ကၽြန္ေတာ္ သိသင့္သမွ် အရာအားလံုး သူငယ္တန္းကတည္းက သင္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ
ဘ၀မွာ ဘယ္လိုေနမည္၊ ဘာေတြလုပ္မည္၊ ဘယ္ပံုျဖစ္ရမည္ဆိုတေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ သိသင့္သိထိုက္သည့္အရာအမ်ားစုကို သူငယ္တန္းမွာကတည္းကပင္ ကၽြန္ေတာ္သင္ယူခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သည္။
အသိဉာဏ္ အေျမာ္အျမင္ဟူသည္ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ဆိုသည့္ ေတာင္ထပ္ေပၚမွာ ရွိသည္ မဟုတ္၊ မူႀကိဳေက်ာင္းက ကေလးကစားသည့္ သဲက်င္းထဲမွာပင္ ရွိေနပါသည္။
အဲသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သင္ခဲ့ သိနားလည္ခဲ့ရတာေတြက အမ်ားႀကီး။
ဘယ္အရာမဆို အမ်ားႏွင့္ ေ၀မွ်ယူရမည္။
မတရားမလုပ္ရ။
သူတစ္ပါးကို မ႐ိုက္ရ။
ပစၥည္းတစ္ခု ယူကိုင္ၿပီးလွ်င္ မူလေနရာမွာ ျပန္ထားရမည္။
ကိုယ္႐ႈပ္ထားသည့္ အမိႈက္ ကိုယ့္ဘာသာ ရွင္းရမည္။
ကိုယ့္ဥစၥာမဟုတ္ဘဲ မယူရ။
ကိုယ့္ေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ထိခိုက္နာက်င္သြားလွ်င္ ေတာင္းပန္ရမည္။
အစာမစားမီ လက္ေဆးရမည္။
အိမ္သာသြားၿပီးလွ်င္ ေရဆြဲခဲ့ရမည္။
ကြတ္ကီ(ဘီစကစ္)ႏွင့္ ႏြားႏို႔သည္ ပူပူေႏြးေႏြး စားသံုးမွ ေကာင္းသည္။
ဘ၀ကို မွ်တစံုလင္စြာ ေနထိုင္ရမည္။
စာနည္းနည္းဖတ္ရမည္။
ဦးေႏွာက္က နည္းနည္း စဥ္းစားရမည္။
ပံုဆြဲရမည္၊ ေဆးျခယ္ရမည္၊ သီခ်င္းဆိုရမည္၊ ကရမည္၊ ကစားရမည္၊ အလုပ္လုပ္ရမည္၊အားလံုး နည္းနည္းဆီ ေန႔စဥ္လုပ္ရမည္။
ၿပီးေတာ့ …
ေန႔လယ္ခင္းမွာ တစ္ေရးအိပ္ရမည္။
အျပင္ထြက္လွ်င္ ယာဥ္အသြားအလာကိုၾကည့္၊ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ လက္တြဲ မခြဲမခြာဘဲ ကူးရမည္။
ေလာကႀကီးထဲက အံ့ၾသစရာေတြကို ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ရမည္။ ပလက္စတစ္ခြက္ထဲက သစ္ေစ့ေလးကို သတိရ၊ အျမစ္က ေအာက္ဘာက္ထိုးဆင္းသြားၿပီး ပင္စည္က အေပၚေထာင္တက္ လာျခင္းသည္ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ သည္ကိစၥ ဘယ္သူမွ် အေျဖမေပးႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း သည္သစ္ေစ့ေလးအတိုင္း အံ့ၾသစရာ။
ၿပီး ေရႊငါးေလးေတြ၊ ဟမၼစတာ ႂကြက္ႀကီးေတြ၊ ႂကြက္ျဖဴေလးေတြအျပင္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သည့္ ပလက္စတစ္ခြက္ထဲက သစ္ေစ့ေလးသည္ပင္ တစ္ေန႔မွာ ေသဆံုးရမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။
အဲသည္ေနာက္ ဒစ္(ခ) (ေကာင္ေလး) ႏွင့္ ဂ်ိန္း (ေကာင္မေလး) ပါသည့္ စာအုပ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ သင္ပထမဆံုး သင္ရသည့္ သင့္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး ေ၀ါဟာရက ဘာလဲ။
Look ၾကည့္ပါ တဲ့။ မွန္သည္။ လိုက္ရွာၾကည့္ပါ။
သင္သိခ်င္သည့္အရာမွန္သမွ် အဲသည္စာအုပ္ထဲ တစ္ေနရာရာမွာ ပါသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ပါသည္။ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မႈ ပါသည္။ လူ၊ တိရစာၦန္၊ သစ္ပင္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္တို႔ ဆက္စပ္ရပ္တည္ေနပံုကို ျပသည့္ ecology သေဘာတရားကိုလည္း သူ႔အထဲမွာ ေတြ႔ရမည္။ ႏိုင္ငံေရး၏ သေဘာကိုလည္း တစ္စြန္းတစ္စ ရိပ္စားမိသည္။ အသိဉာဏ္ရွိစြာ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ရန္ နည္းလမ္းမ်ားလည္း သူေပးထားသည္။
စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကမာၻေပၚရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြ အားလံုးသား ေန႔လယ္ ၃ နာရိမွာ ကြတ္ကီ ပူပူစား၊ ႏြားႏို႔ပူပူေလးေသာက္ကာ ေစာင္ေလးကိုယ္စီျခံဳၿပီး တစ္ေရးအိပ္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ကမာၻႀကီး ယခုထက္ မည္မွ်ပို၍ ေအးခ်မ္းသြားပါမည္နည္း။
သို႔တည္းမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္အသီးသီးမွာ “ကိုယ္ ကိုင္မိသည့္ပစၥည္းကို မူလေတြ႔ခဲ့သည့္ေနရာမွာ ကိုယ္ျပန္ထားမည္၊ ကိုယ္႐ႈပ္သည့္အမိႈက္ကို ကိုယ္ျပန္ရွင္းမည္” ဟူေသာ မူ၀ါဒကိုယ္စီ တိတိက်က် ခ်ထားမည္ဆိုလွ်င္ေကာ သည္ကမာၻႀကီး ဘယ္ေလာက္ သာယာလွပ သြားပါမည္နည္း။
ၿပီး…စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ သင္တို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အသက္အရြယ္ ဘယ္မွ်ရွိသည္ျဖစ္ေစ အျပင္ေလာက ကမာၻထဲထြက္သည့္အခါ လက္ခ်င္းျမဲျမဲတြဲ၍ မခြဲမခြာ သြားၾကမည္ဆိုလွ်င္ အားလံုးအတြက္ မည္မွ် ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့စရာ ျဖစ္သြားပါမည္နည္း။
[မူရင္း။ ။ Robert Fulghum ၏ All I Really Needed To Know I Learned In Kingdergarten] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။)
ဘ၀မွာ ဘယ္လိုေနမည္၊ ဘာေတြလုပ္မည္၊ ဘယ္ပံုျဖစ္ရမည္ဆိုတေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ သိသင့္သိထိုက္သည့္အရာအမ်ားစုကို သူငယ္တန္းမွာကတည္းကပင္ ကၽြန္ေတာ္သင္ယူခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သည္။
အသိဉာဏ္ အေျမာ္အျမင္ဟူသည္ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ဆိုသည့္ ေတာင္ထပ္ေပၚမွာ ရွိသည္ မဟုတ္၊ မူႀကိဳေက်ာင္းက ကေလးကစားသည့္ သဲက်င္းထဲမွာပင္ ရွိေနပါသည္။
အဲသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ သင္ခဲ့ သိနားလည္ခဲ့ရတာေတြက အမ်ားႀကီး။
ဘယ္အရာမဆို အမ်ားႏွင့္ ေ၀မွ်ယူရမည္။
မတရားမလုပ္ရ။
သူတစ္ပါးကို မ႐ိုက္ရ။
ပစၥည္းတစ္ခု ယူကိုင္ၿပီးလွ်င္ မူလေနရာမွာ ျပန္ထားရမည္။
ကိုယ္႐ႈပ္ထားသည့္ အမိႈက္ ကိုယ့္ဘာသာ ရွင္းရမည္။
ကိုယ့္ဥစၥာမဟုတ္ဘဲ မယူရ။
ကိုယ့္ေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ ထိခိုက္နာက်င္သြားလွ်င္ ေတာင္းပန္ရမည္။
အစာမစားမီ လက္ေဆးရမည္။
အိမ္သာသြားၿပီးလွ်င္ ေရဆြဲခဲ့ရမည္။
ကြတ္ကီ(ဘီစကစ္)ႏွင့္ ႏြားႏို႔သည္ ပူပူေႏြးေႏြး စားသံုးမွ ေကာင္းသည္။
ဘ၀ကို မွ်တစံုလင္စြာ ေနထိုင္ရမည္။
စာနည္းနည္းဖတ္ရမည္။
ဦးေႏွာက္က နည္းနည္း စဥ္းစားရမည္။
ပံုဆြဲရမည္၊ ေဆးျခယ္ရမည္၊ သီခ်င္းဆိုရမည္၊ ကရမည္၊ ကစားရမည္၊ အလုပ္လုပ္ရမည္၊အားလံုး နည္းနည္းဆီ ေန႔စဥ္လုပ္ရမည္။
ၿပီးေတာ့ …
ေန႔လယ္ခင္းမွာ တစ္ေရးအိပ္ရမည္။
