မူရင္း... Hans Christian Andersen ရဲ႕ The Emperor's New Suit
ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက လွပတဲ့ အဝတ္အစားအသစ္ ဝတ္ရတာကို အရမ္းႏွစ္သက္တဲ့ ရွင္ဘုရင္တစ္ပါးရွိတယ္။ဘုရင္ဟာ လွလွပပဝတ္ဖို႔အတြက္ ေငြေၾကးအေျမာက္အမ်ား အကုန္က်ခံေလ့ရွိတယ္။ ဘုရင္ဟာ
သူ႔စစ္သားေတြကို ဂရုမစိုက္ခဲ့သလို ဇာတ္သဘင္ကိုလည္း မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္အစားကို
ၾကြားဝါဖို႔ကလဲြလို႔ ဘုရင္ဟာ ျမင္းရထားစီးျပီး အျပင္ထြက္ဖို႔ကိုေတာင္မႏွစ္သက္ခဲ့ဘူး။ ဘုရင္ဟာ ေန႔တိုင္း
တစ္နာရီျခားတစ္ခါ အဝတ္အစား အသစ္လဲေလ့ရွိတယ္။
ဘုရင္အေၾကာင္း ေျပာတိုင္း
"ဘုရင္ၾကီး အစည္းအေဝးေဆာင္မွာ ရွိေနတယ္" လို႔ ေျပာမယ့္အစား လူေတြက
"ဘုရင္ၾကီး အဝတ္လဲေဆာင္မွာ ရွိေနတယ္"လို႔ ေျပာၾကတယ္။
ဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ တိုင္းျပည္ၾကီးဟာ စား၊ ဝတ္၊ ေနေရး စည္ပင္ဝေျပာသလို ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။
တိုင္းျပည္ထဲကိုတစ္ျခားတိုင္းျပည္က လူေတြ ေန႔စဥ္ အလည္အပတ္ ေရာက္ရွိလာတတ္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔မွာ
တိုင္းျပည္ထဲ လူလိမ္ႏွစ္ဦးေရာက္လာခဲ့ျပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ရက္ကန္းသမားလို႔ ဆိုၾကတယ္။ လူေတြ
မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေကာင္းဆံုးအထည္ကို သူတို႔ရက္လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာျပီး အထည္ရဲ႕ အေရာင္နဲ႔
အပြင့္ကို အလွဆံုး ရက္ႏိုင္ရံုသာမက သူတို႔ရက္တဲ့အထည္နဲ႔ခ်ဳပ္တဲ့ အဝတ္အစားမွာလည္း ထူးျခားမႈေတြပါတယ္လို႔
ေျပာျပန္တယ္။ အစြမ္းအစ မရွိသူ၊ ညံ့ဖ်င္းသူေတြက ဒီအဝတ္ကိုမျမင္ႏုိင္ဘူးလို႔ ဆိုၾကတယ္။
"ဒါ ငါအႏွစ္သက္ဆံုး အဝတ္အစားျဖစ္မယ္" ဘုရင္ စိတ္ထဲ ေတြးလိုက္တယ္။
"ဒီအဝတ္အစားကို ငါဝတ္ထားရင္ ငါ့တိုင္းျပည္မွာ ဘယ္သူက စြမ္းရည္မရွိဘူး၊ ဘယ္သူက ထက္ျမက္တယ္၊
ဘယ္သူကညံ့ဖ်င္းတယ္ဆိုတာကို ငါခဲြျခားႏိုင္မယ္။ ေကာင္းျပီ.. ခုခ်က္ခ်င္းပဲ သူတို႔ကို ဒီလိုအထည္မ်ဳိး
ရက္ခိုင္းလိုက္မယ္" လို႔ေတြးမိျပီး လူလိမ္ႏွစ္ဦးကို ေငြအေျမာက္အမ်ား ေပးျပီး ခ်က္ခ်င္း ရက္လုပ္ေစခဲ့တယ္။
လူလိမ္ႏွစ္ဦးဟာ ရက္ကန္းစင္ႏွစ္ခုနဲ႔ အထည္ရက္ ဟန္ေဆာင္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရက္ကန္းစင္ေပၚမွာ
ဘာပစၥည္းမွရွိမေနခဲ့ဘူး။ လူလိမ္ႏွစ္ဦးဟာ ဘုရင့္ဆီ အေကာင္းဆံုးပိုးထည္နဲ႔ ေရႊေတြကို အဖန္တလဲလဲ
ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့အဲဒီပစၥည္းေတြကို သူတို႔အပိုင္ ယူထားလုိက္ၾကတယ္။ သူလိမ္ႏွစ္ဦးဟာ
ဘာမွမရွိတဲ့ ရက္ကန္းစင္မွာ ညနက္သန္းေခါင္အထိ အလုပ္မ်ားဟန္ေဆာင္ခဲ့ၾကတယ္။
"သူတို႔ရက္တဲ့အထည္ ဘယ္လိုေနလဲ မသိဘူး ငါအရမ္းသိခ်င္ေနျပီ" လို႔ ဘုရင္က ေတြးလိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္
လူဖ်င္းလူညံ့နဲ႔ အရည္အခ်င္းမရွိသူေတြက ရက္လုပ္ေနတဲ့ အထည္ကို မျမင္ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ စကားကို သူ
သတိရလိုက္ျပီး စိတ္ထဲမွာေနမသိထိုင္မသာ ျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ့အတြက္ ေၾကာက္စရာမလိုဘူးလို႔
ဘုရင္က သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္လိုက္တယ္။သို႔ေသာ္ျငားလည္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အရင္ေစခိုင္းျပီး
ၾကည့္ခိုင္းတာ ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။ ျမိဳ႕ထဲမွာရွိတဲ့လူေတြကလည္း အခုရက္လုပ္တဲ့ အထည္မွာ
ထူးျခားခ်က္ေတြပါတယ္လို႔ ၾကားထားၾကလုိ႔ အားလံုးက အခြင့္အေရးရတာနဲ႔ ၾကည့္ခ်င္ေနၾကတယ္။
သူတို႔ရဲ႕အိမ္နီးခ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္တံုး အတယ္ဆိုတာကို သိခ်င္ေနၾကတယ္။
"ငါ့ရဲ႕ သစၥာအရွိဆံုး အမတ္ၾကီးကို သြားၾကည့္ခိုင္းမယ္" လို႔ ဘုရင္က စဥ္းစားလိုက္တယ္။
"ဒီအထည္ရဲ႕ ပံုစံကို သူပဲျမင္ႏိုင္မယ္။သူက ဥာဏ္ရည္ထက္ျမက္ျပီး အရည္အခ်င္း ရွိသူျဖစ္တယ္"
အဲဒီေနာက္ သစၥာရွိတဲ့အမတ္ၾကီးဟာ လူလိမ္ႏွစ္ဦး ရက္လုပ္ေနတဲ့ ရက္ကန္းစင္နား ေရာက္သြားခဲ့တယ္။
ဘာမွမရွိတဲ့ ရက္ကန္းစင္ေပၚမွာ သူတို႔ဟာ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
"ဒါ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာပါလိမ့္?" အမတ္ၾကီး ေတြးလိုက္တယ္။ မ်က္လံုးလည္း ကြ်တ္က်မတတ္ ျပဴးသြားခဲ့တယ္။
"ငါ ဘာမွမျမင္ပါလား?" ဒီစကားကို အမတ္ၾကီး ေျပာမထြက္ရဲခဲ့ပါဘူး။ လူလိမ္ႏွစ္ေယာက္က အမတ္ၾကီးကို
အနီးကပ္ၾကည့္ဖုိ႔ေတာင္းဆိုလိုက္သလို အထည္ေပၚက အပြင့္၊ အေရာင္ေတြ လွရဲ႕လားလို႔ ဘာမွမရွိတဲ့
ရက္ကန္းစင္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပီးေမးလိုက္တယ္။
သနားစရာ အမတ္ၾကီးဟာ မ်က္လံုးကို ျပဴးသထက္ျပဴးၾကည့္ေပမယ့္ ဘာမွမျမင္ခဲ့ရဘူး။
တကယ္လည္း ရက္ကန္းစင္ေပၚမွာၾကည့္စရာပစၥည္း ဘာမွမရွိခဲ့ဘူး။
"ဘုရားေရ.... ငါဟာ တကယ္ပဲ ညံ့ဖ်င္းသူလား? ဒါကို ငါတစ္ခါမွ သံသယမရွိခဲ့ဘူး။
ဒီကိစၥ လူေတြကို ေပးသိလို႔မျဖစ္ဘူး။ငါဟာ တကယ္ပဲ အစြမ္းအစ မရွိသူလား?
