မေလးရွားႏိုင္ငံ စီလန္ဂါက ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ကၽြန္ေတာ္ၾကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။
သစ္သားအိမ္ေတြကို အရိပ္ရေလာက္ေအာင္ အုန္းပင္ေတြက ၀န္းရံထားတဲ့ရြာေလးပါ။
ရြာမွာ ဖခင္ေတြက မဟာပထ၀ီေျမၾကီးကို ဦးညြတ္ရတဲ့ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရး လုပ္ကိုင္ၾကျပီး မိခင္ေတြကေတာ့
အိမ္မွာပဲ အိမ္မႈကိစၥလုပ္ၾကပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ကေလးငယ္ေတြက ေျခတံုးလံုးနဲ႕ ေတာင္ေျပးေျမာက္ေျပး ေျပးလို႕ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ (၁၀)ႏွစ္၊ ညီမေလး ေအးယု (၇)ႏွစ္အရြယ္ေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုဟာ စား၀တ္ေနေရး
က်ပ္တည္းလာပါတယ္။ ကိုကို၀ါးစိုက္ခင္းနဲ႕ဆန္စက္ရံုကရတဲ့ အေဖရဲ႕လုပ္အားခဟာ မိသားစုအတြက္
လံုေလာက္တဲ့၀င္ေငြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေဖဟာ ေတာထဲမွာ ၾကိမ္ပင္ေတြခ်ိဳးျပီး
ပရိေဘာဂလုပ္တဲ့သူကို ေရာင္းဖို႕ၾကံပါေတာ့တယ္။ အေမကေတာ့ အေဖ့ကို က်ားကိုက္မွာ ေတာ္ေတာ္စိုးရိမ္ပါတယ္။
ဘာမွမစားရဘဲ အိမ္မွာထိုင္ေနရတာထက္ က်ားအစားခံရတာက ပိုေကာင္းလိမ့္မယ္လို႕ အေဖကေျပာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တစ္မနက္ေစာေစာမွာ အေဖဟာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးစီးျပီး ၾကိမ္ပင္အရွာထြက္ပါေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းသြားဖို႕ အခက္ၾကံဳရပါတယ္။
ေက်ာင္းက အိမ္နဲ႕ေတာ္ေတာ္ေ၀းလို႕ ဆိုင္ကယ္မရွိရင္ သြားဖို႕ခက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမသြားရလည္း ေအးတာပဲ။
ညီမေလးနဲ႕ ေဆာ့မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေတြးလိုက္မိပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕တံခါး၀မွာရပ္ရင္း အေဖ့ကိုလက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ညီမေလးေအးယုကို ကၽြန္ေတာ္ တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"အိမ္ေနာက္ေဖးေရအိုင္ထဲက ဖားေလာင္းေတြကို သြားဖမ္းၾကမယ္။ ျပီးေတာ့ ဖန္ပုလင္းထဲ ထည့္ေမြးၾကမယ္"
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ ေပ်ာ္လို႕ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႕အေပ်ာ္ေတြ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ အေမဟာ ခါးေထာက္လို႕၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေနာက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။
"ဒီႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ေနၾကတာတုန္း၊ ေနာက္က်ေတာ့မယ္။ အ၀တ္အစားျမန္ျမန္လဲၾက။
" "အ၀တ္အစား ဘာလို႕လဲရမွာလဲ" လို႕ကၽြန္ေတာ္ကေမးလိုက္ပါတယ္။
"နင့္မဂၤလာေဆာင္အတြက္ေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္၊ ငါ့ႏွယ္ေနာ္ ေက်ာင္းသြားဖို႕ အ၀တ္လဲခိုင္းတာ"
"အေဖကျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ယူသြားျပီးသားတို႕က ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရမွာလား"
အေမက ေခါင္းရမ္းျပီး ျပန္ေျဖပါတယ္။
"မင္းတို႕လမ္းမေလွ်ာက္ရပါဘူး။ ဒီေန႕အေမေက်ာင္းလိုက္ပို႕မယ္။ ဟုိမွာ မင္းတို႕အေဖရဲ႕ စက္ဘီးရွိတယ္ေလ"
မာလကာပင္ကို မွီထားတဲ့ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းလွသည့္ စက္ဘီးေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၾကည့္လိုက္ၾကပါတယ္။
