စိုက္ေသာ အပင္၏အသီးကို
[မူရင္း။ ။ Mike Buetelle ၏ As a Man Soweth] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။)
ကၽြန္ေတာ္အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက
ရွစ္တန္းမွာ ဗိုလ္က်ေနသည့္ ေကာင္တစ္ေကာင္က ဗိုက္ကို လက္သီးႏွင့္ ထိုးသည္။
အထိုးခံရသျဖင့္ နာသည္၊ ေဒါသလည္းထြက္သည္။ သည့္ထက္အခံရခက္သည္က
သူတစ္ပါးေစာ္ကားတာခံရေလျခင္းဟုတ္ တႏုံ႕ႏံု႕ေတြးကာ
အရွက္ႀကီးရွက္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
သည္ေကာင့္ကို ကလဲ့စားေခ်လိုစိတ္ေတြ အလြန္အမင္းျပင္းထန္ထၾကြေနသည္။ မနက္ျဖန္ စက္ဘီးေတြထားသည့္ေနရာနားမွာ သည့္ေကာင့္ကိုေစာင့္မည္၊ ၿပီးလွ်င္ အေၾကာင္းသိေစရမည္ဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ၾကံစည္သည္။
သို႕ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ သည္အၾကံအစည္ ကိုအဘြား “ နာနာ” အားကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာမိသည္ ။ ဧရာမ အမွားပင္။ ထံုးစံအတိုင္း တစ္နာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ၾသ၀ါဒစကားျမြတ္ၾကားေတာ့သည္။ အဘြားက တစ္ကယ္ပင္ စကားေၾကာရွည္လွသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႕ၾသ၀ါဒမွာ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားသည္။ သူေျပာသည့္အထဲမွာ သည္ေကာင့္ကိစၥကို စိတ္ထဲသည္ေလာက္ထည့္ထားစရာ မလိုဘူးဟူေသာအခ်က္တစ္ခု ပါတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရသည္။ “ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးခံစားရမယ္ ” ဟူ၍ သူဆိုသည္။ အဘြားအၿမဲသည္စကားပဲ ေျပာသည့္အေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာမိသည္။ သို႕ေသာ္တက္ႏိုင္သမွ် ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ကၽြန္ေတာ္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲတမ္းေကာင္းတာေတြခ်ည္း လုပ္သည့္အေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္ ျဖစ္လာတာေတြက “အလကား ဖြတ္က်ား” ေတြခ်ည္းျဖစ္သည့္အေၾကာင္းလည္းေျပာလိုက္သည္။ (ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာစဥ္က “အလကားဖြတ္က်ား” ဆိုေသာ စကားကိုေတာ့ မသံုးပါ။)
ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာေျပာ အဘြားသေဘာထားက ေျပာင္းလဲ မသြား။ “မင္း လုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈတိုင္းဟာ တစ္ေန႕က်ရင္ မင္းဆီကို ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးသယ္ေဆာင္လာလိမ့္မယ္ ၊ လုပ္သမွ်မေကာင္းမႈဟာလဲ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးမင္းဆီျပန္သယ္လာမွာပဲ” ဟူ၍ပဲ သူကဆိုသည္။
သည္စကားလံုးေတြ၏ အဓိပၸါယ္အႏွစ္သာရကို ကၽြန္ေတာ္ ပီပီျပင္ျပင္ သိျမင္ဖို႕ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ မွ် အခ်ိန္ယူခဲ့ရသည္။ သည္အခ်ိန္ နာနာက ကယ္လီဖိုးနီးယား ျပည္နယ္ လာဇူးနာေဟးလ္(စ) ရွိသက္ႀကီးရြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဂဟာမွာေရာက္ေနသည္ ။ အဂၤါေန႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဆီသြားလွ်င္ နာနာ့ကို ေရွ႕ဘက္တံခါး၀က ကုလားထိုင္တစ္လံုးမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားၿပီး အသင့္ထိုင္ေနတာေတြ႕ရၿမဲျဖစ္သည္။
