ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက စာအိတ္

ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ေအးခဲလွတဲ႔ မနက္ခင္းတစ္ခု...

ကၽြန္ေတာ္ဟာ လမ္းေလွ်ာက္ရာကေန အိမ္ကိုျပန္လာတဲ႔လမ္းမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးတစ္လံုးကို ေကာက္ရခဲ႔ပါတယ္။ လမ္းေဘးနားက ျမက္ပင္ေတြၾကား က်ေနတဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔လိုဘဲ လမ္းေလွ်ာက္တဲ႔ သူတစ္ဦးဦးက ျပဳတ္က်ခဲ႔ဟန္ တူပါတယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို ပိုင္ရွင္ထံ ျပန္ေပးလိုတဲ႔အတြက္ အိတ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ အခ်က္အလက္ တစ္ခုတစ္ေလ ရလိုရျငား အိတ္ကို ဖြင္႔ၾကည္႔ခ်ိန္မွာေတာ႔ အိတ္ထဲမွာ ၃ေဒၚလာမွ်သာ ရွိတဲ႔ ေငြစအနည္းငယ္နဲ႔အတူ  တြန္႕ေၾကေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ႔ စာအိတ္ေလးတစ္လံုးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ စာအိတ္ ဝါက်င္႔က်င္႕အေရာင္ကို ၾကည္႔ခ်င္းအားျဖင္႔ ဒီစာဟာ သကၠရာဇ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ျပီးဟန္ တူပါတယ္။

 

စာအိတ္ေပၚမွာေတာ႔ ဒီစာကို လက္ခံသူရဲ႕ လိပ္စာကို မေတြ႔ရဘဲ စာေရးလိုက္သူရဲ႕ လိပ္စာကိုသာ ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ လိပ္စာ သို႕မဟုတ္ သဲလြန္စ တစ္ခုခုေတြ႔ရမလားဆိုျပီး စာအိတ္ကိုဖြင္႕ကာ ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ႔ စာရြက္ကို ထုတ္ယူျပီး ျဖန္႕ဖတ္မိပါေတာ႔တယ္။ စာရြက္ထိပ္စီး ေန႔စြဲေနရာမွာ ေတြ႔လိုက္တဲ႔ ရက္စြဲတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္႕ကို အလြန္အမင္း အံ႕အားသင္႔ေစခဲ႔တယ္.။

“ ဘုရားေရ..  ဒီစာဟာ  လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ေလာက္က ေရးခဲ႔တဲ႔ စာပါလား ” အျပာေရာင္ႏုႏု စာရြက္ကေလးေပၚမွာ အင္မတန္မွ သပ္ရပ္လွပတဲ႔ လက္ေရးေလးေတြ ရွိျပီး စာရြက္ေထာင္႕ ဘယ္ဘက္မွာေတာ႔ ပန္းပြင္႕ကေလးေတြကို ေတြ႔ရတာေၾကာင္႕ စာမဖတ္ခင္မွာ ဒီစာဟာ မိန္းခေလး တစ္ဦးဦးက ေရးတဲ႔စာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းလုိက္မိပါတယ္။

စာကိုဖတ္ၾကည္႔ေတာ႔ စာေရးသူမိန္းခေလးက သူမခ်စ္သူ မိုက္ကယ္ထံ ေရးတဲ႔စာ ျဖစ္တာကို သိရပါတယ္။  မိန္းခေလးက သူမရဲ႕ အေမေၾကာင္႕ မိုက္ကယ္နဲ႔ ထပ္မံဆံုေတြ႔ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ေၾကာင္းနဲ႔ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ သူမကေတာ႕ မိုက္ကယ္ကို အျမဲတမ္း ခ်စ္ေနမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေရးထားတဲ႔ စာျဖစ္ပါတယ္.။ စာရဲ႕ ေအာက္ဆံုးမွာေတာ႔ စာေရးသူအမည္ ဟန္နာလို႔ လက္မွတ္ေရးထိုးထားပါတယ္.။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ႔သလို မိန္းခေလးတစ္ဦးက ေရးတဲ႔စာ ျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားေနျပီးေတာ႔ လက္ခံသူ မိုက္ကယ္ဆိုသူရဲ႕ လိပ္စာ မပါတာေၾကာင္႔ လူၾကံဳနဲ႔ပါးတဲ႔စာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာအိပ္ေပၚမွာပါတဲ႔ ဟန္နာဆိုသူ မိန္းခေလးရဲ႕ လိပ္စာကို ဆက္သြယ္ႏိုင္ဖို႕ အတြက္ တယ္လီဖုန္းရံုးကို ဖုန္းဆက္ျပီး ေအာ္ပေရတာထံကို ေတာင္းဆိုမႈတစ္ခု လုပ္ပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္ကို တစ္ခုေလာက္ ကူညီပါလားခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီမနက္က ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လံုးကို ေကာက္ရထားပါတယ္။ အဲဒီအိတ္ကို ပိုင္ရွင္ဆီ ျပန္ေပးခ်င္တဲ႔အတြက္ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာေတြ႔ရတဲ႔ စာအိပ္ေပၚက လိပ္စာရွင္ကို စံုစမ္းေနတာပါ။ လိပ္စာထဲက အိမ္ရွင္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ပါတယ္။ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျပာျပပါလားခင္ဗ်ာ”

