ထိုအျပံဳး

ထိုအျပံဳး
ျပင္သစ္စာေရးဆရာ အန္တြိဳင္း ဆန္တက္ဇူေပရီ ၏ ‘မင္းသားေလး’ (The Little Prince) ၀တၳဳကို စာသမား အေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါသည္။ ကေလးမ်ားအတြက္ ႏွစ္ၿခိဳက္ဖြယ္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ျဖစ္သကဲ့သို႔ လူႀကီးမ်ားအတြက္ အေတြးပြားေစေသာ စာတစ္အုပ္လည္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဖတ္မိသူတို႔ ေလးစား သိမွတ္ခဲ့ၾကပါသည္။

‘မင္းသားေလး’ ကို သိေသာ္လည္း ဆန္တက္ဇူေပရီ၏ အျခား ၀တၳဳတို-ရွည္မ်ားကိုကား သိသူ နည္းလွပါသည္။

ဆန္တက္ဇူေပရီသည္ တိုက္ေလယာဥ္မွဴးတစ္ေယာက္ ျဖစ္၍ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္း နာဇီတို႔ႏွင့္ တိုက္ခိုက္စဥ္ က်ဆံုးသြားခဲ့ပါသည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ မတိုင္မီကလည္း သူသည္ စပိန္ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ဖက္ဆစ္မ်ားအား ဆန္႔က်င္သည့္ဘက္က ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၿပီး ယင္းစစ္ပြဲကာလ သူ႔အေတြ႔အၾကံဳ တစ္ရပ္ကို မူတည္၍ ‘ထိုအျပံဳး’ (The Smile) အမည္ရွိ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့သည္။ ၄င္း၀တၳဳေလးအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ယခု ေျပာလိုပါသည္။ ‘ထိုအျပံဳး’ ကို သူသည္ ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္တစ္ခုအေနျဖင့္ ေရးသည္လား၊ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္အျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့ျခင္းလား ကၽြန္ေတာ္ မခြဲျခားတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ဟူ၍ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ယူခဲ့ပါသည္။

၄င္းစာ၌ ဆန္တက္ဇူေပရီက…

သူ႔အား ရန္သူ ဖမ္းမိသြားၿပီး အခ်ဳပ္ခန္းတစ္ခုထဲ ထည့္ထားလိုက္ေၾကာင္း၊ ဖမ္းစီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ သူတို႔၏ စက္ဆုပ္မုန္းတီးပံုရေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဆက္ဆံပံုမ်ားအရ ေနာက္ေန႔ မွာေတာ့ သူ႔အား သတ္မွာမုခ်ဟု သူယူဆခဲ့ေၾကာင္း ေရးပါသည္။

သည့္ေနာက္ သူဆက္လက္ေရးသားပံုကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသလို ျပန္ေျပာျပပါမည္။

***

ငါ့ကို သတ္ၾကေတာ့မွာ မုခ်ဟု ကၽြန္ေတာ္ သိေနၿပီ။ လူက အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ားကာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္လာသည္။ အိတ္ေတြထဲ ေလွ်ာက္ႏိႈက္ကာ စီးကရက္ တစ္လိပ္တစ္ေလမ်ား သူတို႔ရွာတုန္းက မေတြ႔ဘဲ က်န္ရစ္ေလမည္လားဟု စမ္းၾကည့္မိသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ တစ္လိပ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ အႀကီးအက်ယ္တုန္ေနသျဖင့္ စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းမွာပင္ ေကာင္းစြာတပ္၍မရခ်င္။ ေဆးလိပ္ရျပန္ေတာ့ မီးျခစ္က လိုလာျပန္သည္။ မီးျခစ္လည္း သူတို႔ ယူသြားသျဖင့္ မရွိေတာ့။

ကၽြန္ေတာ့္အား ေစာင့္ၾကပ္ေနသူကို သံတိုင္ၾကားမွေန၍ ၾကည့္မိသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းမဆိုင္။ ေသလူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဘယ္သူ မ်က္လံုးးခ်င္း ဆိုင္ခ်င္မည္လဲ။ “မီးျဖစ္ရွိရင္ တစ္ဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္ လွမ္း၍ေျပာသည္။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ပခံုးတစ္ခ်က္ တြန္႔ကာ စီးကရက္ မီးညႇိေပးရန္ ေလွ်ာက္လာသည္။

