နပိုလီယန္ ႏွင့္ သားေမြးဆိုင္ရွင္
ဒါသျဖင့္လည္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္မၾကည့္ႏွင့္ ၊
ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္လည္း ေရွ႕ေရးမေတြးႏွင့္ ၊
ပညာသတိျဖင့္သာ
၀န္းက်င္ကို ႐ႈ႕ျမင္ပါ ။
(ဂ်ိမ္းစ္သာဗာ)
ရုရွားျပည္ႀကီးကို နပိုလီယန္ တိုက္ခိုက္က်ဴးေက်ာ္စဥ္ကာလ။ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ တြင္းစစ္ခင္းၾကစဥ္ နပိုလီယန္ ႏွင့္သူ႕ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြ အမွတ္မထင္လူစုကြဲသြားၾကသည္ ။
ရုရွား ေကာ့ဆက္စစ္သားတစ္စုက သူ႕ကိုျမင္သြားၿပီးေနာက္က တရၾကမ္းလိုက္သည္ ။ ေကြ႕ေကာက္ေသာ လမ္းေသးလမ္းသြယ္မ်ားၾကား အသက္ကိုလု၍ေျပးလာခဲ့ၿပီး လမ္းေျမွာင္တစ္ခုထဲရွိ သားေမြးထည္အေရာင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ အလစ္၀င္ခိုသည္ ။
ဆိုင္ရွင္ကိုျမင္ေတာ့ “ ကယ္စမ္းပါဦးဗ်ာ ၊ ကယ္စမ္းပါဦး ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာ ပုန္းရမလဲ” ၊ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိိိိိဳးေသာေလသံျဖင့္ နပိုလီယန္ အေမာတေကာေမးသည္ ။
ဆိုင္ရွင္က “ အဲဒီေထာင့္က သားေမြးပံုႀကီးေအာက္ အျမန္၀င္ ” ဟုတ္ဆိုၿပီးေနာက္ နပိုလီယန္အား အေပၚမွသားေမြးေတြ တစ္ထပ္ႀကီးဖံုးဖိေပးထားသည္။
ဖံုးမိယံုရွိေသး ေကာ့ဆက္ေတြ အခန္းထဲ ေအာ္ဟစ္ေျပး၀င္လာၾကသည္ ။“ ဘယ္မလဲေဟ့ ၊ ဒီဆိုင္ထဲ၀င္သြားတာ ငါတို႕ ျမင္လိုက္တယ္ ”
ဆိုင္ရွင္က ျငင္းသည္ ။ သို႕ေသာ္ သူေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားကပင္ ေကာ့ဆက္ေတြတစ္ဆိုင္လံုးဆြဲလြဲ ေမႊေနာက္ကာ နပိုလီယန္ကိုရွာၾကသည္ ။ သားေမြးပံုႀကီးကို ဓါးေတြႏွင့္ တစြပ္စြပ္ထိုးၾကည့္ၾကသည္၊ မေတြ႕။ ေနာက္ဆံုးသူတို႕လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ထြက္သြားၾကသည္ ။
အေတာ္ေလးၾကာမွ နပိုလီယန္ သားေမြးပံုေအာက္မွ တြား၍ထြက္လာသည္ ။ သူဘာဒဏ္ရာမွ မရခဲ့ ။ သည္အခိုက္မွာပင္ သူ႕ကိုယ္ရံေတာ္ ဆိုင္၀ေရာက္လာသည္။
သည္အခ်န္ သားေမြးဆိုင္ရွင္က နပိုလီယန္အား ၾကည့္ကာ မရဲ႕ တရဲ႕ႏွင့္ေမးသည္ ။
“ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးကို အားမနာ ပါးမနာ ေမးတယ္လို႕ေတာ့ သေဘာမထားပါနဲ႕ခင္ဗ်ာ ၊ သားေမြးပံုေအာက္ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဓ ေနာက္တစ္ခဏမွာ အဆံုးစီရင္ခံရႏိုင္တယ္လို႕ သိေနရတဲ့အခ်ိန္က ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲခင္ဗ်ာ ”
