ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္အေဖလာမယ္

1989 ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားျပည္တြင္ ရစ္ခ်တာစေကး 8.2ရွိသည့္ အင္အားျပင္းထန္ေသာ ေျမငလ်င္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚသည္။ တုိက္တာအိမ္ရာေတြ ေျမႀကီးမွာ ျပားျပား၀ပ္သြားၿပီး 4 မိနစ္တြင္ မျပည့္သည့္အခ်ိန္အေတာအတြင္း လူေပါင္း 30,000 ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။
အပ်က္အစီးေတြ ဖရိုဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ားၾကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကိုအိမ္မွာ ေဘးမသီရန္မခထားခဲ့ကာ သူ႔သားရွိေနမည့္ စာသင္ေက်ာင္းဆီသုိ႔ ေျပးလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကေျမမွာျပားခ်ပ္ေနၿပီ။
ရုတ္တရက္ သူ႔ရင္ထဲဆုိ႔နင္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကိုသူေပးထားသည့္ ကတိစကားကို ျပန္ရ်္သတိရသည္။ “ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သားဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖေရာက္လာမယ္စိတ္ခ်” ဆိုေသာစကား။ သူ႔မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအုိင္လာသည္။ သူ႔ေရွ႕တြင္ တစ္ခ်ိန္ကစာသင္ေက်ာင္းရွိခဲ့ေသာ ေနရာတြင္ အုတ္ပံုအစုအေ၀းတစ္ခုရွိေနသည္။ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္စရာမရွိေအာင္ ပိျပားေနသည့္ အုတ္ပံုႀကီး တစ္ခု။ သုိ႔ေသာ္ သားထံေပးခဲ့သည့္ ကတိစကားကို သူထပ္တလဲလဲျပန္ၾကားေနသည္။
စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ႀကိဳးစားထိန္းကာ သူေန႔စဥ္နံနက္တုိင္း လုိက္ပုိ႔ေနက်ျဖစ္သည့္ သူ႔သားငယ္၏စာသင္ခန္းရွိရာေနရာကို မွန္းဆ ရွာေဖြသည္။ သားတုိ႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦး၏ လက္ယာဘက္အပိုင္းေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာ။
သည္ေနရာသုိ႔ သူေျပးသြားသည္။ ၿပီး အုတ္က်ိဳးအုတ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြ ဖယ္ရွားျခင္းျပဳေလသည္။
သူဖယ္ရွားေနဆဲ တျခားမိဘေတြပါေရာက္လာၾကသည္။ “ငါ့သားေလး ေသပါၿပီ”။ “အံမယ္ေလး .. ငါ့သမီးေလး မရွိေတာ့ပါဘူး” စသျဖင့္ ေသာကမီး၊ ပရိေဒ၀မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေၾကြးၾက ျမည္တမ္းၾကသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည့္ တခ်ိဳ႕မိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြးရူးေသြးတမ္း လုပ္ကိုင္ေနဟန္ရွိေသာ) သူ႔အား ဂရုဏာသက္ကာ ေက်ာက္ပ်က္အုတ္က်ိဳးပံုမွ ေဖ်ာင္းဖ်ေခၚယူၾကသည္။
“မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”
“ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ”
“အဲ့ဒီလိုလုပ္ေနလုိ႔ အက်ိဳးမထူးေတာ့ပါဘူး၊ အိမ္သာျပန္ပါဗ်ာ”
“စိတ္ထိန္းမွေပါ့၊ ခင္ဗ်ားျမင္တဲ့အတုိင္းပဲ၊ ဘာလုပ္လုိ႔ရဦးမွာလဲ” စသျဖင့္ ေျပာၾကသည္။
တခ်ိဳ႕ကဆုိလွ်င္ “ေဟ့လူ ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ဆုိးေနဦးမယ္” ဟု အျပစ္တင္ၾကသည္။
သည္လိုလာေျပာသည့္ မိဘတုိင္းကို သူကစကားတစ္ခြန္းပဲျပန္ေျပာသည္။ “ဒီမွာ .. ခင္ဗ်ား အခုကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ၀င္ကူမလား၊ မကူဘူးလား၊ ဒါပဲေျပာဗ်ာ” ဟူရ်္။ သည့္ေနာက္အဲ့သည့္လူေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ သူ႔သားကိုေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္ အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္တံုးခ်င္း တစ္ဖဲ့ခ်င္း ေကာက္ယူဖယ္ရွားသည္။
သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရွိေရာက္လာၿပီး သူ႔ကိုဆြဲထုတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားသည္။ “မီးေတြေလာင္ေနပီ၊ ဘယ္ေနရာကမဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏုိင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ အႏၲရာယ္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုပ္ပါ့မယ္၊ ကိုယ့္အိမ္ျပန္ပါ” ဟုဆိုသည္။ သားကိုခ်စ္ေသာ အေဖကေတာ့ သူ႔စကားကိုအေရးမထား။ “ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကိုကူညီမလား၊ မကူညီဘူးား၊ ဒါပဲေျပာပါ” ဟုပဲျပန္ေျပာသည္။
ရဲကလည္းေရာက္လာသည္။
“ခင္ဗ်ား ေသြးရူးေသြးတန္းေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔၊ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ တျခားလူေတြမွာ အႏၲရာယ္ျဖစ္မယ္ အိမ္ျပန္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုပ္ပါ့မယ္” ဟုဆိုေသာ္လည္း သူက ရဲကိုလည္း “ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့ကိုကူညီမ်ားလား” ပဲျပန္ေမးသည္။
မည္သူကမွ်မကူညီ။
သုိ႔ေသာ ကိစၥမရွိ။ သူ႔ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္း ဇြဲနပဲႀကီးစြာ သူတူးေဖာ္သည္။ သူ႔မွာအေရးႀကီးေနတာတစ္ခုပဲရွိသည္။ “ငါ့သားေလး ေသၿပီလား၊ အသက္ရွင္ေနေသးလား” ဒါေသခ်ာဖုိ႔လိုသည္။ မ်က္ျမင္ဒိဌ သူေတြ႕ရဖုိ႔လုိသည္။
သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ိဳး အုတ္ပ်က္ပံုကိုဖယ္ရွားသည္။ 8နာရီၾကာၿပီ၊ .. 12နာရီ၊ .. 24နာရီ၊ .. 36နာရီ၊ အဲသည္ေနာက္ 38 နာရီေျမာက္တြင္ အဂၤေတတုန္းႀကီးတစ္တံုး သူဆြဲထုတ္လုိက္ၿပီးသည္ေနာက္တြင္ သား၏အသံကို ၾကားလုိက္ရသည္။
ခ်က္ခ်င္းပင္ သားနာမည္ကို သူသံကုန္ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။
“အားမန္း ........... ”
ျပန္ေအာ္သံၾကားရသည္။ “ေဖေဖ ... ေဖေဖလား၊ သားပါေဖေဖရ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း သားေျပာထားတယ္၊ ဘာမွမေၾကာက္ၾကနဲ႔၊ ငါ့အေဖမေသေသးရင္ ငါ့ကိုေသခ်ာေပါက္လာကယ္မွာ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတုိ႔လည္းလြတ္မယ္ လုိ႔၊ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္မဟုတ္လား၊ ဘယ္ကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သားမစိုးရိမ္နဲ႔၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ် ဆိုတာေလ၊ အခုအေဖေျပာထားတဲ့အတုိင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ့”
“အဲ့ဒီေအာက္ထဲမွာ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိလဲ သား” အေဖကေမးသည္။
“သားတုိ႔ 33 ေယာက္ထဲမွာ 14ေယာက္ပဲက်န္တယ္ အေဖ၊ သားတုိ႔ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တယ္၊ ဆာလည္းဆာတယ္၊ ေရလည္းငတ္တယ္၊ အေဖေရာက္လာတာ အရမ္း၀မ္းသာတာပဲ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတုိ႔ေနရာေလး ကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေျမွာင့္ေလး တစ္ေျမွာင့္မပိဘဲက်န္ေနတယ္၊ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သားတုိ႔မေသတာ”
“ကဲ .... ထြက္ခဲ့ေတာ့ သားေရ”
“ေနဦး ေဖေဖရ၊ တျခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ၊ သားမွာက ေဖေဖရွိေနတာပဲ၊ ဘယ္လိုကိစၥမ်ိဳးႀကံဳႀကံဳ သားကမစိုးရိမ္ဘူး၊ အေဖ လာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္” ဟု သားက ေျပာလိုက္ပါေတာ့သည္။

ေဖျမင့္