တန္ခိုးရွိေသာ ေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ား
“ဒီဟာေတြ ဘာအသံုး၀င္မွာမို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္ေနရမွာလဲ”
တပည့္ေတြထံမွ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရသမွ် မေက်နပ္ခ်က္ေတြ၊ ေစာဒက တက္မႈေတြထဲမွာ သည္စကားက အႀကိမ္အေရအတြက္ အမ်ားဆံုးျဖစ္၏။
အဲသည္စကား ၾကားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေဟာသည္ ပံုျပင္ေလးကို ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိသည္။
***
တစ္ခါက ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ ေနထိုင္သူ လူမ်ိဳးတစ္စုဟာ ညဘက္ စခန္းခ်ရပ္နားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ သူတို႔ေနရာကို အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခု ထိုးက်လာတယ္။ ဒါဟာေတာ့ ထက္ေကာင္းကင္က တန္ခိုးရွင္တစ္ဦးပဲလို႔ သူတို႔ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။ ဘယ္လိုအေရးႀကီးတဲ့ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္မ်ား သူတို႔အတြက္ အထူးႁမြက္ႂကြားေတာ္မူေလမလဲလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ႀကီးစြာ ေစာင့္စားနားေထာင္ ၾကတယ္။
အတန္ၾကာၿပီးေနာက္ အသံေတာ္ ထြက္ေပၚလာတယ္။
“ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ရႏိုင္သေလာက္ ေကာက္ၾက။ ၿပီးေတာ့ ကုန္းႏွီးအိပ္ေတြထဲမွာ ထည့္။ တစ္ေန႔ ခရီးသြားၿပီး ေနာက္ေန႔ညမွာ သင္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရလိမ့္မယ္။ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရလိမ့္မယ္”
သည္လို ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
ဒီလူေတြအားလံုး စိတ္ပ်က္ေဒါသထြက္ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ပြစိပြစိ ေျပာဆိုက်န္ရစ္တယ္။ သူတို႔တစ္ေတြ ခ်မ္းသာသုခ ခံစားရဖို႔၊ ကမၻာေလာကရဲ႕အက်ိဳးကိုလည္း သယ္ပိုးနိုင္ေစဖို႔ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ဉာဏ္အျမင္ေတြ ဖြင့္ဟမြက္ႂကြားမသြားဘဲ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ အေသးအမႊားအလုပ္ကိုသာ ခိုင္းသြားတယ္ ဆိုၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေရာင္အ၀ါ ထိန္လင္းစြာနဲ႔လာတဲ့ ထူးျခားေသာပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႔မိန္႔မွာခ်က္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ားေတာ့ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈ၀ံ့ဘူး။ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာဆိုရင္းနဲ႔ပဲ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ တစ္လံုးႏွစ္လံုးစီေလာက္ေတာ့ ေကာက္ၿပီး ကုန္းႏွီးအိတ္ေတြထဲ ထည့္ၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔တစ္ေန႔လံုး ခရီးႏွင္ၾကၿပီး ညဘက္ စခန္းခ်ရပ္နားၾကေတာ့ ကုန္းနွီးအိတ္ေတြထဲ ႏိႈက္မိတဲ့အခါ သူတို႔ေကာက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးစီဟာ စိန္တစ္လံုးစီ ျဖစ္ေနတာ သြားေတြ႔ရတယ္။
စိန္ေတြရလာေတာ့ သူတို႔၀မ္းသာၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မ်ားမ်ား မေကာက္မိေလျခင္းလို႔လည္း အႀကီးအက်ယ္ ၀မ္းနည္းမိရျပန္တယ္။
***
သည္ပံုျပင္၏ အဆိုမွန္ကန္လွပံုအေၾကာင္းကို ေစာေစာပိုင္းကာလ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ တပည့္တစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္က သာဓက ေဆာင္ခဲ့သည္။
တပည့္အမည္က အလန္။
ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀၌ အလန္၏အဓိက ဘာသာရပ္မွာ “ျပႆနာ” ျဖစ္ၿပီး တြဲဖက္အျဖစ္ “ျပစ္ဒဏ္စံု” ဘာသာကို သူယူခဲ့၏။ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ ဗိုလ္က်ျခင္း ပညာကို သူစြမ္းစြမ္းတမံ ေလ့လာခဲ့ၿပီး “အတိုအ႐ိႈ” ဘာသာ၌ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔ ရခဲ့၏။
သည္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သည့္ အစီအစဥ္ တစ္ခု ရွိသည္။
ေန႔စဥ္ တပည့္မ်ားအား ေတြးေခၚရွင္ႀကီးမ်ား၏ အဆိုအမိန္႔စကားတစ္ခြန္းစီကို က်က္မွတ္ေစျခင္း ျဖစ္သည္။ အတန္းထဲတြင္ နာမည္ေခၚသည့္အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က နာမည္ႏွင့္အတူ အဆိုအမိန္႔စကား တစ္ခု၏ အစပိုင္းကို တိုင္ေပးလိုက္လွ်င္ ေက်ာင္းသားက အဆံုးပိုင္းကို ဆက္ဆိုၿပီးမွ “ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ” ဟု ထူးရသည္။
“အဲလစ္အာဒမ္(စ)၊ ' ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနသေရြ႕ သင္မ႐ံႈး'၊…”
“ 'လက္ေျမႇာက္ေနာက္ဆုတ္သြားၿပီ ဆိုလွ်င္ကား သင္ လံုး၀ ႐ံႈးေပၿပီ'၊ ရွိပါတယ္ ဆရာ ”
အဲသည္လို။
တစ္ေန႔ တစ္ပုဒ္ဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ကုန္သည့္အခါ အဆိုအမိန္႔ ၁၅၀ မွ် သူတို႔ က်က္ဖူးသြားၾကသည္။
“သင္တတ္ႏိုင္မည္ ထင္မလား၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး ထင္သလား၊ မည္သို႔ ထင္သည္ျဖစ္ေစ သင့္အထင္ မွန္ပါလိမ့္မည္”
“အတားအဆီး ျမင္ေနသည္ဆိုက ပန္းတိုင္ကို သင္ျမင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေတာ့”
“အဆိုးအျပစ္၀ါဒီ(cynic) ဟူသည္ ေစ်းႏႈန္းေတြ အားလံုးသိၿပီး မည္သည့္ပစၥည္း၏ တန္ဖိုးကိုမွ် မသိေသာသူကို ဆိုသည္” စသည္မ်ား။
နပိုလီယန္ေဟးဟ္၏ “သင့္အာ႐ံုထဲတြင္ ျမင္ေယာင္မွန္းဆ၍ ရမည္၊ ျဖစ္ရမည္ ဟူ၍လည္း ယံုၾကည္မည္ဆိုလွ်င္ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္မွာ မုခ် ျဖစ္သည္” ဟူေသာ စကားလည္း ပါသည္ေပါ့။
အဲသည္လို အဆိုအမိန္႔ေတြ ေန႔စဥ္ ရြတ္ဆိုရသည့္ ကိစၥကို မေက်မနပ္အျဖစ္ဆံုးက အလန္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းထုတ္ခံရ၍ ထြက္သြားသည့္ေန႔အထိ အျမဲ ပူညံ ပူညံ။
ျပင္ပေရာက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ ငါးႏွစ္မွ် ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားသည္။ တစ္ေန႔ မွာေတာ့ သူ ဆက္သြယ္သည္။ ေလာေလာဆယ္ သူနွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနီးအနားရွိ ေကာလိပ္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း၏ အထူးအစီအစဥ္တစ္ခုတြင္ ပါ၀င္တက္ေရာက္လ်က္ ရွိသည္။ ခံ၀န္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ေနရသည့္ ကာလ ၿပီးဆံုးသြားသည္မွာ ဘာမွ်မၾကာေသး။
ေက်ာင္းမွ ထြက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ သူ၏ ဆိုးသြမ္းမႈမ်ားအတြက္ သက္ငယ္တရား႐ံုးသို႔ ေရာက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ လူငယ္ျပဳျပင္ေရးစခန္းသို႔ အပို႔ခံရသည္။ တစ္ေန႔၌မူ သူ႔ဘ၀ကို သူအလြန္အမင္း စက္ဆုပ္သလို ခံစားမိလာကာ လက္ေကာက္၀တ္ ႏွစ္ဖက္လံုးရွိ ေသြးေၾကာမ်ားကို ဘလိပ္ဓားႏွင့္လွီးၿပီး ေသေၾကာင္းၾကံစည္သည္။
အဲသည္တုန္းကအျဖစ္ကို သူ ျပန္ေျပာျပသည္။