လက္ကိုင္ဟာ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္နဲ႕ ကုတ္ေကြးလို႕။ ညာဘက္ေျခနင္းခံုလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ သံေခ်ာင္းခ်ည္းပါ။
မသံုးဘဲ ပစ္ထားတာ အေတာ္ၾကာျပီမို႕၊ စီးလို႕မွရပါဦးမလားလို႕ သံသယျဖစ္မိပါေသးတယ္။
စက္ဘီးက ေႏွးလြန္းလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းေရာက္တဲ့အခါ အသက္ေတြၾကီးကုန္ေတာ့မွာပဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္က
အေမ့ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အေမက ကၽြန္ေတာ္ကို ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္မလုပ္ဖို႕ ေျပာပါတယ္။
ဒါနဲ႕ ေအးယုကို ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီစက္ဘီးနဲ႕ေက်ာင္းသြားရရင္၊ သူေတာ့ရွက္လို႕ေသလိမ့္မယ္လို႕
ေအးယုကေျပာပါတယ္။ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္သမီးကို ေမြးစားထားတာ သူေမ့သြားတယ္လို႕ အေမက ျပန္ေျပာပါတယ္။
"ကဲ ... အဲဒီစက္ဘီးနဲ႕မင္းတို႕ ဒီေန႕ ေက်ာင္းသြားရမယ္။ ဒါဘဲ" အျငင္းအခံုေတြ အဆံုးသတ္သြားပါတယ္။
မေက်မနပ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္း၀တ္စံုလဲၾကပါတယ္။ ေအးယုကေတာ့ ေျခေထာက္ေဆာင့္ျပီး စိတ္ဆိုးျပပါတယ္။
အေမက သူ႕ကို ဘာမွေတာ့ မေျပာပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘဲ တိုးတိုးေလးေျပာပါတယ္။
"သူ ေျခေထာက္ေဆာင့္တာ မရပ္ရင္၊ အေမတို႕အိမ္ေတာ့ ျပိဳေတာ့မွာပဲ။ အေမတို႕လည္း ငွက္ေပ်ာပင္ေအာက္ ေနရမယ့္ပံုပဲ"
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရယ္ေအာင္အေမေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မေက်နပ္တဲ့ပံုေပါက္ေအာင္
မ်က္ႏွာကိုဆူပုပ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေျခနင္းေတြ စီးျပီးတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ အေမက အိမ္ေပါက္၀မွာ စက္ဘီးအိုေလးနဲ႕ ေစာင့္ေနပါတယ္။
"ကဲ တက္ၾက။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ သက္ေသာင့္ သက္သာျဖစ္ေအာင္ ထိုင္ၾက" လို႕ ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴးေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ ေနာက္ထိုင္ခံုေပၚကို တက္လိုက္ၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ထိုင္ခံုဟာေသးလြန္းလွပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထြက္ခဲ့ၾကပါျပီ။ စက္ဘီးအိုေလးဟာ တကၽြီကၽြီနဲ႕ျမည္လို႕ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေဘးက ျဖတ္သြားတဲ့လူတိုင္းဟာ လွည့္ၾကည့္ၾကပါတယ္။
တကၽြီကၽြီအသံ ဘယ္ကျမည္သလဲဆိုတာ သိေအာင္လို႕ေပါ့။
ေအးယုနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရွက္လြန္းလို႕မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႕အုပ္ထားၾကပါတယ္။
စက္ဘီးအိုေလးဟာ ေလလည္းနည္းေနတဲ့အတြက္ လမ္းေပၚကခ်ိဳင့္ခြက္ေတြထဲက်တိုင္း တဒုတ္ဒုတ္နဲ႕ ေဆာင့္ပါေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတာ့ စက္ဘီးေဆာင့္လို႕၀မ္းခ်ဳပ္ျပီး ေသကုန္ေတာ့မယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ကအေမ့ကို ေျပာပါတယ္။
ေအးယုကလည္း "သမီးတို႕ရဲ႕ အစာအိမ္ကို ဖ်က္ဆီးလို႕ အေမ့ကို ေထာင္ခ်ႏိုင္တယ္" လို႕ေျပာပါတယ္။