တယ္လီဖုန္း ေအာ္ပေရတာက သူတို႕ဌာနရဲ႕ ၾကီးၾကပ္ေရးမွဴးနဲ႔ စကားေျပာၾကည္႔ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အၾကံေပးျပီး ဖုန္းကို  ၾကီးၾကပ္ေရးမွဴးထံ လႊဲေျပာင္းေပးပါတယ္။ ၾကီးၾကပ္ေရးမွဴးဟာ ဖုန္းထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပတဲ႔ အေၾကာင္းအရာကို နားေထာင္ျပီးေနာက္ ဘယ္လိပ္စာဆိုတာကို ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စာအိတ္ေပၚက လိပ္စာကို ေျပာျပလိုက္တဲ႔အခါ သူတို႕က တယ္လီဖုန္းရွိတဲ႔ လိပ္စာစာရင္းေတြထဲ လိုက္ရွာျပီးေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္႕ကို အေၾကာင္းျပန္ပါတယ္။

“ရွင္ ေျပာတဲ႔ လိပ္စာကို ကၽြန္မတို႔စာရင္းထဲမွာလိုက္ရွာေတာ႔  တယ္လီဖုန္းရွိတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။  ဒါေပမဲ႔ အဲဒီဖုန္းနံပါတ္ကို ပိုင္ရွင္ေတြရဲ႕ ခြင္႕ျပဳခ်က္မရဘဲ ရွင္႕ကို ေပးဖို႔ေတာ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲ.. ကၽြန္မတစ္ခု ကူညီႏိုင္တာက အဲဒီဖုန္းနံပါတ္ကို ကၽြန္မတို႕ ဆက္သြယ္ျပီး ရွင္ေျပာျပတဲ႔ အေၾကာင္းေတြကို သူတို႕ကို ေျပာျပလိုက္လို႔ သူတို႕က ရွင္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ႔ အဲဒီဖုန္းနံပါတ္က အိမ္သားေတြနဲ႔ ရွင္႕ကို ဆက္သြယ္ေပးပါ႔မယ္။” လို႔ ေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားခဲ႔ပါတယ္။

မိနစ္အနည္းငယ္ အၾကာမွာေတာ႔ ကၽြန္ေတာ႔ဆီ ဖုန္းျပန္ဝင္လာျပီး တစ္ဖက္က အိမ္ရွင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စကားေျပာဖို႔ အဆင္သင္႔ျဖစ္ေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပီးတဲ႔ေနာက္ အျခားသူတစ္ေယာက္ရဲ႕အသံ ေပၚလာပါတယ္။ တစ္ဖက္က စကားေျပာေနတဲ႔အသံဟာ အသက္ ၅၀ေက်ာ္အရြယ္ မိန္းမအသံ ျဖစ္ပါတယ္။  စာထဲက ေအာက္ဆံုးမွာ လက္မွတ္ထိုးထားတဲ႔ ဟန္နာဆိုသူနဲ႔ ေတြ႔လိုေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာတဲ႔အခ်ိန္မွာ အတန္ၾကာ စဥ္းစားေနျပီးေနာက္ ထုိမိန္းမထံမွ အသံထြက္လာပါတယ္။

“ အိုး..  အန္တီတို႕က ဒီအိမ္ကို ဟန္နာတို႔ဆီက ဝယ္လိုက္တာပါ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီအိမ္ကို ဝယ္လိုက္တာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ေတာင္ ရွိပါျပီကြယ္။”

“ဒါဆို သူတို႕ မိသားစု အခုဘယ္မွာေနတယ္ဆိုတာ အန္တီသိပါသလားခင္ဗ်ာ” လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေမးေတာ႔ စဥ္းစားေနဟန္နဲ႔ အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ႔ျပီး