“လက္က စီးက်တဲ့ ေသြးေတြနဲ႔အတူ ခႏၶာကိုယ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္၀ိညာဥ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထြက္ခြာေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသြားသတိရသလဲ သိလား။ တစ္ေန႔ အတန္းထဲမွာ ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒဏ္ေပးၿပီး အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေရးခိုင္းတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္အျမင္ကပ္တဲ့ အဆိုအမိန္႔တစ္ခု ဆရာ၊ “ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနသေရြ႕ သင္မ႐ံႈး၊ လက္ေျမႇာက္ေနာက္ဆုတ္သြားၿပီ ဆိုလွ်င္ကား သင္ လံုး၀ ႐ံႈးေပၿပီ” ဆိုတဲ့စကား၊ ဒီစကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကလည္း အဲဒီေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းထဲ လင္းသြားတယ္။ အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ငါ မ႐ႈံးေသးဘူး။ အခုေန ေသလိုက္ရင္ ငါ အ႐ႈံးသမား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေသခဲ့ရတာျဖစ္မယ္။ ဒီလိုေတြးမိၿပီး ရွိစုမဲ့စု အားကေလးနဲ႔ အကူအညီ လွမ္းေခၚတယ္။ အဲဒီကေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အသစ္ စ ခဲ့တာပဲ ဆရာ”
***
အလန္၏ ကိုယ္ေတြ႔က ပံုျပင္ထဲမွ လူစု၏ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ဆင္တူပင္ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းတြင္ သူ စတင္ သင္ၾကားရစဥ္က ထိုအဆိုအမိန္႔သည္ ေက်ာက္စရစ္ခဲ ျဖစ္သည္။ တကယ္ ေဘးဒုကၡၾကံဳခ်ိန္ သူ႔အား လမ္းျပကယ္တင္လိုက္ႏိုင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ကား ေက်ာက္စရစ္ခဲသည္ စိန္တံုး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သည္ကေန႔ခ်ိန္ခါမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ရႏိုင္သမွ် ေကာက္ယူစုေဆာင္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ သင့္ဘ၀ ခရီးလမ္းမွာ စိန္ေတြ ျပည့္လွ်မ္းေနတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္ဟူ၍ပဲ တိုက္တြန္းခ်င္ ပါသည္။
[မူရင္း။ ။ John Wayne Schlatter ၏ The Magic Pebbles] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။)
“ဒီဟာေတြ ဘာအသံုး၀င္မွာမို႔လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္ေနရမွာလဲ”
တပည့္ေတြထံမွ ကၽြန္ေတာ္ၾကားရသမွ် မေက်နပ္ခ်က္ေတြ၊ ေစာဒက တက္မႈေတြထဲမွာ သည္စကားက အႀကိမ္အေရအတြက္ အမ်ားဆံုးျဖစ္၏။
အဲသည္စကား ၾကားရတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေဟာသည္ ပံုျပင္ေလးကို ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိသည္။
***
တစ္ခါက ေျခသလံုးအိမ္တိုင္ ေနထိုင္သူ လူမ်ိဳးတစ္စုဟာ ညဘက္ စခန္းခ်ရပ္နားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္ သူတို႔ေနရာကို အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခု ထိုးက်လာတယ္။ ဒါဟာေတာ့ ထက္ေကာင္းကင္က တန္ခိုးရွင္တစ္ဦးပဲလို႔ သူတို႔ သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီ။ ဘယ္လိုအေရးႀကီးတဲ့ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္မ်ား သူတို႔အတြက္ အထူးႁမြက္ႂကြားေတာ္မူေလမလဲလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ႀကီးစြာ ေစာင့္စားနားေထာင္ ၾကတယ္။
အတန္ၾကာၿပီးေနာက္ အသံေတာ္ ထြက္ေပၚလာတယ္။
“ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ရႏိုင္သေလာက္ ေကာက္ၾက။ ၿပီးေတာ့ ကုန္းႏွီးအိပ္ေတြထဲမွာ ထည့္။ တစ္ေန႔ ခရီးသြားၿပီး ေနာက္ေန႔ညမွာ သင္တို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရလိမ့္မယ္။ စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရလိမ့္မယ္”
သည္လို ေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေပ်ာက္သြားတယ္။
