ေမတၱာဥယဥ္

ကားလ္ဟာ အလြန္ေအးေဆးတဲ႔ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ စကားလည္း မ်ားမ်ား ေျပာေလ႔ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ လူတိုင္းကိုေတာ႕ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ အၿပံဳးနဲ႔ ၿပံဳးျပတတ္ေလ႔ရွိတယ္။ ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ ေနလာတာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ရွိလာေပမဲ႔လို႕ ဘယ္သူကမွ သူ႕အေၾကာင္း သိပ္မသိၾကပါဘူး။ အၿမဲတမ္း ၿပံဳးေနတတ္တဲ့ ကားလ္တစ္ေယာက္ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြနဲ႔ေတာ႔ ေရာေရာ ေႏွာေႏွာ ထဲထဲဝင္ဝင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံတာ သိပ္မေတြ႔ရပါဘူး။ သူအၿငိမ္းစား မယူခင္ကေတာ႔ မနက္တိုင္း ဘတ္စ္ကားစီးၿပီး ၿမိဳ႕ထဲက အလုပ္ရွိရာကို သြားတတ္ပါတယ္။ သူ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳစဥ္တုန္းက ဒုတိယကမၻာစစ္ ျဖစ္လာခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ကားလ္ဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ စစ္တပ္ထဲဝင္ၿပီး တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနခဲ႕စဥ္မွာ ေသနတ္က်ည္ဆန္ ထိမွန္ျပီး ေျခေထာက္မွာ ဒဏ္ရာရသြားခဲ႕ပါတယ္။

မနက္တိုင္း သူ႕အိမ္ကေန ဘတ္စ္ကားဂိတ္ရွိရာ လမ္းထိပ္ကို ေျခတစ္ဖက္ေထာ႕နင္းေထာ႕နင္းနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္သြားတတ္တဲ႔ ကားလ္ကို ေတြ႔မိသူတိုင္းက ခင္မင္ဂရုဏာစိတ္ေတြနဲ႔  ျပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ တတ္ၾကပါတယ္။ သတိထားဖို႕လည္း လူေတြက သူ႕ကို သတိေပးၾကတယ္။ ကားလ္တို႔ေနတဲ႕ရပ္ကြက္ဟာ ၿမိဳ႕အစြန္မွာ ရွိတာေၾကာင္႔ ရန္ပြဲေတြ၊ ဂိုဏ္းဂဏေတြဖဲြ႔ျပီး လုယက္ၾကတာေတြ၊ မူးယစ္ေဆးဝါးမႈေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ေလ႔ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း ေျခတစ္ဖက္ မသန္ရွာတဲ႕ အဖိုးအိုအတြက္ လူေတြက စိတ္ပူၾကတာပါ။ သူကေတာ႔ အပူအပင္မရွိသလို ေအးေအးေဆးေဆး လမ္းေလွ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ ရလာလို႔ အျငိမ္းစားယူျပီးတာေတာင္  ေျခတစ္ဖက္ မသန္မစြမ္းျဖစ္ေနေပမဲ႔ အလုပ္ကို တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ေနတုန္း၊ ရပ္ကြပ္ေလးမွာ လိုအပ္တဲ႔ ကိစၥေတြရွိရင္လည္း ေစတနာ႔ဝန္ထမ္းအျဖစ္ သူ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ႔ ကားလ္ကို ရပ္ကြက္က လူေတြကလည္း ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ 