“အဲ အန္တီတစ္ခု မွတ္မိျပီ။ ဟန္နာက လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေတြတုန္းက သူ႕အေမကို သက္ၾကီးရြယ္အို ေစာင္႔ေရွာက္ေရးေဂဟာတစ္ခုမွာ လာေတြ႕တာ သိလိုက္ရတယ္။ အဲဒီလိပ္စာမွာ သြားစံုစမ္းရင္ေတာ႔ သူတို႕သတင္းကို မင္းၾကားရလိမ္႔မယ္ထင္တယ္”  လို႕ေျပာလာပါတယ္။

ထိုအမ်ိဳးသမီးက ေစာင္႕ေရွာက္ေရး ေဂဟာတစ္ခုရဲ႕ လိပ္စာနဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ရယ္၊ ဟန္နာဆိုတဲ႔ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕ မိခင္နာမည္ရယ္ကို ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အဲဒီေစာင္႕ေရွာက္ေရး ေဂဟာကို ဖုန္းဆက္ရျပန္ပါတယ္။ ေစာင္႔ေရွာက္ေရးေဂဟာနဲ႔ ဖုန္းရေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေမးတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးဟာ ထိုေဂဟာမွာ ရွိခဲ႔ေသာ္လည္း လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္မ်ားစြာကဘဲ ကြယ္လြန္သြားခဲ႔ျပီ ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ သို႕ေပမဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုေတာ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ကိုေပးလာျပီး အဲဒီဖုန္းနံပါတ္မွာေတာ႔ ထိုအမ်ဳိးသမီးၾကီးရဲ႕ သမီး ရွိေနႏိုင္ေသးသည္ ထင္ေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီး ဖုန္းကိုခ်လိုက္ကာ သူတို႕ေပးလိုက္တဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ကို ထပ္ဆက္ျပန္ပါတယ္။ တစ္ဖက္က ဖုန္းကိုင္တဲ႔ အမ်ိဳးသမီးက ဟန္နာဆိုေသာ အဖြားမွာ ယခုအခါတြင္ သက္ၾကီးရြယ္အို ေစာင္႔ေရွာက္ေရး ေဂဟာတစ္ခုတြင္ ေနထိုင္ လွ်က္ရွိေၾကာင္း ေျဖၾကားျပန္ပါတယ္။ သူေပးတဲ႔ လိပ္စာဟာ အေစာက ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္တဲ႔ ေစာင္႕ေရွာက္ေရးေဂဟာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိပ္စာက ကၽြန္ေတာ္တို႕အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝးတဲ႔ေနရာတစ္ခုက သက္ၾကီးရြယ္အို ေစာင္႔ေရွာက္ေရး ေဂေဟာတစ္ခုရဲ႕ လိပ္စာပါ။ 
  

ဖုန္းကို ခ်လိုက္ျပီးေနာက္ “ငါေတာ္ေတာ္မိုက္တဲ႔သူဘဲ ” လို႕ မိမိကိုယ္ကို ေျပာလိုက္မိပါေတာ႔တယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လံုး ေကာက္ရျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ၃ေဒၚလာေလးနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ၾကာေနျပီျဖစ္တဲ႔ စာေလးတစ္ေစာင္ကို ျပန္ေပးဖို႕အတြက္ ဒီေလာက္ေတာင္ အလုပ္ရႈပ္ခံျပီး ဖုန္းဆက္ေနတဲ႔ ကိုယ္႕ကိုယ္ကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရပါေတာ႔တယ္။ သို႕ေသာ္လည္း ကိစၥတစ္ခုခုဆုိ ေရဆံုးေရဖ်ားလိုက္တတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အက်င္႕အတိုင္းဘဲ ထပ္ရလာတဲ႔ ေစာင္႔ေရွာက္ေရးေဂဟာကို ဖုန္းဆက္ျပန္ပါတယ္။ ဖုန္းေျဖတဲ႔သူ ထံကေန “ဟုတ္ကဲ႕ ဟန္နာဆိုတဲ႔ အမ်ိဳးသမီးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေစာင္႔ေရွာက္ေရး ေဂဟာမွာ ေနပါတယ္” ဆိုတဲ႔ အေျဖၾကားေတာ႔မွ စိတ္သက္ကာရာရျပီး သက္ျပင္း ခ်လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။