ဒီလူေတြအားလံုး စိတ္ပ်က္ေဒါသထြက္ၾကတယ္။ အခ်င္းခ်င္း ပြစိပြစိ ေျပာဆိုက်န္ရစ္တယ္။ သူတို႔တစ္ေတြ ခ်မ္းသာသုခ ခံစားရဖို႔၊ ကမၻာေလာကရဲ႕အက်ိဳးကိုလည္း သယ္ပိုးနိုင္ေစဖို႔ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ဉာဏ္အျမင္ေတြ ဖြင့္ဟမြက္ႂကြားမသြားဘဲ အဓိပၸာယ္မရွိတဲ့ အေသးအမႊားအလုပ္ကိုသာ ခိုင္းသြားတယ္ ဆိုၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေရာင္အ၀ါ ထိန္လင္းစြာနဲ႔လာတဲ့ ထူးျခားေသာပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႔မိန္႔မွာခ်က္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ားေတာ့ လ်စ္လ်ဴမ႐ႈ၀ံ့ဘူး။ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ေျပာဆိုရင္းနဲ႔ပဲ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ တစ္လံုးႏွစ္လံုးစီေလာက္ေတာ့ ေကာက္ၿပီး ကုန္းႏွီးအိတ္ေတြထဲ ထည့္ၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔တစ္ေန႔လံုး ခရီးႏွင္ၾကၿပီး ညဘက္ စခန္းခ်ရပ္နားၾကေတာ့ ကုန္းနွီးအိတ္ေတြထဲ ႏိႈက္မိတဲ့အခါ သူတို႔ေကာက္ခဲ့တဲ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲတစ္လံုးစီဟာ စိန္တစ္လံုးစီ ျဖစ္ေနတာ သြားေတြ႔ရတယ္။
စိန္ေတြရလာေတာ့ သူတို႔၀မ္းသာၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မ်ားမ်ား မေကာက္မိေလျခင္းလို႔လည္း အႀကီးအက်ယ္ ၀မ္းနည္းမိရျပန္တယ္။
***
သည္ပံုျပင္၏ အဆိုမွန္ကန္လွပံုအေၾကာင္းကို ေစာေစာပိုင္းကာလ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ခဲ့ရသည့္ တပည့္တစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္က သာဓက ေဆာင္ခဲ့သည္။
တပည့္အမည္က အလန္။
ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀၌ အလန္၏အဓိက ဘာသာရပ္မွာ “ျပႆနာ” ျဖစ္ၿပီး တြဲဖက္အျဖစ္ “ျပစ္ဒဏ္စံု” ဘာသာကို သူယူခဲ့၏။ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း အႏိုင္က်င့္ျခင္း၊ ဗိုလ္က်ျခင္း ပညာကို သူစြမ္းစြမ္းတမံ ေလ့လာခဲ့ၿပီး “အတိုအ႐ိႈ” ဘာသာ၌ မဟာ၀ိဇၨာဘြဲ႔ ရခဲ့၏။
သည္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သည့္ အစီအစဥ္ တစ္ခု ရွိသည္။
ေန႔စဥ္ တပည့္မ်ားအား ေတြးေခၚရွင္ႀကီးမ်ား၏ အဆိုအမိန္႔စကားတစ္ခြန္းစီကို က်က္မွတ္ေစျခင္း ျဖစ္သည္။ အတန္းထဲတြင္ နာမည္ေခၚသည့္အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္က နာမည္ႏွင့္အတူ အဆိုအမိန္႔စကား တစ္ခု၏ အစပိုင္းကို တိုင္ေပးလိုက္လွ်င္ ေက်ာင္းသားက အဆံုးပိုင္းကို ဆက္ဆိုၿပီးမွ “ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ” ဟု ထူးရသည္။
“အဲလစ္အာဒမ္(စ)၊ ' ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနသေရြ႕ သင္မ႐ံႈး'၊…”
“ 'လက္ေျမႇာက္ေနာက္ဆုတ္သြားၿပီ ဆိုလွ်င္ကား သင္ လံုး၀ ႐ံႈးေပၿပီ'၊ ရွိပါတယ္ ဆရာ ”
အဲသည္လို။
တစ္ေန႔ တစ္ပုဒ္ဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ကုန္သည့္အခါ အဆိုအမိန္႔ ၁၅၀ မွ် သူတို႔ က်က္ဖူးသြားၾကသည္။
“သင္တတ္ႏိုင္မည္ ထင္မလား၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး ထင္သလား၊ မည္သို႔ ထင္သည္ျဖစ္ေစ သင့္အထင္ မွန္ပါလိမ့္မည္”
“အတားအဆီး ျမင္ေနသည္ဆိုက ပန္းတိုင္ကို သင္ျမင္ႏိုင္မည္မဟုတ္ေတာ့”
“အဆိုးအျပစ္၀ါဒီ(cynic) ဟူသည္ ေစ်းႏႈန္းေတြ အားလံုးသိၿပီး မည္သည့္ပစၥည္း၏ တန္ဖိုးကိုမွ် မသိေသာသူကို ဆိုသည္” စသည္မ်ား။
နပိုလီယန္ေဟးဟ္၏ “သင့္အာ႐ံုထဲတြင္ ျမင္ေယာင္မွန္းဆ၍ ရမည္၊ ျဖစ္ရမည္ ဟူ၍လည္း ယံုၾကည္မည္ဆိုလွ်င္ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္မွာ မုခ် ျဖစ္သည္” ဟူေသာ စကားလည္း ပါသည္ေပါ့။