နပိုလီယန္ ဆက္ခနဲ မတ္မတ္ရပ္လိုက္ၿပီး သားေမြးဆိုင္ရွင္အား ေဒါသႏွင့္ေျပာသည္။
“ နပိုလီယန္ ဧကရာဇ္တစ္ေယာက္လံုးကို အထီေလးစား ေမးရသလား ၊ ရုိင္းပ်တဲ့ ဒီသတၱ၀ါကိုဖမ္း ၊ မ်က္ႏွာကိုပ၀ါစည္းၿပီး ခ်က္ခ်င္းသုတ္သင္စမ္း ၊ ငါကိုယ္ျမတ္ ကိုယ္တိုင္ဒီေကာင့္ကို ျပစ္မိန္႕ေပးမယ္ ”
ကိုယ္ရံေတာ္စစ္သည္ေတြက သားေမြးဆိုင္ရွင္အား ၀ိုင္းခ်ဳပ္ၿပီး အျပင္သို႕ တရြတ္ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ သူ႕ကို နံရံမွာ ရပ္ေစကာ မ်က္ႏွာကို ပ၀ါစည္းသည္။
သားေမြးဆိုင္ရွင္သည္ ဘာကိုမွ မျမင္ရ။ သို႕ေသာ္ စစ္သားေတြ တန္းစီသံ၊ ပစ္ခတ္ရန္အတြက္ ရုိင္ဖယ္သနက္မ်ား ျပင္ဆင္ၾကသံေတြ သူၾကားေနရသည္ ။ ေလတိုးသျဖင့္ သူ႕ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္အစားေတြ လႈပ္ခတ္သြားတာ ၊ပါးျပင္က ေအးစက္သြားတာ ၊ ၿပီးေတာ့ သူ႕ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာေတြလည္း သူသတိျပဳမိေနသည္။
ထို႕ေနာက္နပိုလီလန္ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္ၿပီး တစ္ဆင့္ျခင္းအမိန္႔ေပးသံသူၾကားရသည္။
“ အသင့္ျပင္ .... ခ်ိန္ .... ”
ေလာေလာဆယ္သူသိမွတ္ေနရသည့္ အၾကားအရုံ၊ အထိအေတြ႕ အာရုံကေလးသည္ပင္ အခ်ိန္အနည္းအငယ္အတြင္း သူ႕ထံမွ ထာ၀ရႏူတ္ပယ္ခံရေတာ့မည္ဟူသည္ကို ေတြးမိကာ အမ်ိဳးအမည္ မေဖာ္ႏိုင္သည့္ ေ၀ဒနာတစ္ခု သူ႕ကိုလြမ္းမိုးလာၿပီး ပါးျပင္ေပၚသို႕မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာသည္ ။
အေတာ္ႀကီးၾကာေအာင္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၿပီးေနာက္ သူ႕အနီးသို႕ ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ ေျခသံမ်ားသားေမြးဆိုင္ရွင္ၾကားရသည္ ။ ထို႕ေနာက္ သူ႕မ်က္ႏွာစည္းထားသည့္ အ၀တ္ကို ျဖည္ေပးသည္ ။ ရုတ္တရက္တိုး၀င္လာသည့္ ေနေရာက္ေၾကာင့္ သူ႕အျမင္အာရုံေတြ မသဲကြဲေသး သို႕ေသာ္မႈန္ရီ၀ိုး၀ါးျဖစ္ေနေသးသည့္ ၾကားကပင္ သူ႕အားေဖာက္ထြင္းမတတ္ စူးဆိုက္ၾကည့္ေနသည့္ နပိုလီယန္၏ မ်က္လံုးအစံုကို သူျမင္ေနရသည္ ။ သည္မ်က္လံုးမ်ားကား သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို တစ္ေထာင့္တစ္ဌာန မက်န္ အေသးစိတ္ေဖာ္ထုတ္ သိျမင္သြားသည့္ဟန္ပင္။
သည့္ေနာက္နပိုလီယန္၏ ေလသံေအးေအးႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္က။
“ ကဲ ... အခုေတာ့ မင္းသိၿပီ မဟုတ္လား ” တဲ့ ။