ဒီသတင္းရခ်ိန္ဟာ ည ၁၀နာရီ ရွိေနပါျပီ.. သို႕ေပမဲ႔ စိတ္အားထက္သန္လွတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေတြ႔ခ်င္မႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ရာ မတတ္သာဘဲ “ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို အခုလာေတြ႔လို႔ ရမလား မသိဘူး” လို႔ ေတာင္းဆိုမိေတာ႔ တစ္ဖက္က အဲ.. ဆိုျပီး အသံေခတၱ တိတ္သြားပါတယ္. ထို႔ေနာက္မွ “အင္း သူတကယ္လို႔ မအိပ္ေသးရင္ေတာ႔ ခင္ဗ်ား ေတြ႔ရမွာပါ။ အခု ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သြားေတြ႕ၾကည္႔လိုက္ပါ။ သူ မအိပ္ေသးရင္ေတာ႔ ဧည္႔ခန္းမွာ တီဗီၾကည္႔ေနေလာက္ပါတယ္။  အိပ္ျပီဆိုရင္ေတာ႔ ဒီေန႔ ေတြ႔ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး ”

တစ္ဖက္က ဖုန္းခ်သြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကားေသာ႕ကို ယူျပီး လိပ္စာပါ သက္ၾကီးရြယ္အို ေဂဟာကို သြားပါေတာ႔တယ္။

ေဂဟာကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ အေစာင္႔နဲ႔ ညဆိုင္းတာဝန္က် သူနာျပဳတစ္ဦးတို႔က ကၽြန္ေတာ္႕ကို ၾကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ သူနာျပဳက ဓာတ္ေလွကားဆီ ဦးေဆာင္ေခၚသြားျပီး အေဆာက္အဦးၾကီးရဲ႕ တတိယထပ္ကို တက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ တီဗီထားၾကည္႔ရာ ခန္းမက်ယ္ၾကီးမွာေတာ႔ အဖြားအို တစ္ခ်ဳိ႕ တီဗီၾကည္႔ေနၾကပါတယ္။ သူနာျပဳဆရာမက အဖြားအိုမ်ားထဲက တစ္ဦးကို ညႊန္ျပကာ ထိုအဖြားရဲ႕ အမည္မွာ ဟန္နာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ အဖြားဟာ အင္မတန္မွ ခ်ိဳသာတဲ႔ မ်က္ႏွာထားရွိျပီးေတာ႔ ေငြေရာင္ဆံပင္မ်ားက တစ္ေခါင္းလံုးကို ဖံုးလႊမ္းေနခဲ႔ပါတယ္။ မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္နဲ႔ မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလံုးေပၚမွာေတာ႔ ဇရာရဲ႕ အေရးအေၾကာင္းမ်ားစြာက ရႈပ္ရွက္ခတ္ေနခဲ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျပံဳးျပေနတဲ႔ သူ႕အျပံဳးက ငယ္ရြယ္စဥ္တုန္းက အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပ ခ်စ္စရာေကာင္းခဲ႔တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပေနခဲ႔ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လံုး ေကာက္ရထားတာေၾကာင္႔ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူကို လုိက္ရွာေနေၾကာင္း ၊ အိတ္ထဲက စာေလးတစ္ေစာင္ေၾကာင္႔ ဒီေနရာကို အဆင္႕ဆင္႕ စုံစမ္းျပီးမွ ေရာက္လာရေၾကာင္းကို ေျပာျပလိုက္ျပီး စာေလးကို အဖြားအိုရဲ႕လက္ထဲ ထည္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။  စာအိတ္ကို ဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္လို႔ ေထာင္႕နားမွာ ပန္းေတြပါတဲ႔  အျပာေရာင္ႏုႏု စာရြက္ေလးကို ျမင္လိုက္ရင္ဘဲ အဖြားအိုရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေသာ အံ႕ၾသျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ရွက္ေသြးျဖာျခင္း စတဲ႔ ခံစားမႈအရိပ္အေယာင္ေတြ ေပၚလာတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အဖြားအိုက တုန္ယင္ေနတဲ႔ လက္ကေလးေတြနဲ႕ စာရြက္ကိုကိုင္ထားျပီး စာရြက္ေပၚက စာလံုးေတြကို တစ္လံုးခ်င္း ေသခ်ာအားစိုက္ ဖတ္ေနခဲ႔ပါတယ္။ ျပီးေတာ႔မွ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးတစ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ကာ “လူကေလး.. ဒီစာဟာ အဖြားနဲ႔ မိုက္ကယ္ၾကားထဲက ေနာက္ဆုံး စာတစ္ေစာင္ပါဘဲ။ ဟုတ္ပါတယ္ အဖြားကိုယ္တိုင္ ဒီစာကို ေရးခဲ႔တာပါ။” အဖြားအိုဟာ မျမင္ႏိုင္တဲ႔ ခပ္ေဝးေဝး တစ္ေနရာကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ၾကည္႔လိုက္ျပီး အတန္ၾကာ ျငိမ္သက္သြားပါတယ္။