အဲသည္လို အဆိုအမိန္႔ေတြ ေန႔စဥ္ ရြတ္ဆိုရသည့္ ကိစၥကို မေက်မနပ္အျဖစ္ဆံုးက အလန္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းထုတ္ခံရ၍ ထြက္သြားသည့္ေန႔အထိ အျမဲ ပူညံ ပူညံ။
ျပင္ပေရာက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ ငါးႏွစ္မွ် ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားသည္။ တစ္ေန႔ မွာေတာ့ သူ ဆက္သြယ္သည္။ ေလာေလာဆယ္ သူနွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အနီးအနားရွိ ေကာလိပ္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း၏ အထူးအစီအစဥ္တစ္ခုတြင္ ပါ၀င္တက္ေရာက္လ်က္ ရွိသည္။ ခံ၀န္ခ်ဳပ္ျဖင့္ ေနရသည့္ ကာလ ၿပီးဆံုးသြားသည္မွာ ဘာမွ်မၾကာေသး။
ေက်ာင္းမွ ထြက္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ သူ၏ ဆိုးသြမ္းမႈမ်ားအတြက္ သက္ငယ္တရား႐ံုးသို႔ ေရာက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ လူငယ္ျပဳျပင္ေရးစခန္းသို႔ အပို႔ခံရသည္။ တစ္ေန႔၌မူ သူ႔ဘ၀ကို သူအလြန္အမင္း စက္ဆုပ္သလို ခံစားမိလာကာ လက္ေကာက္၀တ္ ႏွစ္ဖက္လံုးရွိ ေသြးေၾကာမ်ားကို ဘလိပ္ဓားႏွင့္လွီးၿပီး ေသေၾကာင္းၾကံစည္သည္။
အဲသည္တုန္းကအျဖစ္ကို သူ ျပန္ေျပာျပသည္။
“လက္က စီးက်တဲ့ ေသြးေတြနဲ႔အတူ ခႏၶာကိုယ္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္၀ိညာဥ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထြက္ခြာေနတဲ့အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသြားသတိရသလဲ သိလား။ တစ္ေန႔ အတန္းထဲမွာ ဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒဏ္ေပးၿပီး အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေရးခိုင္းတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္အျမင္ကပ္တဲ့ အဆိုအမိန္႔တစ္ခု ဆရာ၊ “ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနသေရြ႕ သင္မ႐ံႈး၊ လက္ေျမႇာက္ေနာက္ဆုတ္သြားၿပီ ဆိုလွ်င္ကား သင္ လံုး၀ ႐ံႈးေပၿပီ” ဆိုတဲ့စကား၊ ဒီစကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကလည္း အဲဒီေတာ့မွ ခ်က္ခ်င္း ေခါင္းထဲ လင္းသြားတယ္။ အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ငါ မ႐ႈံးေသးဘူး။ အခုေန ေသလိုက္ရင္ ငါ အ႐ႈံးသမား တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေသခဲ့ရတာျဖစ္မယ္။ ဒီလိုေတြးမိၿပီး ရွိစုမဲ့စု အားကေလးနဲ႔ အကူအညီ လွမ္းေခၚတယ္။ အဲဒီကေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ အသစ္ စ ခဲ့တာပဲ ဆရာ”
***
အလန္၏ ကိုယ္ေတြ႔က ပံုျပင္ထဲမွ လူစု၏ အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ဆင္တူပင္ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းတြင္ သူ စတင္ သင္ၾကားရစဥ္က ထိုအဆိုအမိန္႔သည္ ေက်ာက္စရစ္ခဲ ျဖစ္သည္။ တကယ္ ေဘးဒုကၡၾကံဳခ်ိန္ သူ႔အား လမ္းျပကယ္တင္လိုက္ႏိုင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ကား ေက်ာက္စရစ္ခဲသည္ စိန္တံုး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သည္ကေန႔ခ်ိန္ခါမွာ ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ ရႏိုင္သမွ် ေကာက္ယူစုေဆာင္းပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔ သင့္ဘ၀ ခရီးလမ္းမွာ စိန္ေတြ ျပည့္လွ်မ္းေနတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မည္ဟူ၍ပဲ တိုက္တြန္းခ်င္ ပါသည္။
[မူရင္း။ ။ John Wayne Schlatter ၏ The Magic Pebbles] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။)