တစ္ရက္မွာ အဖိုးအိုကားလ္ဟာ လက္ကမ္းစာရြက္ေလးတစ္ခုထဲက ေၾကာ္ျငာကို ျမင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေၾကာ္ျငာက သူတို႕ရပ္ကြက္ရဲ႕ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေနာက္ဖက္က ဥယ်ာဥ္ပန္းၿခံေလးတစ္ခုကို ေစတနာ႕ဝန္ထမ္းအျဖစ္ ျပဳစုေစာင္႕ေလွ်ာက္ေပးမဲ႕သူ အလိုရွိတယ္ဆိုတဲ႕ ေၾကာ္ျငာေလးပါ။ အဲဒါကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ေရာ အဖိုးအိုကားလ္ဟာ မဆိုင္းမတြဘဲ သူလုပ္ပါမယ္လို႕ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ တာဝန္ရွိသူေတြက သူ႕လိုေျခေထာက္ မသန္စြမ္းတဲ႕ အဖိုးအိုတစ္ေယာက္က ဥယ်ာဥ္ကို တာဝန္ယူ ေစာင္႔ေရွာက္မယ္ဆိုတာ မယံုၾကည္ႏိုင္သလို ျဖစ္ေနၾကေပမဲ႔ သူကေတာ႕ အခိုင္အမာဘဲ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ဒီဥယ်ာဥ္ကို သူဟာ အခေၾကးေငြ မရဘဲ ေစတနာသက္သက္နဲ႕ ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အသက္ ၈၇ႏွစ္ ျပည္႔လာတဲ႕ ကားလ္ဟာ သစ္ပင္ ပန္းပင္ေတြကို အေဖာ္လုပ္ျပီး ဥယ်ာဥ္ေလးကို ေသခ်ာျပဳစု ေစာင္႕ေရွာက္ပါတယ္။ ဥယ်ာဥ္ေလးဟာလည္း သစ္ပင္ေတြနဲ႔ စိမ္းစိုျပီး ပန္းေတြလည္း ေဝဆာဖူးပြင္႔လွပလို႕ ေနပါတယ္။ အဖိုးအို ကားလ္ကေတာ႕ သူျပဳစုထားတဲ႔ သစ္ပင္ေလးေတြကိုၾကည္႔ျပီး ပီတိေတြ ျဖစ္ေနေတာ႕တာပါဘဲ။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာေတာ႔ ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းေနတဲ႔ အဖိုးအို ရွိရာကို လူငယ္သံုးေယာက္ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ပံုစံေတြက ေဆးေၾကာင္ေနသလို မူးေနသလို ပံုစံေတြနဲ႔ သူ႕ကို ရန္ျပဳမဲ႔ အမူအရာေတြ ေပါက္ေနေပမဲ႔ အဖိုးအိုက သူတို႕ကို ေအးေအးေဆးေဆးဘဲ တုံ႕ျပန္ပါတယ္။  သူကိုင္ထားတဲ႔ ေရပိုက္ကို ေျမာက္ျပလိုက္ျပီး “ဒီပိုက္ကေန ေရေသာက္ခ်င္လို႕လား ”လို႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလူငယ္ သံုးေယာက္ထဲက အရပ္အရွည္ဆံုးနဲ႕ အသန္မာဆံုးလူငယ္တစ္ေယာက္က အဖိုးအိုရဲ႕ စကားကို  “ဟုတ္ပါ႔ဗ်ာ.. ေရေသာက္ခ်င္လို႕ပါ ” လို႕ မခိုးမခန္႕အၿပံဳးတစ္ခ်က္နဲ႔အတူ  ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

အဖိုးအိုက အဲဒီလူငယ္လက္ထဲကို သူ႕ေရပိုက္ကို လွမ္းေပးလိုက္ခ်ိန္မွာဘဲ က်န္တဲ႕ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္က အဖိုးအို ကားလ္ရဲ႕ လက္ေတြကို ခ်ဳပ္ကိုင္ျပီး သူ႕ကို ေျမျပင္ေပၚ တြန္းလွဲလိုက္ပါတယ္။ ေရပိုက္ဟာ ေျမျပင္ေပၚကို ျပဳတ္က်သြားျပီး ပိုက္က ေရေတြက ဒလေဟာ စီးက်လို႕ ေနပါတယ္။ အဖိုးအိုဟာ ေျမျပင္ေပၚ လွဲက်သြားျပီး မူးေဝေနတုန္းမွာဘဲ လူငယ္ေတြဟာ သူ႕ရဲ႕ အိတ္ေဆာင္နာရီ၊ ကိုယ္ေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္၊ စတာေတြကို ႏိႈက္ယူျပီး ထြက္ေျပးသြားၾကပါတယ္။ အဖိုးအိုဟာ သူ႕ကိုယ္သူ မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေပမဲ႔ အင္အားကုန္ခမ္းျပီး မူးေဝေနတာေၾကာင္႔ မၾကာခဏ လွဲက်သြားတာေၾကာင္႔ ခ်က္ျခင္း ထႏိုင္ဖို႕ မၾကိဳးစားေတာ႕ဘဲ ခဏေလာက္ ျငိမ္သက္ျပီး ေနလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပန္းျခံရဲ႕ အနီးဆံုးအိမ္ျဖစ္တဲ႕ ဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ သင္းအုပ္ဆရာဟာ လူငယ္သံုးေယာက္က အဖိုးအိုကို ရန္မူေနတာကို သူ႕အိမ္ ျပဴတင္းေပါက္ကေန  ေတြ႔လို႕ အဖိုးအိုကို ကူဖို႕ ေျပးလာေပမဲ႔ လူငယ္ေတြကိုေတာ႕ မမွီလိုက္ေတာ႕ပါဘူး။ ထြက္ေျပးသြားၾကပါၿပီ။

