ကမၻာေလာကႀကီး သာယာေစခ်င္လွ်င္ သင့္မ်က္ႏွာကို အရင္ဆံုး ျပံဳးထားလိုက္ပါ
တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ နယူးေယာက္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ တကၠစီစီးသည္။ ကားထဲက ထြက္ေတာ့ မိတ္ေဆြက ဒ႐ိုင္ဘာကို ေျပာသည္။ “ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ကားေမာင္းပံု သိပ္ေကာင္းတာပဲ”
တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာက ႐ုတ္တရက္ ေတြသြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ “ဘာလဲဗ်၊ ေနာက္တာလား” ဟု ျပန္ေျပာသည္။
“မဟုတ္ဘူးဗ်၊ မေနာက္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာတာပါ၊ ကားေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားတည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္အလုပ္လုပ္တာ သေဘာက်လို႔ပါ”
“အင္းေလ” ဆိုၿပီး ဒ႐ိုင္ဘာ ေမာင္းထြက္သြားသည္။
“ေနစမ္းပါဦးဗ်၊ ခင္ဗ်ားဟာက ဘာလုပ္တာလဲ” ကိုယ့္ခ်ည္း ႐ွိေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိသည္။
“နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲမွာ ေမတၱာတရားေတြ ျပန္႔ပြားေအာင္ ျဖန္႔ေ၀ေပးေနတာဗ်၊ ဒီၿမိဳ႕ကို ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔ ဒီတစ္နည္းပဲ ႐ွိတယ္” မိတ္ေဆြက ဆိုသည္။
“ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလံုး ဘယ္မွာ ကယ္ႏိုင္ပါ့မလဲဗ်”
“တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ၊ အခုၾကည့္ ဒီဒ႐ိုင္ဘာ သူ႔ဘာသာ တစိမ့္စိမ့္ေတြးၿပီး ေက်နပ္သြားမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္၊ အကယ္၍ ဒီေန႔မွာ သူ ခရီးသည္ ၂၀ ေမာင္းပို႔ေပးရမယ္ ဆိုပါေတာ့၊ သူ႔အေပၚ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေကာင္းထားလို႔ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ေက်နပ္မႈေလးေၾကာင့္ သူ ဒီ လူ ၂၀ အေပၚ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ဆံေတာ့မယ္ဗ်၊ အဲဒီလူေတြကတစ္ခါ ဆင့္ပြားၿပီး သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ဆိုင္ရွင္ေတြ၊ စားပြဲထိုးေတြကို ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဆက္ဆံမယ္၊ ကိုယ့္မိသားစုေတြအေပၚမွာလည္း ပိုၾကင္နာသြားမယ္ဆိုရင္ ဒီ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈဟာ အနည္းဆံုး လူ ၁၀၀၀ ေလာက္ဆီအထိ ျပန္႔သြားလိမ့္မယ္ဗ်၊ အဲဒါဆို ဘယ္ဆိုးမလဲ၊ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရးစိတ္ဓာတ္ႀကီး ျပန္႔ပြားဖို႔အတြက္က အဲဒီ တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာေပၚမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား မူတည္မေနေပဘူးလားခင္ဗ်ာ”
“ဟာ…ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ သူတစ္ဦးတည္းအေပၚေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လံုးလံုးလ်ားလ်ား ပံုအပ္ထားပါ့မလဲ၊ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ လူ ဆယ္ေယာက္နဲ႔ အဲဒီလို ေမတၱာ ျဖန္႔က်က္ ဆက္ဆံဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတယ္၊ ဆယ္ေယာက္ထဲက သံုးေယာက္ဆီကို ျပန္႔ပြားသြားရင္ သူတို႔ ကေန ဆင့္ပြားၿပီး လူ ၃၀၀၀ မွာ စိတ္သေဘာေကာင္းေတြ ၀င္သြားမယ္”
“စာရင္းအရေတာ့ အိုေကေနတာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာ ခင္ဗ်ားတြက္ထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ဘူး”
