ေမြးဖခင္ မဟုတ္ေပမယ့္.... ေၾကြးဖခင္ လဲ ေမြးဖခင္လိုပါပဲ
(၁)ေမာင္မိုး စကၤာပူကေန ရန္ကုန္သို႕ အေလာတၾကီး ျပန္လာတယ္။
ျပန္လာတဲ့ကိစၥက စကၤာပူမွာ သူစာေမးပြဲ ေျဖျပီးေနာက္ သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ဥကၠံက ဖုန္းဆက္တာေၾကာင့္ပါ။
အေၾကာင္းရင္းက ေမာင္မိုးအေဖ ေရာဂါအသည္းအသန္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူ႕ကို အျမန္ျပန္လာေစခ်င္ေၾကာင္း
မွာတာပါ။
ဒီလို အေရးေပၚကိစၥေၾကာင့္ပဲ ေမာင္မိုး ရန္ကုန္သို႕ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ျပန္လာရတယ္။
သမိုင္းလမ္းဆံုက သူ႕အိမ္ကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႕အေဖ့ကို မေတြ႕လို႕ ေဘးအိမ္က လူေတြကို ေမးရတယ္္။
ေဘးအိမ္ကလူေတြ ေျပာျပခ်က္အရ သူ႕အေဖေရာဂါေဖာက္တာေၾကာင့္ အေရးေပၚအထူးကုေဆးခန္းသို႕
တင္ထားရေၾကာင္း သိရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါလာတဲ့အထုပ္ေတြထဲက သူ႕အေဖအတြက္လိုမယ့္ဟာယူျပီး
သူေဆးခန္းသို႕ ဒုန္းစိုင္းႏွင္လာတယ္။
ေမာင္မိုး ေဆးခန္းကိုေရာက္ေတာ့ အဲ့ဒီမွာ လူေတြ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနတာပဲ။
မစည္းကားသင့္တဲ့အရပ္မွာ လူေတြစည္ကားေနၾကတယ္။
လူနာစံုစမ္းေရးဌာနမွ တာ၀န္က်သူေတြကို ေမးၾကည့္မွ သူ႕အေဖအခန္းကို သိရတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ သူ႕အေဖရွိရာ အေရးေပၚလူနာေဆာင္ဒုတိယထပ္အခန္း(၁၃)သို႕ ေမာင္မိုးဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္
ေရာက္သြားတယ္။သူအခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ မွိန္းေနတဲ့
သူ႕အေဖကိုေတြ႕ရတယ္။ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းမွာပဲ ေမာင္မိုး သူ႕အေဖလက္ကို အေျပးသြားကိုင္ပါတယ္။
သူ႕အေဖ့လက္ကို ေမာင္မိုးထိလိုက္တဲ့အခါမွာ အရိုးေတြကိုင္ေနရသလိုပဲလို႕ ထင္မိတယ္။
သူ႕အေဖေရာဂါဒဏ္ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ေလးပိန္သြားပါလားလို႕ သူေတြးေနမိတယ္။
ဘယ္တည္းက ျဖစ္ေနတာလဲမသိဘူး။ အေဖ့ သူ႕ကို စိတ္ဆင္းရဲမွာစိုးလို႕ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ဘူး။
သူ႕အေဖကိုယ္တြင္းမွာ ေရာဂါႏွိပ္စက္လို႕ ထင္ပါရဲ႕။ သူ ေဘးမွာရွိေနတုန္း တစ္ခ်က္လူးလြန္႕လာျပီး
ရုတ္တရက္ မ်က္စိပြင့္လာတယ္။ သူ႕ကိုလည္းျမင္ေရာ…
‘သားျပန္ေရာက္ေနျပီလား…
စာေမးပြဲေကာ ေျဖႏိုင္ရဲ႕လား’
သူ႕အေဖက သူေ၀ဒနာကို မ်ိဳသိပ္ရင္ အျပံဳးနဲ႕ သူ႕အားေမးတယ္။ေမာင္မိုးက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ သူ႕အေဖလည္း ေခါင္းတညိတ္ညိတ္။
ဒါနဲ႕ပဲ သူအေဖက မေတြ႕တာၾကာတဲ့အခ်ိန္ေတြအတြက္ ေမာင္မိုးကို စကားေတြ အတိုးခ်ေျပာလာတယ္။
သူ႕အေဖက လူက အားမရွိလို႕ထင္ပါရဲ႕။ အသံက သိပ္မပီသဘူး။
ေမာင္မိုး သူ႕အေဖ စကားသာေျပာေနတာ ေမာေနပံုရေၾကာင္း ရိပ္မိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူက အေဖ့ကို လွမ္းေျပာတယ္။
‘အေဖ… စကားေတြ သိပ္မေျပာနဲ႕ ေမာေနအံုးမယ္’
‘ရပါတယ္…သားရဲ႕
အေဖ့ကို အေဖသိတယ္…အေဖၾကာၾကာေနရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး
ဒါေၾကာင့္ သားကို မွာစရာရွိတာ မွာခဲ့ခ်င္တယ္’
‘အေဖကလည္းဗ်ာ….