မျဖစ္ဘူး.. မျဖစ္ဘူး.. အထည္ကို ငါမျမင္ဘူးလို႔ လူေတြကို ေျပာျပလို႔ မျဖစ္ဘူး"လို႔ ေတြးလိုက္တယ္။
" ဘာအၾကံမွ ေပးဖို႔ မရွိဘူးလား? " အထည္ရက္ေနတဲ့ လူလိမ္တစ္ဦးက ေမးတယ္။
"အိုး.. အရမ္းလွတယ္။ တကယ္ကို လွလြန္းပါတယ္" အမတ္ၾကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို မ်က္မွန္တပ္ျပီး
ေသခ်ာၾကည့္ေနေတာ့တယ္။
"လွလိုက္တဲ့အပြင့္၊ လွလိုက္တဲ့ အေရာင္၊ တကယ္ပါပဲ။ ဒီအထည္ကို က်ဳပ္ အရမ္း သေဘာက်ေၾကာင္း ဘုရင္ၾကီးဆီ
သြားေလွ်ာက္တင္မယ္"
"အမတ္ၾကီးရဲ႕ စကားၾကားရတာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အရမ္းဝမ္းသာပါတယ္" လူလိမ္ႏွစ္ဦး ျပိဳင္တူေျပာလိုက္တယ္။
ျပီးေတာ့အမတ္ၾကီးကို အထည္ရဲ႕အေရာင္၊ အပြင့္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စီကာပတ္ကံုး ေျပာျပေနတယ္။
အမတ္ၾကီးက သူတို႔ေျပာသလိုဘုရင္ကို ျပန္ေလွ်ာက္တင္ဖို႔ ဂရုတစိုက္ နားေထာင္ေနခဲ့တယ္။
လူလိမ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ အထည္အတြက္ ကုန္က်စရိတ္ဆိုျပီး ေငြေၾကး၊ ပိုးထည္နဲ႔ ေရႊ အေျမာက္အျမားကို
ေတာင္းဆိုျပန္တယ္။ျပီးေတာ့ ေတာင္းဆိုသမွ်ကို သူတို႔အိတ္ထဲ ထည့္လိုက္ၾကတယ္။ အထည္ ရက္လုပ္ဖို႔အတြက္
တစ္ျပားမွ မသံုးခဲ့ၾကဘူး။သူတို႔ဟာ အရင္ပံုစံအတိုင္း ဘာမွမရွိတဲ့ ရက္ကန္းစင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကျပန္တယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဘုရင္ၾကီးဟာ အထည္ျပီးမျပီး အေျခအေနကိုသိဖို႔ သစၥာရွိတဲ့ ေနာက္အမတ္တစ္ဦးကို
ေစလြတ္ျပန္တယ္။အရင္အမတ္ၾကီးလိုပဲ ဘာမွမရွိတဲ့ ရက္ကန္းစင္ကို သူအျပန္သလဲလဲ ၾကည့္မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဘာမွၾကည့္စရာ မျမင္ခဲ့ဘူး။
"ဒီ အထည္မလွဘူးလား ၾကည့္စမ္း" လူလိမ္ႏွစ္ေယာက္က ေမးတယ္။ ဘာမွမရွိတဲ့ အပြင့္ေတြကို ညႊန္ျပျပီး အမတ္ကုိ
သူတို႔ရက္လုပ္တဲ့ အထည္အေၾကာင္း ရွင္းျပေနခဲ့တယ္။
"ငါ မတံုးအဘူး" အမတ္က ေတြးလိုက္တယ္။ "ဒါဟာ ငါ ဒီအမတ္လုပ္ဖို႔ မထိုက္တန္ဘူးဆိုတာကုိ ျပေနတာလား?