“မျဖစ္ေတာ့လည္း ဘာနစ္နာသြားတာမွတ္လို႔ဗ်ာ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားလုပ္ပံုကိုင္ပံု ေတာ္ပါေပတယ္ဗ်ာလို႔ ခ်ီးမြမ္းစကားဆိုရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဘာအခ်ိန္မွ ကုန္မသြားပါဘူး၊ ဒီလိုေျပာၿပီး ေဘာက္ဆူးပိုေပးစရာလည္း မလို၊ ေလွ်ာ့ေပးစရာလည္း မလို၊ ကိုယ့္စကား သူ႔ရင္ထဲ ၀င္မသြား ေတာ့လည္း ဘာျဖစ္လဲ၊ ေနာက္ေန႔ ေနာက္ထပ္ တကၠစီသမားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူ၀မ္းသာ သြားေအာင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာၾကည္ႏူးသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျပာ႐ံုေပါ့”
“အင္း…ခင္ဗ်ားလည္း တစ္နည္းတစ္ဖံု ေၾကာင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ပဲကိုး” ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
“ဟာ အဲဒါပဲ ခင္ဗ်ားႏွလံုးသားေတြ ဘယ္ေလာက္မာေက်ာေနၿပီဆိုတာ ဒီမွာေပၚတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥ အေတာ္ေလ့လာထားၿပီးၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာပို႔ဌာန ၀န္ထမ္းေတြပဲ ဆိုပါစို႔၊ သူတို႔မွာ ဘာလိုေနသလဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ အသိအမွတ္ျပဳစကားဗ်၊ ေငြေတာ့ ထည့္မေျပာနဲ႔ေတာ့ေပ့ါဗ်ာ…ဟုတ္လား၊ သူတို႔ အသိအမွတ္ျပဳ မခံရဘူးဗ်၊ ဘယ္သူကမွ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ေနတဲ့ စာပို႔တိုက္အလုပ္ႀကီးဟာ ေကာင္းပါတယ္ အက်ိဳးျပဳပါတယ္ မေျပာၾကဘူး”
“ဟ၊ ခင္ဗ်ားလူေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းမွ မလုပ္ၾကဘဲဗ်”
“ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ငါတို႔ ေကာင္းေကာင္း လုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္ အေၾကာင္းမထူးဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း အေရးမစိုက္ဘူး၊ အသိအမွတ္မျပဳဘူး ဆိုတာႀကီးက စြဲေနတာကိုး၊ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႔အေပၚ ၾကင္နာတဲ့စကား အသိအမွတ္ျပဳတဲ့စကား ေျပာမေပးသင့္ ဘူးလားဗ်”
စကားေျပာရင္း ေလွ်ာက္လာၾကရာ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦတစ္ခု အနီးသို႔ ေရာက္လာ သည္။ သည္မွာ အလုပ္သမား ၅ ေယာက္ ေန႔လည္စာ စားေနၾကတာ ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ရပ္ၿပီး စကားေျပာသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ အေဆာက္အဦၾကည့္ရတာ အရမ္းသားနားတယ္ဗ်ာ၊ အေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရမွာပဲ၊ အႏၲရာယ္လည္း မ်ားမယ့္ပံု”
အလုပ္သမားမ်ား ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကို သကၤာမကင္းဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္။
“ဘယ္ေတာ့ ၿပီးမလဲဗ်” မိတ္ေဆြက ဆက္ေမးသည္။
“ဇြန္လ” တစ္ေယာက္က တိုတို ျပတ္ျပတ္ ေျဖသည္။
“ဟာ…ဟုတ္လား၊ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔အဖို႔ေတာ့ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပါ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ “အင္း…ခင္ဗ်ားလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတာ့ ရွားမွရွားပဲဗ်ိဳ႕” ကၽြန္ေတာ္ ၾသဘာ ေပးမိသည္။
သူက ေအးေအးေဆးေဆး။