သူ အနားကပ္ၿပီး မီးညႇိေပးေနစဥ္ အမွတ္မထင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုးခ်င္း ဆိုင္မိသည္။ အဲသည္အခိုက္ ကၽြန္ေတာ္ ျပံးျပလိုက္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ျပံဳးျပလိုက္သလဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာမသိ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ ဂနာမၿငိမ္တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒါမွမဟုတ္ လူတစ္ေယာာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အဲသည္ေလာက္ နီးကပ္ေနသည့္ အခါမ်ိဳးမွာ ျပံဳးမျပဘဲ မေနႏိင္တာလား မေျပာတတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ျပံဳးျပလိုက္မိသည္။ အဲသည့္အခိုက္အတန္႔မွာ သူ႔ႏွလံုသားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားၾကား တစ္နည္းေျပာရေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူသား၀ိညာဥ္ႏွစ္ခုအၾကား လွ်ပ္စစ္၀ါယာႏွစ္ခု ပူးမိသလိုျဖစ္ကာ မီးပြားတစ္ခု ခုန္ကူးသြားသည္ဟု ထင္လိုက္ရသည္။ သူ႔မွာ နဂိုမူလက ကၽြန္ေတာ့္အား ျပန္လည္ျပံဳးျပရန္ ဆႏၵမရွိဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္အျပံဳးက သံတိုင္မ်ားၾကားမွ ေန၍ သူ႔ထံခုန္ကူး သြားၿပီး သည့္ေနာက္တြင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚ၌လည္း အျပံဳးတစ္ခု ေပၚလာသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ စီးကရက္ကို မီးညႇိေပးၿပီးေနာက္ အနားမွခြာမသြားေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားကို စူးစိုက္ကာပင္ ၾကည့္ကာ ျပံဳး၍ေနသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ဆက္၍ ျပံဳးၾကည့္ေနသည္။ သူသည္ အခ်ဳပ္ေထာင္ေစာင့္တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့။ သူ႔ကို လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ ၾကည့္႐ႈပံု၌လည္း အဓိပၸာယ္အသစ္ေတြ ပါလာၿပီ။ ‘ခင္ဗ်ားမွာ သား၊သမီး ရွိလား’ သူက ေမးသည္။

“ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်၊ ေဟာဒီမွာ ေဟာဒီမွာ” ကၽြန္ေတာ္ ပ်ာပ်ာသလဲ ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဖြင့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစု ဓာတ္ပံုကို ထုတ္ယူၿပီး သူ႔အားျပသည္။ သူလည္း သူ႔ကေလးမ်ား ဓာတ္ပံုေတြ ထုတ္လာကာ သည္ကေလးေတြႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သူ႔အစီအစဥ္မ်ား၊ စိတ္ကူးမ်ား၊ သူတို႔အတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္မ်ားကို ေျပာျပေနသည္။ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုကို ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႔ရေတာ့မွာ စိုးရိမ္ထိတ္လွန္႔လွေၾကာင္း၊ သည္ကေလးေတြ ႀကီးျပင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ခြင့္ မရွိေတာ့မွာ ပူပန္ေနသည့္အေၾကာင္းမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္ရင္း သူ႔မ်က္လံုးမ်ားမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ရစ္၀ဲလာသည္။

သည့္ေနာက္မူ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာဘဲ သူက ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္ အခ်ဳပ္ခန္းတံခါး ေသာ့ကိုဖြင့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျပင္ထုတ္သည္။ အခ်ဳပ္ေထာင္အျပင္ဘက္ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားမ်ားအၾကား တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ျဖတ္သန္းေခၚေဆာင္လာၿပီး ၿမိဳ႕စြန္နား ေရာက္သည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ဘာေတြလည္း ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ၿမိဳ႕ဘက္ဆီ သူ လွည့္ျပန္သြားသည္။