ထူးဆန္းလိုက္တာ.. ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥလူေတြကို ေပးသိလို႔မျဖစ္ဘူး" လို႔ ေတြးျပီး ဘာမွမျမင္ရတဲ့ အထည္ကို
ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုခဲ့တယ္။ အထည္ရဲ႕အေရာင္၊ အပြင့္ေတြကို အလြန္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေၾကာင္းလည္း ေျပာခဲ့တယ္။
"တကယ္ပဲ အရမ္းလွပါတယ္" လို႔ အမတ္က ရွင္ဘုရင္ကို ျပန္ေလွ်ာက္တင္ခဲ့တယ္။
ျမိဳ႕ထဲက လူေတြအားလံုး လွပတဲ့ ဒီအထည္အေၾကာင္းကို ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ အထည္ရက္လုပ္ေနတဲ့
အေတာအတြင္းမွာပဲရွင္ဘုရင္က ကိုယ္တိုင္တစ္ေခါက္ သြားေရာက္ၾကည့္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဘုရင္က
အထည္ကိုသြားၾကည့္ခဲ့တဲ့ အမတ္ႏွစ္ဦးအပါအဝင္ ေနာက္လိုက္တစ္ခ်ဳိ႕ကို ေရြးျပီး အထည္ရက္လုပ္တဲ့
လူလိမ္ေတြဆီ သြားခဲ့တယ္။ လူလိမ္ႏွစ္ဦးက ခ်ည္တစ္ေခ်ာင္းမွမသံုးဘဲ အထည္ကို ၾကိဳးစားပမ္းစား
ရက္လုပ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
"ၾကည့္စမ္း မလွဘူးလား?" သစၥာရွိတဲ့ အမတ္ၾကီးႏွစ္ဦးက ေျပာတယ္။
"ဘယ္ေလာက္လွလိုက္တဲ့ အပြင့္နဲ႔အေရာင္လဲ .. အရွင္မင္းၾကီး ႐ူစားေတာ္မႈပါ" လို႔ေျပာျပီး ဘာမွမရွိတဲ့
ရက္ကန္းစင္ကိုညႊန္ျပၾကတယ္။ တစ္ျခားလူၾကည့္ရင္ ျမင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔ထင္ေနခဲ့ၾကတယ္။
"ဒါ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာပါလိမ့္?
ဘာျဖစ္လို႔ ငါမျမင္တာပါလိမ့္?
မျဖစ္ႏိုင္တာ.. ငါဟာ ညံ့ဖ်င္းသူလား?
ငါဟာ ဘုရင္ မျဖစ္ထိုက္သူလား?
ဒါဟာ ငါတစ္ခါမွ မၾကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ ေၾကာက္စရာ ကိစၥတစ္ရပ္ပါလား" လို႔ ရွင္ဘုရင္ ေတြးမိတယ္။
"အိုး.. လွလိုက္တာ" လူလိမ္ဖက္လွည့္ျပီး ဘုရင္က ေျပာလိုက္တယ္။ "က်ဳပ္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ သေဘာက်တယ္"
ဘုရင္က သေဘာက်တဲ့ အမႈအရာနဲ႔ ေခါင္းတစ္ညိတ္ညိတ္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ရက္ကန္းစင္ကိုလည္း ဂရုတစိုက္
ၾကည့္သလိုဟန္ေဆာင္ေနခဲ့တယ္။ သူ ဘာကုိမွ မျမင္ဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ဘုရင္က ထုတ္မေျပာခ်င္ခဲ့ဘူး။
ဘုရင္ရဲ႕ေနာက္လိုက္ေတြကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ေနခဲ့ၾကေပမယ့္ သူတို႔ဘာမွ မျမင္ခဲ့ၾကဘူး။ ဒါေပမယ္
သူတို႔တစ္ေတြလည္း ဘုရင္ၾကီးအတိုင္း"လွလိုက္တာ" လို႔ ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။
ဒီလို ထူးဆန္းျပီး လွပတဲ့အထည္နဲ႔ အကၤ်ီခ်ဳပ္ျပီး မၾကာခင္မွာ ျပဳလုပ္မယ့္ တုိင္းခန္းလွည့္လည္ပဲြမွာ ဝတ္ျပီး
ပါဝင္ဖို႔ေနာက္လုိက္ေတြက ဘုရင္ၾကီးကုိ အၾကံျပဳၾကတယ္။