“႐ုတ္တရက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြ တျဖည္းျဖည္း စိမ့္၀င္သြား လိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ၀မ္းသာၾက စိတ္ၾကည္ႏူးၾကမွာေပ့ါ၊ သူတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ အဲဒီရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကို ဒီၿမိဳ႕ႀကီးထဲက တျခားလူေတြ ခံစားရလိမ့္မယ္”
“ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေန႐ံုနဲ႔ ထင္သေလာက္ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္က ျငင္းေနသည္။
“ဘယ္ ဟုတ္မလဲဗ်၊ ဒီကိစၥမွာ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္က အားမေလွ်ာ့ဖို႔ပဲ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕လံုးက လူေတြ သေဘာေကာင္းလာေအာင္ လုပ္တဲ့ကိစၥဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ စစ္ဆင္ေရးထဲမွာ တျခားလူေတြ လည္း ပါ၀င္လာေအာင္ စည္း႐ံုးႏိုင္မယ္ဆိုရင္…”
“ၾကည့္စမ္း ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ခုနက အ႐ုပ္ဆိုးဆိုးမိန္းမကို မ်က္စပစ္ျပလိုက္တယ္ မဟုတ္လား” ကၽြန္ေတာ္ ၾကားျဖတ္ေမးသည္။
“ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ၊ ဒါေလာက္အ႐ုပ္ဆိုးတဲ့မိန္းမ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စပစ္ျပလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုလည္း သေဘာက်တဲ့လူ ရွိေသးတာပဲေတြးၿပီး ၾကည္ႏူးသြားမယ္၊ အကယ္၍ သူသာ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္မယ္ဆိုပါေတာ့၊ အတန္းထဲက ကေလးေတြအဖို႔ေတာ့ ဒီေန႔ဟာ ေပ်ာ္စရာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးေပါ့” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေျပာဆိုေနေလသည္။
[မူရင္း။ ။ Art Buchwald ၏ Love And The Cabbie] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္ ။)
တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ နယူးေယာက္မွာ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ တကၠစီစီးသည္။ ကားထဲက ထြက္ေတာ့ မိတ္ေဆြက ဒ႐ိုင္ဘာကို ေျပာသည္။ “ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ကားေမာင္းပံု သိပ္ေကာင္းတာပဲ”
တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာက ႐ုတ္တရက္ ေတြသြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ “ဘာလဲဗ်၊ ေနာက္တာလား” ဟု ျပန္ေျပာသည္။
“မဟုတ္ဘူးဗ်၊ မေနာက္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေျပာတာပါ၊ ကားေတြ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ခင္ဗ်ားတည္တည္ ၿငိမ္ၿငိမ္အလုပ္လုပ္တာ သေဘာက်လို႔ပါ”
“အင္းေလ” ဆိုၿပီး ဒ႐ိုင္ဘာ ေမာင္းထြက္သြားသည္။
“ေနစမ္းပါဦးဗ်၊ ခင္ဗ်ားဟာက ဘာလုပ္တာလဲ” ကိုယ့္ခ်ည္း ႐ွိေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိသည္။
“နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲမွာ ေမတၱာတရားေတြ ျပန္႔ပြားေအာင္ ျဖန္႔ေ၀ေပးေနတာဗ်၊ ဒီၿမိဳ႕ကို ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔ ဒီတစ္နည္းပဲ ႐ွိတယ္” မိတ္ေဆြက ဆိုသည္။
“ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ခုလံုး ဘယ္မွာ ကယ္ႏိုင္ပါ့မလဲဗ်”
“တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ၊ အခုၾကည့္ ဒီဒ႐ိုင္ဘာ သူ႔ဘာသာ တစိမ့္စိမ့္ေတြးၿပီး ေက်နပ္သြားမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္၊ အကယ္၍ ဒီေန႔မွာ သူ ခရီးသည္ ၂၀ ေမာင္းပို႔ေပးရမယ္ ဆိုပါေတာ့၊ သူ႔အေပၚ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေကာင္းထားလို႔ ျဖစ္ေပၚတဲ့ ေက်နပ္မႈေလးေၾကာင့္ သူ ဒီ လူ ၂၀ အေပၚ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ဆံေတာ့မယ္ဗ်၊ အဲဒီလူေတြကတစ္ခါ ဆင့္ပြားၿပီး သူတို႔နဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ဆိုင္ရွင္ေတြ၊ စားပြဲထိုးေတြကို ပ်ဴပ်ဴငွာငွာ ဆက္ဆံမယ္၊ ကိုယ့္မိသားစုေတြအေပၚမွာလည္း ပိုၾကင္နာသြားမယ္ဆိုရင္ ဒီ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈဟာ အနည္းဆံုး လူ ၁၀၀၀ ေလာက္ဆီအထိ ျပန္႔သြားလိမ့္မယ္ဗ်၊ အဲဒါဆို ဘယ္ဆိုးမလဲ၊ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရးစိတ္ဓာတ္ႀကီး ျပန္႔ပြားဖို႔အတြက္က အဲဒီ တကၠစီဒ႐ိုင္ဘာေပၚမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား မူတည္မေနေပဘူးလားခင္ဗ်ာ”
“ဟာ…ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ သူတစ္ဦးတည္းအေပၚေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လံုးလံုးလ်ားလ်ား ပံုအပ္ထားပါ့မလဲ၊ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ လူ ဆယ္ေယာက္နဲ႔ အဲဒီလို ေမတၱာ ျဖန္႔က်က္ ဆက္ဆံဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတယ္၊ ဆယ္ေယာက္ထဲက သံုးေယာက္ဆီကို ျပန္႔ပြားသြားရင္ သူတို႔ ကေန ဆင့္ပြားၿပီး လူ ၃၀၀၀ မွာ စိတ္သေဘာေကာင္းေတြ ၀င္သြားမယ္”
“စာရင္းအရေတာ့ အိုေကေနတာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာ ခင္ဗ်ားတြက္ထားတဲ့အတိုင္း ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ဘူး”
“မျဖစ္ေတာ့လည္း ဘာနစ္နာသြားတာမွတ္လို႔ဗ်ာ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားလုပ္ပံုကိုင္ပံု ေတာ္ပါေပတယ္ဗ်ာလို႔ ခ်ီးမြမ္းစကားဆိုရတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ဘာအခ်ိန္မွ ကုန္မသြားပါဘူး၊ ဒီလိုေျပာၿပီး ေဘာက္ဆူးပိုေပးစရာလည္း မလို၊ ေလွ်ာ့ေပးစရာလည္း မလို၊ ကိုယ့္စကား သူ႔ရင္ထဲ ၀င္မသြား ေတာ့လည္း ဘာျဖစ္လဲ၊ ေနာက္ေန႔ ေနာက္ထပ္ တကၠစီသမားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ သူ၀မ္းသာ သြားေအာင္၊ စိတ္ခ်မ္းသာၾကည္ႏူးသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျပာ႐ံုေပါ့”
“အင္း…ခင္ဗ်ားလည္း တစ္နည္းတစ္ဖံု ေၾကာင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ပဲကိုး” ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
“ဟာ အဲဒါပဲ ခင္ဗ်ားႏွလံုးသားေတြ ဘယ္ေလာက္မာေက်ာေနၿပီဆိုတာ ဒီမွာေပၚတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥ အေတာ္ေလ့လာထားၿပီးၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာပို႔ဌာန ၀န္ထမ္းေတြပဲ ဆိုပါစို႔၊ သူတို႔မွာ ဘာလိုေနသလဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ အသိအမွတ္ျပဳစကားဗ်၊ ေငြေတာ့ ထည့္မေျပာနဲ႔ေတာ့ေပ့ါဗ်ာ…ဟုတ္လား၊ သူတို႔ အသိအမွတ္ျပဳ မခံရဘူးဗ်၊ ဘယ္သူကမွ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ေနတဲ့ စာပို႔တိုက္အလုပ္ႀကီးဟာ ေကာင္းပါတယ္ အက်ိဳးျပဳပါတယ္ မေျပာၾကဘူး”
“ဟ၊ ခင္ဗ်ားလူေတြကလည္း ေကာင္းေကာင္းမွ မလုပ္ၾကဘဲဗ်”