သင္းအုပ္ဆရာက အဖိုးအိုကားလ္ကို မတ္တပ္ရပ္ႏိုင္ေအာင္ ထူေပးၿပီး “ ကားလ္ ခင္ဗ်ား အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ဘယ္ေနရာေတြ နာသြားေသးလဲ” လို႕ ေမးေတာ႔ အဖိုးအိုက ေခါင္းကို ခါျပျပီး “ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး… ကေလးေတြက ငယ္ေသးေတာ႔ ဆိုးၾကတယ္ေလ။ သူတို႔ေတြ တစ္ေန႕ေတာ႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ႕ အသိဥာဏ္ရွိလာမွာပါကြာ.”လို႕ ေျဖပါတယ္။.ျပီးေတာ႔ သူဟာ ေရပိုက္ကို ဆြဲလိုက္ျပီး ပန္းပင္ေတြကို ေရသြားေလာင္းေနပါတယ္။

သင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဆက္ျပီး ၾကည္႕မေနႏိုင္ေတာ႕ဘဲ “ကားလ္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ။ ခင္ဗ်ားကို နာက်င္ေအာင္လုပ္သြားတဲ႕ သူေတြကို ရွာၿပီး အျပစ္ေပးဖို႕ ရဲစခန္းကို တိုင္ေလ” လို႕ ေျပာေတာ႕ “ေနပါေစေတာ႕ကြာ။ ကေလးေတြကို ဘာမွ မလုပ္ေတာ႕ပါဘူး။ ငါ႔ပန္းပင္ေတြဘဲ ေအးေဆး ေရဆက္ ေလာင္းလိုက္ပါဦးမယ္။ ေနာက္ေတာင္ က်ေနျပီ။ ေနပူလာရင္ ေရေလာင္းလို႕ မေကာင္းေတာ႔ဘူးကြ ” လို႕ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႕ ျပန္ေျပာပါတယ္။ သင္းအုပ္ဆရာဟာ အဖိုးအိုကိုၾကည္႕ျပီး အံ႕အား သင္႔မိပါေတာ႕တယ္။ သူဟာ တကယ္ကို ဘာမွ မျဖစ္သလို ေနႏိုင္လိုက္တာ။ ကိုယ္႕ကို ရန္လုပ္သြားတဲ႔သူေတြကို ဘယ္လိုစိတ္နဲ႕မ်ား ခြင္႔လႊတ္ေနႏိုင္တယ္ မသိပါဘူးလို႕လည္း ေတြးေနမိပါတယ္။ အဖိုးအို ကားလ္ဟာ တကယ္ကို ထူးျခားတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပါဘဲ။