ခဏၾကာမွ “အဖြားနဲ႔သူဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္  သိပ္ခ်စ္ခဲ႔ၾကပါတယ္.။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အဖြားအသက္က ၁၆ႏွစ္ဘဲ ရွိေသးေတာ႔ အဖြားအေမက သိပ္ငယ္ေသးတယ္ဆိုတဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အဖြားကို မိုက္ကယ္နဲ႔ သေဘာမတူခဲ႔ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ အဖြားလည္း မိုက္ကယ္ကို ခ်စ္ရက္နဲ႔ အဆက္ျဖတ္ခဲ႔ရပါတယ္။ မိုက္ကယ္ဟာသိပ္ေခ်ာျပီး ေယာက်္ားပီသတဲ႔သူတစ္ဦးပါ။ စိတ္သေဘာလည္း သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ သူကလည္း အဖြားကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ခဲ႔တာပါ။ သူ႔နာမည္အျပည္႔အစံုက မိုက္ကယ္ ဂိုလ္းစတိုင္းပါ။ တကယ္လို႔မ်ား သူ႕ကို လူကေလး ေတြ႔ခဲ႔တယ္ဆိုရင္ ေျပာျပလိုက္ပါေနာ္. အဖြားက သူ႕ကို အျမဲတမ္း သတိရေနခဲ႔တယ္ ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းနဲ႔.. ” အဖြားက စကားကို ဆက္ေျပာဖို႔ အနည္းငယ္တြန္႔ဆုတ္သြားဟန္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္လိုက္ျပီး စကားေျပာရပ္သြားပါတယ္။

ထို႔ေနာက္မွာေတာ႔ “ အဖြားသူ႕ကို ခုခ်ိန္ထိ ခ်စ္ေနေသးတဲ႔အေၾကာင္း၊ အဖြားဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ဘယ္သူနဲ႔မွ လက္မထပ္ခဲ႔ပါဘူး။ အဖြားဘဝမွာ မိုက္ကယ္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ခဲ႔ဘူးဆိုတာ သူ႕ကို ေျပာျပလိုက္ပါ လူေလးရယ္” လို႔ ဆက္ေျပာကာ ပါးျပင္ေပၚမွာ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဖြားအိုကို စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ ပုခံုးေလးကို ဖက္လိုက္ျပီး “သူနဲ႔ ေတြ႔ခဲ႔ရင္ အဖြားေျပာတာကို ဆက္ဆက္ေျပာေပးပါ႔မယ္ ” လုိ႕ ေျပာလိုက္ျပီးေနာက္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လာခဲ႔ပါေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲမွာေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ၾကာ မေတြ႔ခဲ႔ရသည္႔တိုင္ မေမ႔ႏိုင္ေသးဘဲ ခ်စ္ေနဆဲလို႕ ေျပာလာတဲ႔ အဖြားအိုရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေလးစားအံ႕ၾသမိတာ အမွန္ပါ။

ပထမထပ္ကို ဆင္းဖို႔အတြက္  ဓာတ္ေလွကားကို ေစာင္႔ေနတုန္းမွာ အေစာက အေစာင္႔နဲ႔ ထပ္ေတြ႔ပါတယ္။  “ဘယ္လိုလဲဗ်.. အဖြားအိုဆီက ခင္ဗ်ားသိခ်င္တာေတြ သိလိုက္ရဲ႕လား ” လို႔ေမးလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း “ ဟုတ္ကဲ႕.. သူ႕ဆီကေတာ႕ ေနာက္ထပ္ သဲလြန္စတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ရခဲ႔ပါတယ္။ နာမည္တစ္ခုရဲ႕ အေနာက္က စာလံုးေပါ႕ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ႔ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ႔ ရွာေဖြတဲ႔အလုပ္ ရပ္ေတာ႔မွျဖစ္မယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ကေန ဒီေန႔တစ္ေန႕လံုး ဒီပိုက္ဆံအိတ္ရဲ႕ပိုင္ရွင္ကို ရွာေနတာ ခုခ်ိန္ထိပါဘဲ။” ပိုက္ဆံအိတ္ကို အေစာင္႔ျမင္သာေအာင္ ေထာင္ျပလိုက္ျပီး ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ရတဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ဟာ အညိဳေရာင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ပိုက္ဆံအိတ္ေလးဟာ သူလိုငါလို သာမန္အိတ္ကေလးပါဘဲ ။ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မဟုတ္ေပမဲ႔ အညိဳေရာင္သားေရအိတ္ရဲ႕ ေထာင္႔မွာ အနီေရာင္ အမွတ္အသားေလး တစ္ခု ရွိေနခဲ႔ပါတယ္။