“ခင္ဗ်ားေျပာတာ မွန္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ငါတို႔ ေကာင္းေကာင္း လုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္ အေၾကာင္းမထူးဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း အေရးမစိုက္ဘူး၊ အသိအမွတ္မျပဳဘူး ဆိုတာႀကီးက စြဲေနတာကိုး၊ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႔အေပၚ ၾကင္နာတဲ့စကား အသိအမွတ္ျပဳတဲ့စကား ေျပာမေပးသင့္ ဘူးလားဗ်”
စကားေျပာရင္း ေလွ်ာက္လာၾကရာ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦတစ္ခု အနီးသို႔ ေရာက္လာ သည္။ သည္မွာ အလုပ္သမား ၅ ေယာက္ ေန႔လည္စာ စားေနၾကတာ ေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြက ရပ္ၿပီး စကားေျပာသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ အေဆာက္အဦၾကည့္ရတာ အရမ္းသားနားတယ္ဗ်ာ၊ အေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရမွာပဲ၊ အႏၲရာယ္လည္း မ်ားမယ့္ပံု”
အလုပ္သမားမ်ား ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြကို သကၤာမကင္းဟန္ျဖင့္ ၾကည့္ၾကသည္။
“ဘယ္ေတာ့ ၿပီးမလဲဗ်” မိတ္ေဆြက ဆက္ေမးသည္။
“ဇြန္လ” တစ္ေယာက္က တိုတို ျပတ္ျပတ္ ေျဖသည္။
“ဟာ…ဟုတ္လား၊ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔အဖို႔ေတာ့ ကိုယ့္လုပ္ရပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပါ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ “အင္း…ခင္ဗ်ားလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးေတာ့ ရွားမွရွားပဲဗ်ိဳ႕” ကၽြန္ေတာ္ ၾသဘာ ေပးမိသည္။
သူက ေအးေအးေဆးေဆး။
“႐ုတ္တရက္ေတာ့ တစ္မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြ တျဖည္းျဖည္း စိမ့္၀င္သြား လိမ့္မယ္၊ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ၀မ္းသာၾက စိတ္ၾကည္ႏူးၾကမွာေပ့ါ၊ သူတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ အဲဒီရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကို ဒီၿမိဳ႕ႀကီးထဲက တျခားလူေတြ ခံစားရလိမ့္မယ္”
“ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေန႐ံုနဲ႔ ထင္သေလာက္ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္က ျငင္းေနသည္။
“ဘယ္ ဟုတ္မလဲဗ်၊ ဒီကိစၥမွာ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္က အားမေလွ်ာ့ဖို႔ပဲ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕လံုးက လူေတြ သေဘာေကာင္းလာေအာင္ လုပ္တဲ့ကိစၥဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ စစ္ဆင္ေရးထဲမွာ တျခားလူေတြ လည္း ပါ၀င္လာေအာင္ စည္း႐ံုးႏိုင္မယ္ဆိုရင္…”
“ၾကည့္စမ္း ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ခုနက အ႐ုပ္ဆိုးဆိုးမိန္းမကို မ်က္စပစ္ျပလိုက္တယ္ မဟုတ္လား” ကၽြန္ေတာ္ ၾကားျဖတ္ေမးသည္။
“ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ၊ ဒါေလာက္အ႐ုပ္ဆိုးတဲ့မိန္းမ ကၽြန္ေတာ္မ်က္စပစ္ျပလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုလည္း သေဘာက်တဲ့လူ ရွိေသးတာပဲေတြးၿပီး ၾကည္ႏူးသြားမယ္၊ အကယ္၍ သူသာ ေက်ာင္းဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္မယ္ဆိုပါေတာ့၊ အတန္းထဲက ကေလးေတြအဖို႔ေတာ့ ဒီေန႔ဟာ ေပ်ာ္စရာ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ႀကီးေပါ့” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေျပာဆိုေနေလသည္။
[မူရင္း။ ။ Art Buchwald ၏ Love And The Cabbie] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္ ။)