ေနာက္သံုးပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ႕အခ်ိန္မွာ အဲဒီ လူငယ္သံုးေယာက္ဟာ အဖိုးအိုဆီ ထပ္ေရာက္လာပါတယ္။ အဖိုးအိုက လူငယ္သံုးေယာက္ကို မွတ္မိေပမဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပါဘဲ။ အရင္ေန႕ကလိုဘဲ ေရပိုက္ေခါင္းကို ေျမာက္ျပျပီး ေရေသာက္ဦးမလားလို႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။ လူငယ္သံုးေယာက္က ဒီတစ္ႀကိမ္မွာေတာ႕ သူ႕ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ နာက်င္ေအာင္ မလုပ္ေတာ႕ပါဘူး ဒါေပမဲ႔ သူ႕လက္ထဲက ေရပိုက္ကို ေဆာင္႕ဆြဲယူလိုက္ျပီး သူ႕ရဲ႕ ေခါင္းကေန ေျခဖ်ားအထိ ေအးစက္ေနတဲ႕ ေရေတြ ရြဲရြဲစိုသြြားေအာင္ ေရပိုက္က ေရေတြနဲ႔ စိန္ေျပ ေနေျပ ေလာင္းခ်လိုက္ပါတယ္။ အဖိုးအို တစ္ကုိယ္လံုး ရႊဲစုိျပီး ခိုက္ခိုက္တုန္လာေတာ႕မွ ေရပိုက္ကို ပစ္ခ်ကာ သူတို႕လာခဲ႔တဲ႔ လမ္းမအတိုင္း ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာရင္း၊ လမ္းေပၚက ေက်ာက္ခဲေတြကို ကန္ေက်ာက္ရင္း ျပန္ထြက္သြားၾကပါတယ္။ အဖိုးအိုဟာ လူငယ္ေလးေတြ ထြက္သြားရာဘက္ကို ေငးၾကည္႔ေနလိုက္ၿပီး ေနာက္ေတာ႕ ေရပိုက္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ကာ ေနေရာင္ရွိတဲ႔ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ေရဆက္ေလာင္းေနလိုက္ပါေတာ႕တယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ လူငယ္ေလးေတြကို စိတ္တို စိတ္ဆိုးေနတဲ႔ အရိပ္အေယာင္မွ်ပင္ မေတြ႔ဘဲ ေအးေဆးတည္ၿငိမ္လို႔သာ ေနပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ေႏြရာသီဟာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႕ ကုန္ဆံုးသြားခဲ႔ၿပီး ေဆာင္းဦးကို ဝင္ေရာက္လာပါေတာ႕တယ္။  အဖိုးအိုကေတာ႔ လုပ္ေနက်အတုိင္း ဥယ်ာဥ္ကို ေပါင္းသင္၊ ေရေလာင္း၊ ပန္းပင္ေတြ ျပဳစု စသျဖင္႔ လုပ္ၿမဲ လုပ္ေနခဲ႕ပါတယ္။ လူငယ္သံုးေယာက္ဟာလည္း ႀကံဳလ်င္ ႀကံဳသလို အဖိုးအိုထံ မၾကာခဏေရာက္လာၾကၿပီး အဖိုးအိုကို ရန္စျခင္း၊ ရန္ရွာျခင္းမ်ားကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဖိုးအိုကေတာ့ သူတို႔ကို တစ္ခုမွ လက္တံု႔ျပန္တာ၊ ဆဲဆိုတာေတြ မလုပ္ခဲ့ဘဲ သည္းခံၿမဲ သည္းခံလို႔ပဲ ေနေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ရက္မွာေတာ႕ သစ္ပင္ေတြကို ေျမဆြေပးတဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ေက်ာဘက္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေရာက္လို႕လာတဲ႔အတြက္ သူ အထိတ္တလန္႔ ၾကည္႕လိုက္မိျပီး ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ရုတ္တရက္ လဲက်သြားပါတယ္။ ေရာက္လာတဲ႔ သူက သူ႕ဆီ လာေနက် ေကာင္ေလးသံုးေယာက္ထဲက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူတဲ႕ အရပ္ရွည္ရွည္ လူငယ္ေလးပါဘဲ။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ႔ ထိုေကာင္ေလးက “ မေၾကာက္ပါနဲ႕ အဖိုး၊ ဒီတစ္ခါ ခင္ဗ်ားကို ရန္လုပ္မလို႕ လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ”လို႕ ႏူးညံ႕ ျငင္သာတဲ႔ အသံနဲ႕ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ တက္တူးေတြ၊ အမာရြတ္ေတြ ျပည္႔ေနတဲ႕ သူရဲ႕ ညာလက္ကိုလည္း အဖိုးအိုကို ကမ္းေပးလိုက္ျပီး ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေရြလိုတဲ႕ အမူအရာကို ျပေနပါတယ္။