ကၽြန္ေတာ့္အသက္ကို အျပံဳးတစ္ခုက ကယ္ဆယ္လိုက္ျခင္းေပတည္း။

မွန္သည္။ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းေသာ ႀကိဳတင္ၾကံရြယ္ခ်က္ မပါေသာ ပင္ကိုသဘာ၀အျပံဳး၊ သို႔မဟုတ္ လူႏွစ္ဦးအၾကား အ႐ိုးသား အပြင့္လင္းဆံုး ေပါင္းကူးဆက္သြယ္မႈ။

***

ဆန္တက္ဇူေပရီ၏ သည္၀တၳဳေလးကို အလုပ္ခြင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြမွာ ဂုဏ္သိကၡာေတြ၊ ဘြဲထူး ဂုဏ္ထူး ရာထူးအဆင့္ အတန္းေတြ ကိုယ့္ကို အမ်ားက ဘယ္လိုျမင္ေစခ်င္သည္ ဟူေသာ ကိုယ္ပိုင္သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ အလႊာအထပ္ထပ္ဖံုးကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာေတြ ဘယ္လိုဖံုးဖံုး ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တကယ့္ လူပုဂၢိဳလ္အစစ္အမွန္က ရွိေနသည္ဆိုတာ သိၾကျမင္ၾကေစလို၍ပဲ ျဖစ္သည္။

အဲသည္ အတြင္းပိုင္း အနက္အ႐ိႈင္းထဲကအရာကို ၀ိညာဥ္ဟုပဲ ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုက္ပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တြင္းက အဲသည္၀ိညာဥ္ဟု ကၽြန္ေတာ္အမည္ေပးလိုက္ေသာ အစိတ္အပိုင္းႏွင့္ သင့္ကိုယ္တြင္းက အလားတူအစိတ္အပိုင္းတို႔ အျပန္အလွန္ သိကၽြမ္းၾကၿပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ရန္သူေတြ မျဖစ္ႏိုင္ၾကေတာ့။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မမုန္းတီးႏိုင္၊ မနာလို၀န္တို မျဖစ္ႏိုင္၊ ေၾကာက္ရႊံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္းလည္း မရွိႏိုင္ေတာ့။

ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္သက္တာပတ္လံုး ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ ထားၾကသည့္ အလႊာ အထပ္ေတြ ရစ္ပတ္ဖံုးလႊမ္း ေနသည့္အတြက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အစစ္အမွန္ မေတြ႔ဆံုႏိုင္ၾကဘဲ ရွိေနသည္။ ဆန္တက္ဇူေပရီ၏ ၀တၳဳက ၀ိညာဥ္ႏွစ္ခု အျပန္အလွန္ေတြ႔ထိ သိျမင္သြားၾကသည့္ ထူးျခားေသာ အခိုက္အတန္႔ေလးအေၾကာင္း ေရးဖြဲ႔ထားျခင္း ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲသည္လို အခိုက္အတန္႔ေလးတခ်ိဳ႕ေတာ့ ၾကံဳဖူးပါသည္။ ဥပမာတစ္ခု ေျပာရလွ်င္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ႐ုတ္တရက္ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္သြားမိျခင္း ဆိုပါစို႔။

ႏို႔စို႔အရြယ္ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ရသည့္အခါမ်ိဳးမွာလည္း အလားတူျဖစ္မိတတ္သည္။ သည္လို ကေလးငယ္မ်ိဳးကို ေတြ႔ရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ ျပံဳးမိတတ္ၾကသလဲ။

အေပၚယံလႊာတစ္ခုမွ ကြယ္ကာထားျခင္း မရွိသူတစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္ျမင္လိုက္ရ၍လား။ သူ၏အျပံဳးမွာ ဟန္ေဆာင္မႈ အကင္းဆံုးအျပံဳး၊ အစစ္မွန္ဆံုးအျပံဳးျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိေနၾက၍လား။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲရွိ ငယ္၀ိညာဥ္က ရြယ္တူအခ်င္းခ်င္း သိကၽြမ္းခင္မင္ကာ ႏွစ္လိုအားရစြာ ျပံဳးလိုက္မိျခင္းလား။


[မူရင္း။ ။ Hanoch McCarty ၏ The Smile] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္။)