အေမကေတာ့ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာရင္း အရင္က ဒီလိုအေၾကာင္းမ်ိဳး တစ္ခါမွမၾကားခဲ့ဖူးဘူးလို႕ ဆိုပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ၀မ္းခ်ဳပ္တာလည္း အျခားေရာဂါေတြထက္စာရင္ မဆိုးလွပါဘူးလို႕ ေျပာပါတယ္။
(၂၅) မိနစ္ၾကာတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေက်ာင္းေပါက္၀ကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါျပီ။ ေအာင့္ေနတဲ့ေက်ာနဲ႕
နာေနတဲ့ဖင္ေတြကို ပြတ္သပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း စက္ဘီးေပၚကေန ခုန္ဆင္းလိုက္ၾကပါတယ္။
"ဒီတစ္ၾကိမ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဒီစက္ဘီးအိုနဲ႕ ေက်ာင္းလာတာေနာက္ဆံုးပဲ။ ေနာက္ဆိုရင္ေက်ာင္းကို
ေျခလ်င္ဘဲ သြားမယ္"လို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အေမ့ကို ေျပာလိုက္ၾကပါတယ္။
အေမဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေက်ာကိုပြတ္သပ္ရင္း၊ "အေမ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ သားနဲ႕ သမီးကို
ေက်ာင္းမပ်က္ေစခ်င္ဘူး။ သားနဲ႕ သမီးကို အေမ့လို စာမတတ္၊ ေပမတတ္နဲ႕ ဘ၀ၾကီးကို အဆံုးသတ္မသြားေစခ်င္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ဒီစက္ဘီးအိုေလးနဲ႕ က်ားကုတ္က်ားခဲလိုက္ပို႕ရတာပါကြယ္။
အေမ့ကိုယ္စား၊ အေမ့အတြက္ စာကို ေကာင္းေကာင္းသင္ၾကပါကြယ္ .. ေနာ္" လို႕ အေမက ေျပာပါတယ္။
ျပီးေတာ့ ေန႕လယ္စာအတြက္ ပိုက္ဆံကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုေပးပါတယ္။ ေက်ာင္းလိုက္မပို႕ခင္ အိမ္မွာ အေဖ့ကို
ႏႈတ္ဆက္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဟာ အေမ့ရဲ႕ညာဘက္လက္ကို နမ္းလိုက္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ အရိုအေသေပးမႈ တစ္ခုပါ။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြ အေမ့ရဲ႕လက္ကို ထိေတြ႕လိုက္မိတဲ့အခါ ငန္က်ိက်ိအရသာကို ရလိုက္မိပါတယ္။
အေမ့ရဲ႕လက္ဟာ ေခၽြးေတြနဲ႕ စိုစြတ္ေနပါတယ္။ အေမ့ကို နီးနီးကပ္ကပ္ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ
အေမ့ရဲ႕မ်က္ႏွာဟာ ေခၽြးေတြရႊဲရႊဲစိုျပီး နီျမန္းေနပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕အက်ီေပၚက အျပာေရာင္ပန္းပြင့္ေလးေတြေတာင္
ေခၽြးထဲနစ္ေနၾကပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ ရင္ဘတ္ဟာလည္း နိမ့္ခ်ည္၊ ျမင့္ခ်ည္ ပင္ပန္းၾကီးစြာ လႈပ္ရွားေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ အငိုက္မိသြားပါတယ္။
ေအးယုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စက္ဘီးအိုေလးကိုစီးရင္း ညည္းညဴဆူပူေနခ်ိန္မွာ အေမကေတာ့ ပင္ပန္းၾကီးစြာ
စက္ဘီးအိုေလးကို နင္းေနရရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ႏွလံုးသား ဆစ္ကနဲ နာသြားပါတယ္။
အိမ္မွာ ေအးေအးသက္သာေနလို႕ရေပမယ့္ မေနဘဲ ဘာလို႕မ်ား ဒီေလာက္ခက္ခဲပင္ပန္းတာကို
အေမေရြးလုပ္ရတာလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ခဲ့ပါ။
အဲဒီေန႕က ေက်ာင္းဂိတ္၀ဆီကို ေလးလံတဲ့ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ ေလွ်ာက္သြားရင္း၊ အေမ မၾကာခဏ ေျပာတတ္တဲ့
စကားေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္လို႕ေနပါတယ္။
"မင္းတို႕ထက္ အေမကပိုသိတာေပါ့ကြယ္။ မင္းတို႕ကို ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ဘူး။
ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ငါက မင္းတို႕ရဲ႕ အေမေလ။"
ေနယု ဘာသာျပန္ဆိုသည္။
"The old bicycle by Norliza Baharom" (RD August 2007)