သူဟာ လဲေနတဲ႔ အဖိုးအိုကို ဆြဲထူေပးျပီးေနာက္ သူ႕ရဲ႕ အက်ႌအိတ္ကို ႏႈိက္လိုက္ျပီး တစ္စံုတစ္ရာကို ဆြဲထုတ္လိုက္ကာ အဖိုးအိုကို ကမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။ အဖိုးအိုက ေယာင္နနနဲ႕ လွမ္းယူလိုက္ရင္း ဘာေတြပါလိမ္႕လို႕ ေမးလိုက္ေတာ႕ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာေပးတာပါ။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားထည္႔ထားတဲ႔ ေငြေတြလည္း အားလံုး ပါပါတယ္” လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ႕ အဖိုးအိုက “ ဘာျဖစ္လို႕  အခုလိုျပန္လာေပးတာလဲ” လို႕ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေမးလိက္ေတာ႕ လူငယ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ဂဏွာမျငိမ္ ဟိုေရြ႔ဒီေရႊ႔လုပ္လုိက္ရင္း မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း ရွက္ရြ႔ံ႔သလို အရိပ္အေယာင္ေတြ ေျပးလႊားေနတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အဖိုးဆီက သင္ခန္းစာရလိုက္လို႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ေငြလိုတဲ႕အတြက္ ဘာမွ ျပန္မလုပ္ႏိုင္တဲ႔ အဖိုးလို အသက္ႀကီးတဲ႔လူတစ္ေယာက္ဆီက လုယူခဲ႕တယ္။ ျပီးေတာ႕ နာက်င္ထိခိုက္ေအာင္လည္း ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ လုပ္ခဲ႕ပါတယ္။ အဖိုးဆီကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေရာက္လာတိုင္းလည္း အဖိုးက ေအာ္ဟစ္တာမ်ိဳး ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ျပန္ျပီး တိုက္ခိုက္တာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ဘဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ဆက္ဆံခဲ႔တယ္။ အမုန္းေတြအစား ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုသာ ျပခဲ႔တယ္”  လူငယ္က သူ႕စကားကို ခဏ ရပ္လိုက္ျပီး ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႕လိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ႕ “ကၽြန္ေတာ္ အဖိုးဆီက ဒီပစၥည္းကို ယူသြားျပီးကတည္းက အိပ္လို႕မေပ်ာ္ခဲ႕ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ အခုလို လာျပန္ေပးတာပါ။ ”

လူငယ္ဟာ စိတ္ကသိကေအာက္ ျဖစ္ေနပံုနဲ႕ သူ႕စကားကို ခဏ ရပ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ သူ႕ပံုစံက ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ႕ေအာင္ ျဖစ္ေနသလိုပါဘဲ။ “ကၽြန္ေတာ္႕ကို ဒီလိုစိတ္မ်ိဳးုျဖစ္ေစခဲ႔တဲ႔အတြက္ အဖိုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” လို႕ ေျပာလိုက္ျပီး လူငယ္ဟာ ျခံထဲကေန အျပင္ဘက္က လမ္းမႀကီးေပၚကို ထြက္ခြာသြားပါေတာ႕တယ္။ အဖိုးအိုဟာ သူ႕လက္ထဲ ျပန္ေရာက္လာတဲ႕ အိတ္ကို မယံုၾကည္ႏိုင္သလို ငံု႕ၾကည္႕ေနလိုက္ျပီး အိတ္ကို ေျဖးညွင္းစြာ ဆြဲဖြင္႔လိုက္ပါတယ္။ အိတ္ထဲမွာ သူ႕နာရီေလးကို ျပန္ေတြ႔လိုက္ေတာ႕ ဆြဲထုတ္လုိက္ျပီး သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္မွာ ျပန္ပတ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ဓာတ္ပံုေလးတစ္ပံုကို ဆြဲထုတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေလးက သူငယ္ရြယ္စဥ္ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက ဓာတ္ပံုပါ။ ဓာတ္ပံုထဲက စံုတြဲေလးကေတာ႕ ဟိုးလြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကအတုိင္း ၿပံဳးရႊင္ၾကည္ႏူးေနတဲ႔ မ်က္ႏွာေတြ သူ႕ကို ၾကည္႕ေနခဲ႔ပါတယ္။  

ခရစၥမတ္ရက္အၿပီး ေအးစက္ေနတဲ႔ တစ္ခုေသာ ရက္တစ္ရက္မွာ အဖိုးအိုကားလ္ဟာ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေပါင္းမ်ားစြာဟာ ေအးစက္ေနတဲ႕ ရာသီဥတုကို မမႈဘဲ အဖိုးအိုရဲ႕ အသုဘကို တက္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ သင္းအုပ္ဆရာဟာ လူေပါင္းမ်ားစြာထဲကမွ သူမသိတဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ အဖိုးအို ကားလ္ရဲ႕ အသုဘ တက္လာတာကို သတိထားမိလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းရဲ႕ ေထာင္႔အစြန္ခံုေလးမွာ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ထိုင္ေနခဲ႕ပါတယ္။ အခေၾကးေငြ မယူဘဲ ေသသည္အထိ ဥယ်ာဥ္ေလးကို ျပဳစုေစာင္႕ေရွာက္သြားတဲ႕ ကားလ္းရဲ႕ အေၾကာင္းကို လူအမ်ားက ေျပာဆိုေနခဲ႕ၾကပါတယ္။ သူတို႕ဟာ ဒီဥယ်ာဥ္ေလးကိုျမင္တိုင္း ကားလ္းကို သတိရေနၾကမွာ အေသအခ်ာပါဘဲ။