အျပင္ထြက္လွ်င္ ယာဥ္အသြားအလာကိုၾကည့္၊ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ လက္တြဲ မခြဲမခြာဘဲ ကူးရမည္။
ေလာကႀကီးထဲက အံ့ၾသစရာေတြကို ၾကည့္တတ္ ျမင္တတ္ရမည္။ ပလက္စတစ္ခြက္ထဲက သစ္ေစ့ေလးကို သတိရ၊ အျမစ္က ေအာက္ဘာက္ထိုးဆင္းသြားၿပီး ပင္စည္က အေပၚေထာင္တက္ လာျခင္းသည္ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ သည္ကိစၥ ဘယ္သူမွ် အေျဖမေပးႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း သည္သစ္ေစ့ေလးအတိုင္း အံ့ၾသစရာ။
ၿပီး ေရႊငါးေလးေတြ၊ ဟမၼစတာ ႂကြက္ႀကီးေတြ၊ ႂကြက္ျဖဴေလးေတြအျပင္ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သည့္ ပလက္စတစ္ခြက္ထဲက သစ္ေစ့ေလးသည္ပင္ တစ္ေန႔မွာ ေသဆံုးရမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။
အဲသည္ေနာက္ ဒစ္(ခ) (ေကာင္ေလး) ႏွင့္ ဂ်ိန္း (ေကာင္မေလး) ပါသည့္ စာအုပ္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေတြးၾကည့္စမ္းပါ။ သင္ပထမဆံုး သင္ရသည့္ သင့္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး ေ၀ါဟာရက ဘာလဲ။
Look ၾကည့္ပါ တဲ့။ မွန္သည္။ လိုက္ရွာၾကည့္ပါ။
သင္သိခ်င္သည့္အရာမွန္သမွ် အဲသည္စာအုပ္ထဲ တစ္ေနရာရာမွာ ပါသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ပါသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ပါသည္။ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္မႈ ပါသည္။ လူ၊ တိရစာၦန္၊ သစ္ပင္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္တို႔ ဆက္စပ္ရပ္တည္ေနပံုကို ျပသည့္ ecology သေဘာတရားကိုလည္း သူ႔အထဲမွာ ေတြ႔ရမည္။ ႏိုင္ငံေရး၏ သေဘာကိုလည္း တစ္စြန္းတစ္စ ရိပ္စားမိသည္။ အသိဉာဏ္ရွိစြာ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ရန္ နည္းလမ္းမ်ားလည္း သူေပးထားသည္။
စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ကမာၻေပၚရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသားေတြ အားလံုးသား ေန႔လယ္ ၃ နာရိမွာ ကြတ္ကီ ပူပူစား၊ ႏြားႏို႔ပူပူေလးေသာက္ကာ ေစာင္ေလးကိုယ္စီျခံဳၿပီး တစ္ေရးအိပ္ၾကမည္ဆိုလွ်င္ ကမာၻႀကီး ယခုထက္ မည္မွ်ပို၍ ေအးခ်မ္းသြားပါမည္နည္း။
သို႔တည္းမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္အသီးသီးမွာ “ကိုယ္ ကိုင္မိသည့္ပစၥည္းကို မူလေတြ႔ခဲ့သည့္ေနရာမွာ ကိုယ္ျပန္ထားမည္၊ ကိုယ္႐ႈပ္သည့္အမိႈက္ကို ကိုယ္ျပန္ရွင္းမည္” ဟူေသာ မူ၀ါဒကိုယ္စီ တိတိက်က် ခ်ထားမည္ဆိုလွ်င္ေကာ သည္ကမာၻႀကီး ဘယ္ေလာက္ သာယာလွပ သြားပါမည္နည္း။
ၿပီး…စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ သင္တို႔ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ အသက္အရြယ္ ဘယ္မွ်ရွိသည္ျဖစ္ေစ အျပင္ေလာက ကမာၻထဲထြက္သည့္အခါ လက္ခ်င္းျမဲျမဲတြဲ၍ မခြဲမခြာ သြားၾကမည္ဆိုလွ်င္ အားလံုးအတြက္ မည္မွ် ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ့စရာ ျဖစ္သြားပါမည္နည္း။
[မူရင္း။ ။ Robert Fulghum ၏ All I Really Needed To Know I Learned In Kingdergarten] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။)