အေစာင္႔ျဖစ္သူက ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ျပလိုက္တဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔ပါတယ္။ “ေဟး.. ခဏ.. ခဏေနပါဦးဗ်.. ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိျပီ.. ဒီပိုက္ဆံအိတ္ဟာ အဖိုးအို ဂိုလ္းစတိုင္းရဲ႕ အိတ္ပဲ.. ဒီအိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေနရာမွာေတြ႔ေတြ႔ မွတ္မိႏိုင္ပါတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ႔ ဒီအိတ္ရဲ႕ ေထာင္႔မွာပါတဲ႔ အနီေရာင္ အမွတ္အသားေၾကာင္႔ပါဘဲ။ သူဟာ ဒီအိတ္ကို ခဏခဏက်ေပ်ာက္တတ္တယ္. ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ သူ႔အိတ္ကို ဒီအေဆာက္အဦးထဲမွာ ေကာက္ရလို႔ ျပန္ေပးရတာ ၃ၾကိမ္ေလာက္ ရွိဖူးတယ္ ”

“ဗ်ာ.. ဘယ္သူ အဖိုးဂိုလ္းစတိုင္းဟုတ္လား ” ေမးလိုက္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အသံထဲမွာ အံ႕ၾသမႈေတြ ပါဝင္ေနခဲ႔သလုိ ကၽြန္ေတာ႔ရဲ႕ လက္ေတြေတာင္ တုန္ယင္လို႔လာပါတယ္။

“ဟုတ္တယ္ အဖိုးဂိုလ္းစတိုင္းဆိုတာ ဒီသက္ၾကီးရြယ္အို ေစာင္႔ေရွာက္ေရးေဂဟာရဲ႕ ရွစ္ထပ္မွာ ေနထိုင္တဲ႔ အေစာင္႔အေရွာက္ခံ အဖိုးအိုတစ္ဦးဘဲေလ။ ဒီအိတ္ဟာ မနက္ခင္း သူလမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ႔အခါ က်ခဲ႔တာျဖစ္မယ္။ ဒီဝင္းထဲမွာေတာ႔ တစ္ေနရာရာမွာ က်ခဲ႔ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေတြ႔မွာဘဲေလ ”

ကၽြန္ေတာ္ အေစာင္႔ျဖစ္သူကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာျပီး ေဂဟာရံုးခန္းကို အေျပးအလႊားသြားေရာက္ကာ အေစာင္႔ေျပာလိုက္တဲ႔ စကားေတြကို ေျပာျပလိုက္ျပီးေနာက္ သူနာျပဳတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဓာတ္ေလွကားကေန ရွစ္ထပ္ကို တက္လာခဲ႔ၾကပါတယ္။ အဖိုး ဂိုလ္းစတိုင္းတစ္ေယာက္ အိပ္ရာမဝင္ပါေစနဲ႔ဦးလို႔ ဓာတ္ေလွကားစီးေနတဲ႔ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။

ရွစ္ထပ္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ႔

အဲဒီအထပ္မွာ တာဝန္က်တဲ႔ သူနာျပဳကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္။ သူမက အဖိုးအိုဂိုလ္းစတုိင္းဟာ အိပ္မယ္မထင္ေသးေၾကာင္း၊ စာၾကည္႔ခန္းမွာ စာအုပ္ဖတ္ေနဦးမယ္ ထင္ေၾကာင္း၊ သူက စာဖတ္ရတာကို အင္မတန္ ႏွစ္သက္သူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ညစဥ္ညတိုင္း စာၾကည္႔တတ္သည္႕သူ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင္႔ အဖိုးအေၾကာင္းေျပာကာ စာၾကည္႔ခန္းဆီ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေခၚသြားပါတယ္။