[မူရင္း ။ ။ Steve Andreas ၏ Napoleon and the Furrier] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္)
ဒါသျဖင့္လည္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္မၾကည့္ႏွင့္ ၊
ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္လည္း ေရွ႕ေရးမေတြးႏွင့္ ၊
ပညာသတိျဖင့္သာ
၀န္းက်င္ကို ႐ႈ႕ျမင္ပါ ။
(ဂ်ိမ္းစ္သာဗာ)
ရုရွားျပည္ႀကီးကို နပိုလီယန္ တိုက္ခိုက္က်ဴးေက်ာ္စဥ္ကာလ။ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕ တြင္းစစ္ခင္းၾကစဥ္ နပိုလီယန္ ႏွင့္သူ႕ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြ အမွတ္မထင္လူစုကြဲသြားၾကသည္ ။
ရုရွား ေကာ့ဆက္စစ္သားတစ္စုက သူ႕ကိုျမင္သြားၿပီးေနာက္က တရၾကမ္းလိုက္သည္ ။ ေကြ႕ေကာက္ေသာ လမ္းေသးလမ္းသြယ္မ်ားၾကား အသက္ကိုလု၍ေျပးလာခဲ့ၿပီး လမ္းေျမွာင္တစ္ခုထဲရွိ သားေမြးထည္အေရာင္းဆိုင္ တစ္ဆိုင္တြင္ အလစ္၀င္ခိုသည္ ။
ဆိုင္ရွင္ကိုျမင္ေတာ့ “ ကယ္စမ္းပါဦးဗ်ာ ၊ ကယ္စမ္းပါဦး ၊ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္မွာ ပုန္းရမလဲ” ၊ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိိိိိဳးေသာေလသံျဖင့္ နပိုလီယန္ အေမာတေကာေမးသည္ ။
ဆိုင္ရွင္က “ အဲဒီေထာင့္က သားေမြးပံုႀကီးေအာက္ အျမန္၀င္ ” ဟုတ္ဆိုၿပီးေနာက္ နပိုလီယန္အား အေပၚမွသားေမြးေတြ တစ္ထပ္ႀကီးဖံုးဖိေပးထားသည္။
ဖံုးမိယံုရွိေသး ေကာ့ဆက္ေတြ အခန္းထဲ ေအာ္ဟစ္ေျပး၀င္လာၾကသည္ ။“ ဘယ္မလဲေဟ့ ၊ ဒီဆိုင္ထဲ၀င္သြားတာ ငါတို႕ ျမင္လိုက္တယ္ ”
ဆိုင္ရွင္က ျငင္းသည္ ။ သို႕ေသာ္ သူေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားကပင္ ေကာ့ဆက္ေတြတစ္ဆိုင္လံုးဆြဲလြဲ ေမႊေနာက္ကာ နပိုလီယန္ကိုရွာၾကသည္ ။ သားေမြးပံုႀကီးကို ဓါးေတြႏွင့္ တစြပ္စြပ္ထိုးၾကည့္ၾကသည္၊ မေတြ႕။ ေနာက္ဆံုးသူတို႕လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ထြက္သြားၾကသည္ ။
အေတာ္ေလးၾကာမွ နပိုလီယန္ သားေမြးပံုေအာက္မွ တြား၍ထြက္လာသည္ ။ သူဘာဒဏ္ရာမွ မရခဲ့ ။ သည္အခိုက္မွာပင္ သူ႕ကိုယ္ရံေတာ္ ဆိုင္၀ေရာက္လာသည္။
သည္အခ်န္ သားေမြးဆိုင္ရွင္က နပိုလီယန္အား ၾကည့္ကာ မရဲ႕ တရဲ႕ႏွင့္ေမးသည္ ။
“ ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးကို အားမနာ ပါးမနာ ေမးတယ္လို႕ေတာ့ သေဘာမထားပါနဲ႕ခင္ဗ်ာ ၊ သားေမြးပံုေအာက္ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ဓ ေနာက္တစ္ခဏမွာ အဆံုးစီရင္ခံရႏိုင္တယ္လို႕ သိေနရတဲ့အခ်ိန္က ဘယ္လိုခံစားရပါသလဲခင္ဗ်ာ ”