အဘြားကို လူအိုေဆးရုံသို႕မပို႕ရေသးမီ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ညစာစားထြက္စဥ္က အေတြ႕အႀကံဳကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းစြာ အမွတ္ရေနသည္။ အဲသည္ေန႕ကကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားၾကသည္မွာ ေဂဟာႏွင့္မေ၀းလွသည့္ မိသားစုစားေသာက္ဆိုင္ေလးတစ္ခု ျဖစ္၏ ။ နာနာ့ အတြက္အသားျပဳတ္ေၾကာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ဟန္ဘာဂါ တစ္ခု မွာလိုက္သည္။ ဟင္းပြဲေတြေရာက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းပါးပါး စားၿပီးနာနာ့ ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဘာမွ မစားေသးတာ သတိျပဳမိသည္ ။
ပန္းကန္ထဲမွ စားစရာေတြကို သူေငး၍ ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ပန္းကန္ ကိုေဘးေရႊ႕လိုက္ၿပီး နာနာ့ပန္းကန္ကိုလွမ္းယူလိုက္သည္ ။ အသားတုန္းကိုေသးေသးေလးေတြ ဖဲ့ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ပန္းကန္ကို သူ႕ေရွ႕ ျပန္ခ်ေပးသည္ ။ အသားတုံးေလးေတြကိုု ခက္ရင္းႏွင့္ တုန္တုန္ရီရီ ထိုးၿပီး ပါးစမ္ထဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ထည့္ေနရွာေသာအဘြားကိုၾကည့္ရင္း ဟုိးအတိတ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးသတိရကာ မ်က္ရည္လည္လာသည္ ။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ ။
အဲသည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္စားပြဲမွာ ထိုင္တတ္စ ။ ခ်ာတိတ္ကေလး ။ ထမင္းစားတိုင္း အဘြားက ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းကန္ကိုယူကာ အသားကို ကၽြန္ေတာ္ စားႏိုင္ေလာက္သည့္ အတံုးေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ဖ်င္ေပးဖဲ့ေပးသည္။
အဲသည္တုန္းက လုပ္ခဲ့သည့္ အဘြား၏ သူတစ္ပါးအေပၚေကာင္းခဲ့ေသာ အမႈက ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ အၾကာမွာ တူညီစြာ တံု႕ျပန္လာခဲ့ပါၿပီ ။ နာနာ ေျပာတာ အမွန္ပင္။ စိုက္ေသာအပင္၏ အသီးကိုသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ခူးဆြတ္ရစၿမဲ ျဖစ္သည္ ။
သင္ျပဳသည့္ ေကာင္းေသာအမႈတိုင္းသည္ ေကာင္းေသာအက်ိဳးရလဒ္မ်ားအျဖစ္ တစ္ေန႕သင့္ထံျပန္လာပါလိမ့္မည္။ ရွစ္တန္းတုန္းက ဗိုလ္က်ခဲ့သူေကာ ဘာျဖစ္သြားပါသနည္း။ ကိုးတန္းမွာ ဗိုလ္က်သူႏွင့္ ေတြ႕သြားခဲ့ပါသည္ ။
သည္ေကာင့္ကို ကလဲ့စားေခ်လိုစိတ္ေတြ အလြန္အမင္းျပင္းထန္ထၾကြေနသည္။ မနက္ျဖန္ စက္ဘီးေတြထားသည့္ေနရာနားမွာ သည့္ေကာင့္ကိုေစာင့္မည္၊ ၿပီးလွ်င္ အေၾကာင္းသိေစရမည္ဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ၾကံစည္သည္။
သို႕ေသာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ သည္အၾကံအစည္ ကိုအဘြား “ နာနာ” အားကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာမိသည္ ။ ဧရာမ အမွားပင္။ ထံုးစံအတိုင္း တစ္နာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ၾသ၀ါဒစကားျမြတ္ၾကားေတာ့သည္။ အဘြားက တစ္ကယ္ပင္ စကားေၾကာရွည္လွသည့္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႕ၾသ၀ါဒမွာ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ရွည္လ်ားသည္။ သူေျပာသည့္အထဲမွာ သည္ေကာင့္ကိစၥကို စိတ္ထဲသည္ေလာက္ထည့္ထားစရာ မလိုဘူးဟူေသာအခ်က္တစ္ခု ပါတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္ရသည္။ “ေကာင္းတာလုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးခံစားရမယ္ ” ဟူ၍ သူဆိုသည္။ အဘြားအၿမဲသည္စကားပဲ ေျပာသည့္အေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာမိသည္။ သို႕ေသာ္တက္ႏိုင္သမွ် ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ကၽြန္ေတာ္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲတမ္းေကာင္းတာေတြခ်ည္း လုပ္သည့္အေၾကာင္း၊ သို႕ေသာ္ ျဖစ္လာတာေတြက “အလကား ဖြတ္က်ား” ေတြခ်ည္းျဖစ္သည့္အေၾကာင္းလည္းေျပာလိုက္သည္။ (ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာစဥ္က “အလကားဖြတ္က်ား” ဆိုေသာ စကားကိုေတာ့ မသံုးပါ။)
ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာေျပာ အဘြားသေဘာထားက ေျပာင္းလဲ မသြား။ “မင္း လုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈတိုင္းဟာ တစ္ေန႕က်ရင္ မင္းဆီကို ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးသယ္ေဆာင္လာလိမ့္မယ္ ၊ လုပ္သမွ်မေကာင္းမႈဟာလဲ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးမင္းဆီျပန္သယ္လာမွာပဲ” ဟူ၍ပဲ သူကဆိုသည္။
သည္စကားလံုးေတြ၏ အဓိပၸါယ္အႏွစ္သာရကို ကၽြန္ေတာ္ ပီပီျပင္ျပင္ သိျမင္ဖို႕ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ မွ် အခ်ိန္ယူခဲ့ရသည္။ သည္အခ်ိန္ နာနာက ကယ္လီဖိုးနီးယား ျပည္နယ္ လာဇူးနာေဟးလ္(စ) ရွိသက္ႀကီးရြယ္အို ေစာင့္ေရွာက္ေရး ေဂဟာမွာေရာက္ေနသည္ ။ အဂၤါေန႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ဆီသြားလွ်င္ နာနာ့ကို ေရွ႕ဘက္တံခါး၀က ကုလားထိုင္တစ္လံုးမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္စားၿပီး အသင့္ထိုင္ေနတာေတြ႕ရၿမဲျဖစ္သည္။
အဘြားကို လူအိုေဆးရုံသို႕မပို႕ရေသးမီ ေနာက္ဆံုးအေခါက္ ညစာစားထြက္စဥ္က အေတြ႕အႀကံဳကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းစြာ အမွတ္ရေနသည္။ အဲသည္ေန႕ကကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားၾကသည္မွာ ေဂဟာႏွင့္မေ၀းလွသည့္ မိသားစုစားေသာက္ဆိုင္ေလးတစ္ခု ျဖစ္၏ ။ နာနာ့ အတြက္အသားျပဳတ္ေၾကာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ဟန္ဘာဂါ တစ္ခု မွာလိုက္သည္။ ဟင္းပြဲေတြေရာက္လာ၍ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းပါးပါး စားၿပီးနာနာ့ ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဘာမွ မစားေသးတာ သတိျပဳမိသည္ ။
ပန္းကန္ထဲမွ စားစရာေတြကို သူေငး၍ ၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ပန္းကန္ ကိုေဘးေရႊ႕လိုက္ၿပီး နာနာ့ပန္းကန္ကိုလွမ္းယူလိုက္သည္ ။ အသားတုန္းကိုေသးေသးေလးေတြ ဖဲ့ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ပန္းကန္ကို သူ႕ေရွ႕ ျပန္ခ်ေပးသည္ ။ အသားတုံးေလးေတြကိုု ခက္ရင္းႏွင့္ တုန္တုန္ရီရီ ထိုးၿပီး ပါးစမ္ထဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ထည့္ေနရွာေသာအဘြားကိုၾကည့္ရင္း ဟုိးအတိတ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးသတိရကာ မ်က္ရည္လည္လာသည္ ။
လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ ။
အဲသည္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္စားပြဲမွာ ထိုင္တတ္စ ။ ခ်ာတိတ္ကေလး ။ ထမင္းစားတိုင္း အဘြားက ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းကန္ကိုယူကာ အသားကို ကၽြန္ေတာ္ စားႏိုင္ေလာက္သည့္ အတံုးေသးေသးေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ဖ်င္ေပးဖဲ့ေပးသည္။
အဲသည္တုန္းက လုပ္ခဲ့သည့္ အဘြား၏ သူတစ္ပါးအေပၚေကာင္းခဲ့ေသာ အမႈက ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ အၾကာမွာ တူညီစြာ တံု႕ျပန္လာခဲ့ပါၿပီ ။ နာနာ ေျပာတာ အမွန္ပင္။ စိုက္ေသာအပင္၏ အသီးကိုသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ခူးဆြတ္ရစၿမဲ ျဖစ္သည္ ။
သင္ျပဳသည့္ ေကာင္းေသာအမႈတိုင္းသည္ ေကာင္းေသာအက်ိဳးရလဒ္မ်ားအျဖစ္ တစ္ေန႕သင့္ထံျပန္လာပါလိမ့္မည္။ ရွစ္တန္းတုန္းက ဗိုလ္က်ခဲ့သူေကာ ဘာျဖစ္သြားပါသနည္း။ ကိုးတန္းမွာ ဗိုလ္က်သူႏွင့္ ေတြ႕သြားခဲ့ပါသည္ ။
[မူရင္း။ ။ Mike Buetelle ၏ As a Man Soweth] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။)