မီးလင္းေနတဲ႔ စာၾကည္႔ခန္းမွာထဲမွာေတာ႔ စာဖတ္ေနတဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ အဖိုးအိုကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူနာျပဳက အဖိုးအိုထံ ေလွ်ာက္သြားျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ ေပ်ာက္မေပ်ာက္ ေမးလုိက္ပါတယ္။ အဖိုးအိုက ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုကို အံ႕ၾသစြာ လွမ္းၾကည္႔လိုက္ျပီး “ဟုတ္ပါတယ္ ဒီမနက္ ပိုက္ဆံအိတ္က်ေပ်ာက္ခဲ႔တယ္” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေရွ႕ကိုေလွ်ာက္လိုက္ျပီး အဖိုးအိုအနီး ရပ္လိုက္ကာ “ဒီဟာက အဖိုးရဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္မဟုတ္လား ” လို႔ေျပာျပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေပးလိုက္ေတာ႔ အဖိုးအိုရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ရႊင္ပ်သြားခဲ႔ျပီး စိတ္သက္သာရာရသြားဟန္ အထင္းသား ေပၚေနခဲ႔ပါတယ္။  “ဟုတ္ပါတယ္ ဒီအိတ္ဟာ အဖိုးရဲ႕အိတ္ပါ။ ဒီမနက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တုန္း က်က်န္ရစ္ခဲ႔တာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ဒီထိေအာင္ ျပန္လာေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ လူေလးကို အဖိုး မုန္႕ဖိုးေပးပါမယ္ကြယ္” လို႔ ျပံဳးရႊင္တဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔ ေျပာကာ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင္႕လိုက္ပါတယ္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အဖိုး..  ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ မုန္႔ဖိုး မလိုပါဘူး .. ဒါေပမဲ႔ အဖိုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာတစ္ခုရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီပိုက္ဆံအိတ္ကို ေကာက္ရေတာ႔ ပိုင္ရွင္ကို ျပန္ေပးခ်င္တဲ႔အတြက္  ပိုင္ရွင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ လိပ္စာ ေတြ႔လိုေတြျငားနဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက စာကို ဖတ္လိုက္မိပါတယ္ ” ကၽြန္ေတာ႔စကားကို ၾကားတာနဲ႔ အဖိုးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးဟာ ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ႔ျပီး ေဒါသသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔ကို ေျပာပါေတာ႔တယ္။

 “မင္း.. ဒီအိတ္ထဲက စာကိုဖတ္ခဲ႔တယ္ ဟုတ္လား”

“ကၽြန္ေတာ္ စာကို ဖတ္ခဲ႔ရံုတင္မက ဒီစာကို ေရးခဲ႔တဲ႔ ဟန္နာဆိုတဲ႔အမ်ိဳးသမီး ဘယ္သူဆိုတာရယ္ အခု ဘယ္မွာရွိေနတယ္ ဆိုတာရယ္ကိုပါ စံုစမ္းသိရွိခဲ႔ပါျပီ”

ကၽြန္ေတာ္႕ႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္သြားတဲ႔ နာမည္ကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ အဖိုးအိုရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ျဖဴေဖ်ာ႔သြားခဲ႔ပါတယ္။ “ ဟန္နာ?? ဟန္နာ အခုဘယ္မွာဘဲ .. မင္း သူ႕ကို ဘယ္မွာေတြ႔ခဲ႔တာလဲ.. သူေနမွေကာင္းရဲ႕လား.. သူ. သူ အရင္ကလိုဘဲလား. ေက်းဇူးျပဳျပီး ေျပာပါဦး။ အဖိုးကို အျမန္ေျပာျပပါဦး” အဖိုးအိုဟာ ကၽြန္ေတာ႔္လက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီး ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ ေတာင္းပန္ရင္း ေမးပါေတာ႔တယ္။

“သူ ေနေကာင္းပါတယ္ အဖိုး.. အရင္ကလိုပါဘဲ.” ကၽြန္ေတာ္က အဖိုးရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ျပန္လည္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပီး ႏူးညံ႕ညင္သာစြာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဖိုးအိုက ျပံဳးလိုက္ျပန္ရင္း စိတ္အား ထက္သန္စြာနဲ႔  “ သူဘယ္မွာလဲဆိုတာ အဖိုးကို ေျပာျပႏိုင္မလား လူကေလး” ကၽြန္ေတာ္႕လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ကိုင္ျပီး ထပ္ေျပာပါတယ္။ “ အဖိုး မနက္ဖန္က်ရင္ သူ႕ဆီဖုန္းေခၚခ်င္လို႔ပါ။ လူေလးတစ္ခုခု သိထားတယ္ မဟုတ္လားဟင္.. ဟန္နာဆိုတာ ဒီစာကိုေရးတဲ႔ အဖိုးသိပ္ခ်စ္ခဲ႔တဲ႔ ေကာင္မေလးပါ။ သူ အဖိုးကို လမ္းခြဲျပီးေနာက္ပိုင္း အဖိုးတစ္ေယာက္တည္း ဘဝမွာ အထီးက်န္ေနခဲ႔ရတယ္။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး သူ႕ကိုဘဲ ခ်စ္ေနခဲ႔တယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း အဖိုးလက္မထပ္ခဲ႔ဘူး”