နပိုလီယန္ ဆက္ခနဲ မတ္မတ္ရပ္လိုက္ၿပီး သားေမြးဆိုင္ရွင္အား ေဒါသႏွင့္ေျပာသည္။
“ နပိုလီယန္ ဧကရာဇ္တစ္ေယာက္လံုးကို အထီေလးစား ေမးရသလား ၊ ရုိင္းပ်တဲ့ ဒီသတၱ၀ါကိုဖမ္း ၊ မ်က္ႏွာကိုပ၀ါစည္းၿပီး ခ်က္ခ်င္းသုတ္သင္စမ္း ၊ ငါကိုယ္ျမတ္ ကိုယ္တိုင္ဒီေကာင့္ကို ျပစ္မိန္႕ေပးမယ္ ”
ကိုယ္ရံေတာ္စစ္သည္ေတြက သားေမြးဆိုင္ရွင္အား ၀ိုင္းခ်ဳပ္ၿပီး အျပင္သို႕ တရြတ္ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ သူ႕ကို နံရံမွာ ရပ္ေစကာ မ်က္ႏွာကို ပ၀ါစည္းသည္။
သားေမြးဆိုင္ရွင္သည္ ဘာကိုမွ မျမင္ရ။ သို႕ေသာ္ စစ္သားေတြ တန္းစီသံ၊ ပစ္ခတ္ရန္အတြက္ ရုိင္ဖယ္သနက္မ်ား ျပင္ဆင္ၾကသံေတြ သူၾကားေနရသည္ ။ ေလတိုးသျဖင့္ သူ႕ကိုယ္ေပၚက အ၀တ္အစားေတြ လႈပ္ခတ္သြားတာ ၊ပါးျပင္က ေအးစက္သြားတာ ၊ ၿပီးေတာ့ သူ႕ဒူးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာေတြလည္း သူသတိျပဳမိေနသည္။
ထို႕ေနာက္နပိုလီလန္ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္ၿပီး တစ္ဆင့္ျခင္းအမိန္႔ေပးသံသူၾကားရသည္။
“ အသင့္ျပင္ .... ခ်ိန္ .... ”
ေလာေလာဆယ္သူသိမွတ္ေနရသည့္ အၾကားအရုံ၊ အထိအေတြ႕ အာရုံကေလးသည္ပင္ အခ်ိန္အနည္းအငယ္အတြင္း သူ႕ထံမွ ထာ၀ရႏူတ္ပယ္ခံရေတာ့မည္ဟူသည္ကို ေတြးမိကာ အမ်ိဳးအမည္ မေဖာ္ႏိုင္သည့္ ေ၀ဒနာတစ္ခု သူ႕ကိုလြမ္းမိုးလာၿပီး ပါးျပင္ေပၚသို႕မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာသည္ ။
အေတာ္ႀကီးၾကာေအာင္တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၿပီးေနာက္ သူ႕အနီးသို႕ ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ ေျခသံမ်ားသားေမြးဆိုင္ရွင္ၾကားရသည္ ။ ထို႕ေနာက္ သူ႕မ်က္ႏွာစည္းထားသည့္ အ၀တ္ကို ျဖည္ေပးသည္ ။ ရုတ္တရက္တိုး၀င္လာသည့္ ေနေရာက္ေၾကာင့္ သူ႕အျမင္အာရုံေတြ မသဲကြဲေသး သို႕ေသာ္မႈန္ရီ၀ိုး၀ါးျဖစ္ေနေသးသည့္ ၾကားကပင္ သူ႕အားေဖာက္ထြင္းမတတ္ စူးဆိုက္ၾကည့္ေနသည့္ နပိုလီယန္၏ မ်က္လံုးအစံုကို သူျမင္ေနရသည္ ။ သည္မ်က္လံုးမ်ားကား သူ႕တစ္ကိုယ္လံုးကို တစ္ေထာင့္တစ္ဌာန မက်န္ အေသးစိတ္ေဖာ္ထုတ္ သိျမင္သြားသည့္ဟန္ပင္။
သည့္ေနာက္နပိုလီယန္၏ ေလသံေအးေအးႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္က။
“ ကဲ ... အခုေတာ့ မင္းသိၿပီ မဟုတ္လား ” တဲ့ ။
[မူရင္း ။ ။ Steve Andreas ၏ Napoleon and the Furrier] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္)