ေႏြဦးရာသီေရာက္လာခ်ိန္ တစ္ခုေသာရက္မွာ လက္ကမ္းေၾကာ္ျငာေလးတစ္ခု ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႕ အဖိုးအို ကားလ္း ျပဳစုခဲ႔တဲ႔ ဥယ်ာဥ္ကို ဆက္လက္ျပဳစု ေစာင္႔ေရွာက္မဲ႔သူတစ္ေယာက္ အလိုရွိတယ္ဆိုတဲ႕ ေၾကာ္ျငာပါဘဲ။ ေၾကာ္ျငာျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ လူငယ္တစ္ေယာက္က အလုပ္လာေလွ်ာက္ပါတယ္။ အဲဒီလူငယ္ရဲ႕ လက္မွာ အမာရြတ္ေတြရွိျပီး တက္တူးေတြလည္း ထိုးထားပါတယ္။ 

“အဖိုးအို ကားလ္ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္ကို ဆက္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို အလုပ္ခန္႔မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ပါရေစ” လို႔ လူငယ္က ေျပာပါတယ္။ အဲဒီ လူငယ္ကို သင္းအုပ္ဆရာက ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိပါတယ္။ အဖိုးအို ကားလ္ရဲ႕ အသုဘကို ေရာက္လာခဲ့တဲ့ လူငယ္ပါပဲ။ အဖိုးအိုကားလ္ရဲ႕ ၾကင္နာတတ္မႈက ဒီလူငယ္ေလးရဲ႕ ဘဝကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ သင္းအုပ္ဆရာက ဥယ်ာဥ္ရဲ႕ ေသာ့ကို လူငယ္ေလးရဲ႕ လက္ထဲကို ေပးလိုက္ၿပီး “ကဲ အခုအခ်ိန္က စၿပီေတာ့ ကားလ္ရဲ႕ ဥယ်ဥ္ေလးကို မင္း. သူ႔ကိုယ္စား ေစာင့္ေရွာက္ေပးေပေတာ့” လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ လူငယ္ေလးဟာ ဥယ်ာဥ္ကို အဖိုးအို ကားလ္ ရွိစဥ္က အတိုင္း ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္။ ဥယ်ာဥ္ကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရင္းမွာပဲ သူဟာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းကိုလည္း ဆက္တက္ပါတယ္။ ဘြဲ႔ရၿပီးေတာ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ လူမႈေရး အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦး ျဖစ္လာပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ဥယ်ဥ္ကေလးကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ တာဝန္ကိုလည္း မပ်က္ကြက္ခဲ့ပါဘူး။ ပန္းေတြ ပြင့္သထက္ ပြင့္ေအာင္၊ စိုေျပသထက္ စိုေျပေအာင္ သူ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခုေသာ ရက္တစ္ရက္မွာေတာ့ သူဟာ ဥယ်ာဥ္ေလးကို ဆက္ၿပီး မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေျပာဖို႔ သင္းအုပ္ဆရာထံ ေရာက္လာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူ႔ရဲ႕ ဇနီးေလးဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ညက သားေယာက်္ားေလး ေမြးဖြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အဲဒီကေလးေလးကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ဥယ်ဥ္ကို ဆက္ၿပီး မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း သင္းအုပ္ဆရာကို ရွင္းျပပါတယ္။ လူငယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ့ ရွက္ၿပံဳေလးနဲ႔ အတူ ပီတိေတြျဖာေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႔ပါပဲ။ 

“မင္းရဲ႕ သားေလးအတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္” လို႔ သင္းအုပ္ဆရာက ျပန္ေျပာလိုက္ၿပီး လူငယ္ေလး ဆီက ေသာ့ကို လက္ခံယူလိုက္ပါတယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ သင္းအုပ္ဆရာက 

“ဒါနဲ႔.. မင္းရဲ႕ ကေလးနာမည္က ဘယ္လိုေခၚသလဲ” လို႔ပါ ေမးလိုက္ပါတယ္။

“ကားလ္ ပါ” လို႔ လူငယ္ေလးက ျပန္ေျဖၿပီး သင္းအုပ္ဆရာေရွ႕ကေန ေအးေဆးတည္ၿငိမ္တဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားပါေတာ့တယ္။

‎23‎:‎49CARL'S GARDEN ( AUTHOR UNKNOWN ) ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ပါသည္။