"အရမ္းလွ၊ အရမ္းေကာင္း၊ အရမ္းသားနားလြန္းတယ္" လို႔ လူတိုင္းက ခ်ီးမြမ္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။
ဘုရင္က ရက္ကန္းသည္ႏွစ္ဦးကို "ျမင့္ျမတ္တဲ့ ရက္ကန္းဆရာ" အျဖစ္ ခ်ီးေျမာက္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ရက္ မုိးလင္းတာနဲ႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ဖို႔က စတင္ေတာ့မယ္။ အဲဒီညမွာ လူလိမ္ႏွစ္ေယာက္ မအိပ္ခဲ့ၾကဘဲ
ဖေယာင္းတိုင္ ၁၆တိုင္ ထြန္းညွိျပီး ဘုရင့္အကၤ်ီျပီးဖို႔အတြက္ အလုပ္ကို ၾကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ အထည္ကို
ရက္ကန္းစင္ေပၚက ယူခ်သေယာင္ျပဳျပီး ကပ္ေၾကးၾကီး ႏွစ္လက္နဲ႔ ေလထဲမွာ အဝတ္စကို ညွပ္ေနခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီေနာက္ ခ်ည္မပါတဲ့အပ္နဲ႔အဝတ္ကို ခ်ဳပ္ေနၾကျပန္တယ္။
"ၾကည့္စမ္း ... အဝတ္သစ္ ခ်ဳပ္ျပီးျပီ" လို႔ သူတို႔ ျပိဳင္တူ ေျပာေနၾကတယ္။
ဘုရင္ၾကီးက ေနာက္လိုက္ အျခံအရံနဲ႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။ လူလိမ္ႏွစ္ေယာက္ဟာ လက္တစ္ဖက္စီကို ေျမွာက္ျပီး
တစ္ခုခုကို ကိုင္ေျမွာက္ထားဟန္ လုပ္ထားၾကတယ္။
"ၾကည့္စမ္းပါဦး... ဒါက ေဘာင္းဘီ၊ ဒါက အကၤ်ီ၊ ဒါက ဝတ္ရံု" စတာေတြ ေျပာျပီး "ဒီ အကၤ်ီေတြက ပင့္ကူမွ်င္လိုပဲ ေပါ့ပါး
လြန္းတယ္။ ဝတ္ထားရင္ ကိုယ္ေပၚမွာ ဘာမွမရွိသလို ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဒီဝတ္စံုရဲ႕ထူးျခားခ်က္ပဲ" လို႔ ဆိုၾကတယ္။
"သိပ္မွန္တာေပါ့" ေနာက္လိုက္ေတြ အားလံုး ေထာက္ခံၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဘာမွ မျမင္ခဲ့ၾကဘူး။ တကယ္လည္း
ဘာမွ ၾကည့္စရာ မရွိခဲ့ဘူး။
"အရွင္မင္းျမတ္.. ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြကို ခြ်တ္လိုက္ပါ။ ဒီမွန္ၾကီးေရွ႕မွာ အရွင္မင္းျမတ္ကို ဝတ္ရံုေတာ္အသစ္
လဲေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္" လူလိမ္ႏွစ္ဦးက ေျပာတယ္။
ဘုရင္က ကိုယ္ေပၚမွာရွိတဲ့ အဝတ္အစား အားလံုးကို ခြ်တ္လိုက္တယ္။ လူလိမ္ႏွစ္ဦးက အက်ၤီတစ္ထည္ျပီး တစ္ထည္
ဘုရင္ၾကီးကို ဆက္သေနဟန္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘုရင္က မွန္ေရွ႕မွာ ကိုယ္ကိုလွည့္ပတ္ျပီး ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
"အရွင္မင္းၾကီးနဲ႔ ဝတ္ရံုအသစ္ လိုက္ဖက္လွပါတယ္" လို႔ လူေတြက ေျပာၾကတယ္။
"လွလိုက္တဲ့ အပြင့္၊ လွလိုက္တဲ့အေရာင္.. တကယ္ပဲ တန္ဖိုးၾကီး ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဝတ္စံုပါလား! "
"စီးေတာ္ယာဥ္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ပါျပီ ဘုရား၊ အရွင္ နန္းေတာ္က ထြက္တာနဲ႔ စတင္လွည့္လည္လို႔ ရပါျပီ" လို႔