“အဖိုး.. အဖိုး ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခဏေလာက္လိုက္ခဲ႔ပါ။ ” ကၽြန္ေတာ္ အဖိုးအိုကို ဆြဲေခၚလာျပီး ဓာတ္ေလွကားနဲ႔ တတိယထပ္ကို ဆင္းလာခဲ႔ၾကပါတယ္။ သူနာျပဳေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္ကို လိုက္လာၾကပါတယ္။ ဓာတ္ေလွကားကေနဆင္းကာ ေဟာလ္ခန္းမၾကီးကို ျဖတ္သန္းလာတဲ႔ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မီးေရာင္ ခပ္မွိန္မွိန္ကိုသာ ေတြ႔ရျပီး တတိယထပ္ရဲ႕ တီဗီခန္းမွာေတာ႔ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ အဖြားဟန္နာကို တီဗီၾကည္႔ေနေသးတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ သူနာျပဳတစ္ေယာက္က အဖြားဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ပါတယ္။

“ အဖြား ဟန္နာ.. ” သူမက အဖိုး မိုက္ကယ္ထံ လက္ညိဳးညႊန္လိုက္ျပီး “ သူ႕ကို အဖြား သိပါသလား” လို႔ ေမးလိုက္ေတာ႔ အဖြားက မ်က္မွန္ေလးကို ျပဳျပင္လိုက္ျပီး အဖိုးကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည္႔ေနပါေတာ႔တယ္။ သို႕ေသာ္ အဖြားထံမွ ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာခဲ႔ပါ။

အဖိုးအိုက အနားသို႕တိုးကပ္သြားခဲ႔ျပီး “ ဟန္နာ.. ကိုယ္.. မိုက္ကယ္ေလ.. မွတ္မိေသးရဲ႕လား ” အလြန္တိုးေဖ်ာ႔တဲ႔ အသံေလးနဲ႔ ေမးလိုက္ေတာ႔ အဖြားၾကည္႔ရတာ အလြန္အံ႕ၾသတုန္လႈပ္သြားပံု ရပါတယ္။

“ဘုရားေရ.. မိုက္ကယ္.. ရွင္က မိုက္ကယ္လား.. အိုး ကၽြန္မျဖင္႔ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ ”

အဖိုးအိုက အဖြားအိုထံ ေျဖးညင္းစြာ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ႔ပါတယ္။မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆံုေတြ႔ခ်ိန္မွာေတာ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္က တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လုိက္ၾကပါေတာ႔တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝဲလို႔ေနခဲ႔ပါတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ၾကာေအာင္ ေဝးကြာခဲ႔တဲ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ ျပန္လည္ဆံုဆည္းၾကပါျပီ။ ေစာင္႔ေရွာက္ေရး ေဂဟာတစ္ခုတည္းမွာ ရွိေနရက္နဲ႔ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မေတြ႔ျဖစ္၊ မဆံုျဖစ္ၾကတဲ႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးဟာ မေမွ်ာ္လင္႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ရလိုက္တဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက စာေလးတစ္ေစာင္ေၾကာင္႔ ႏွစ္မ်ားစြာ ေဝးကြာေနရာကေန ျပန္ဆံုခြင္႔ရလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူနာျပဳတို႕ဟာ သူတို႔ႏွစ္ဦးကိုထားခဲ႔ျပီး တိတ္ဆိတ္စြာ လွည္႔ထြက္လာခဲ႔ၾကပါတယ္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ျပန္လည္ဆံုဆည္းတဲ႔ ျမင္ကြင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို လိႈက္လွဲစြာ ခံစားေစခဲ႔ျပီး အဖိုး အဖြားတို႕နည္းတူ အားလံုးရဲ႕ မ်က္ဝန္းမွာေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝဲေနခဲ႔ပါတယ္။  ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြဟာ အသက္ ၇၆ႏွစ္အရြယ္ရွိျပီျဖစ္တဲ႔ အဖြား ဟန္နာနဲ႔ အသက္ ၇၉ႏွစ္အရြယ္ အဖိုး မိုက္ကယ္တို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ ဆံုဆည္းမႈကို ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္မိတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ 

A letter in the wallet (Author Unknown) ကို ဘာသာျပန္ပါသည္။