ဘဝရဲ႕ တန္ဖိုးအစစ္အမွန္ဟာ ဥစၥာဓနေတြမဟုတ္ပါဘူး။ ႏုပ်ဳိက်န္းမာတဲ့အရြယ္မွာ စိတ္ပ်က္
အားငယ္ ေနစရာမလိုဘဲ အားမာန္အျပည့္နဲ႕ ၾကဳိးစားဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မွဳ ရဖို႕ဆိုတာ ၾကဳိးစားမႈက ၆၀%
ပံ့ပိုးမွဳ က ၂၀% ကံတရားက ၂ဝ% ေလာက္နဲ႕ဘဲ ကၽြန္ေတာ္က အခ်ဳိးခ်ခ်င္ပါတယ္္။ ပံ့ပိုးမွဳ ၂ဝ% မရႏိုင္ရင္ ၾကိဳးစား
မွဳ႕ကို ၈၀ % ေလာက္ရွိေအာင္ ျဖည့္ယူရပါမယ္္။ ပ့ံပိုးမွဳေရာ ၊ ကံတရားေရာမရခဲ့ရင္ေရာ ဘာလို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ၁ဝဝ%
ႀကိဳးစားအားထုတ္လို႕ မရႏိုင္ရမွာလဲ...? ကြၽန္ေတာ္တို႔ မွာ ေျခလက္ အဂၤါၤေတြ အစံုအလင္ရွိတယ္။ က်န္းမာသန္စြမ္းတဲ့
ကိုယ္ခႏၶာပိုင္ဆိုင္ထားၾကတယ္။ ထိုက္သင့္တဲ့ ဥာဏ္ပညာေတြလည္း ရွိေနတယ္။ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေတြလည္း ရွိ
ေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မွဳ အျပည့္ရွိရင္ အလုပ္တစ္ခုဟာ မလုပ္ခင္က ကို တစ္ဝက္ ၿပိီးေျမာက္ေနသလိုပဲ
ကြၽန္ေတာ္ခံစားရပါတယ္။



ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြကို ဘာလို႕အေကာင္အထည္ မေဖာ္ႏိုင္ရမွာလည္းေနာ္။ စိတ္ပ်က္ အားငယ္စရာ
မလိုဘဲ ဘဝကို ရဲရဲဝံ့ဝ့ံ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကရမွာေပါ့။ ႀကိဳးစားမႈ၊ အားထုတ္မႈကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ႕မွ အရွိန္မရပ္သင္႕ဘူးလို႕
ထင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေငြေၾကးတန္ဖိုးနဲ႕ ဝယ္ယူလို႕ မရႏိုင္တဲ့ က်န္းမာေရး၊ ႏုပ်ဳိမႈ နဲ႕ ဥာဏ္ပညာေတြသာ ဘဝ
အတြက္ အမွန္တကယ္လိုအပ္တဲ့ တန္ဖိုးအစစ္ အမွန္ေတြဘဲ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ာ . . . ။

ေဖ့ဘြတ္မွကူးယူေဖာ္ျပသည္..။