အစီအစဥ္မွဴးက ေၾကညာလိုက္တယ္။
"က်ဳပ္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ အဆင္သင့္ျဖစ္ျပီ။ ဒီဝတ္ရံု က်ဳပ္ကိုယ္ေတာ္နဲ႔ အံကိုက္ရဲ႕လား?" ဘုရင္ၾကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို
မွန္ေရွ႕မွာကိုယ္ကို တစ္ပတ္လွည့္လိုက္ျပန္တယ္။ ဝတ္ရံုကို တကယ္ပဲ သူခံစား ၾကည့္႐ႈေနေၾကာင္း လူေတြသိေအာင္
ျဖစ္တယ္။ဘုရင္ရဲ႕ေနာက္က ဝတ္ရံုကို မ,ခ်ီၾကမယ့္ အေျခြအရံေတြက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ေျမျပင္ကို ဟိုစမ္းဒီစမ္းလုပ္ျပီး
ဝတ္ရံုကိုတကယ္ကိုင္ေျမွာက္ထားဟန္ ျပဳထားၾကတယ္။ သူတို႔ဘာမွ မျမင္ေၾကာင္းကုိ လူေတြကို အသိမခံရဲခဲ့ၾကဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ဘုရင္ၾကီးဟာ လွပတဲ့ စီးေတာ္ယာဥ္နဲ႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ခဲ့တယ္။ လမ္းေပၚကလူေတြ၊ ျပတင္းေပါက္ လူေတြက
ဘုရင္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး "ဘုရင္ကိုယ္ေပၚက အကၤ်ီအသစ္က လွလိုက္တာ! လႊာထားတဲ့ ဝတ္ရံုကလည္း လွလိုက္တာ!
အကၤ်ီကကုိယ္နဲ႔အံကိုက္ပဲ! " လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဘယ္သူကမွ သူတို႔ ဘာမွ မျမင္ေၾကာင္း လူေတြကို ေပးမသိခ်င္ခဲ့ၾကဘူး။
ကိုယ္အစြမ္းအစ မရွိတာ၊ ညံ့ဖ်င္းတာကို လူေတြ မသိေစခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဘုရင္ရဲ႕ က်န္အဝတ္အစားအားလံုး တစ္ခါမွ
ဒီဝတ္ရံုလိုခ်ီးမြမ္းတာ မခံခဲ့ရဖူးဘူး။
" ဘုရင္က ဘာမွလည္း ဝတ္မထားပါလား! " အေနာက္ဆံုးက ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံထြက္လာတယ္။
"ဘုရားသခင္ ! ဒါဟာ အျပစ္ကင္းတဲ့ ကေလးတစ္ဦးရဲ႕ အသံျဖစ္တယ္" ဖခင္ျဖစ္သူက ေျပာတယ္။
အဲဒီေနာက္ ကေလးရဲ႕ စကားကို လူေတြက တီးတိုးေျပာေနၾကတယ္။
"ဘုရင္ၾကီးက ဘာမွဝတ္မထားဘူးတဲ့.. ကေလးတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္ ရွင္ဘုရင္က ဘာမွ ဝတ္မထားဘူးတဲ့"
"တကယ္ပဲ ဘုရင္ၾကီးက ဘာမွဝတ္မထားဘူးေလ" ေနာက္ဆံုးက ျပည္သူေတြက ေအာ္ၾကတယ္။
ဘုရင္ၾကီး အသားတဆတ္ဆတ္ တုန္ေနမိတယ္။ ျပည္သူေတြေျပာတဲ့ စကားက အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း သူခံစားမိတယ္။
ဒါေပမယ့္သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဒီလိုေတြးေနခဲ့တယ္။
"ဒီလွည့္လည္တာကို ျပီးတဲ့အထိ ငါလွည့္ရမယ္" ဆိုျပီး ဂုဏ္ယူတဲ့ ဟိတ္ဟန္အမႈအရာနဲ႔ လွမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။
ေနာက္လိုက္ အေျခြအရံေတြကလည္း ဘုရင့္ေနာက္ကေန ဘာမွမရွိတဲ့ ဝတ္ရံုကို ကိုင္ဆုတ္ျပီး လိုက္ပါခဲ့ေတ့ာတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