သားခံစားရေအာင္ ေသစကားေတြ မေျပာပါနဲ႕လား’
‘ေျပာရမယ္…သားရဲ႕
လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးခ်ည္းပဲ၊ ဘုရားနဲ႕ ရဟႏၱာေတြေတာင္လြတ္တာ မဟုတ္ဘူး
ဒါေၾကာင့္ အေဖမရွိတဲ့ေနာက္ အေဖ့ဆိုဆံုးမစကားေတြကို သားအျမဲအမွတ္ရေနရမယ္ေနာ္’
ဒါနဲ႕ သူ႕အေဖက စကားေတြဆက္ေျပာေနတယ္။ အဲ့ဒီစကားေတြထဲမွာ အေရးၾကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာက
သူ႕ညီဆီမွာ ပိုက္ဆံသိန္း၅၀ ယူထားတဲ့ကိစၥပဲ။ အဲ့ဒါကို ေမာင္မိုးက တာ၀န္ယူျပီးဆပ္ေပးဖို႕ ခဏခဏ ေျပာတယ္။
အေဖစိတ္ခ်မ္းသာေစဖို႕ သူကလည္း လြယ္လြယ္ပဲ ကတိေပးလိုက္ပါတယ္။
၃လ အခ်ိန္ေပးထားတယ္ဆိုတဲ့စကားကိုလည္း သူ အသည္းထဲစြဲေအာင္ မွတ္ထားလိုက္တယ္။
ေမာင္မိုးရဲ႕ ကတိစကားေၾကာင့္ သူ႕အေဖလည္း စိတ္ခ်သြားပံုရပါတယ္။
သူ႕ကို စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာလိုက္ရလို႕ ေမာသြားတာလည္း ပါမယ္္ထင္ရဲ႕။
မ်က္လံုးပိတ္ျပီး သူ႕အေဖျပန္မွိန္းေနတယ္။ ေမာင္မိုး သူ႕အေဖအတြက္ ယူလာတဲ့အရာထဲကမွ
တရားေခြသြင္းထားတဲ့ အမ္ပီသရီးကိုထုတ္ျပီး အေဖနားေထာင္ဖို႕ ေဘးမွာခ်ေပးတယ္။
ျပီးရင္ သူကိုယ္တိုင္ပဲ အေဖ့နားမွာ တပ္ေပးလိုက္တယ္။
သူလည္း ခရီးပန္းလာတာေၾကာင့္ သူ႔အေဖနားမွာေစာင့္ရင္း အိပ္ေနလိုက္တယ္။
ေန႕ခင္း သူတေရးႏိုးလာေတာ့ သူ႕အေဖပံုစံၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျငိမ္လြန္းတာေၾကာင့္ သူမသကၤာသလိုျဖစ္လာတယ္။
ဒါေၾကာင္ သူ႕အေဖရင္ဘတ္ကို ေမာင္မိုးကပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
တကယ္ပဲ ရင္ခုန္သံမၾကားရေတာ့မွန္း ေမာင္မိုးရိပ္မိသြားျပီ။ သူအေဖ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္နဲ႕
ေလာကၾကီးကေန ထြက္ခြာသြားပါေရာလား။ သူေယာက္်ားပီပီ ရင္ထဲမွာပဲ ၾကိတ္ငိုေနမိတယ္။
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(၂)
ေမာင္မိုး သူ႕အေဖအတြက္ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္လို႕လည္း ျပီးသြားပါျပီ။
သူအေဖေပးရမဲ့ ပိုက္ဆံသိန္း(၅၀)အတြက္ သူအလုပ္ရွာရအံုးမယ္။
စကၤာပူက စာေမးပြဲေအာင္လက္မွတ္လည္း လူၾကံဳနဲ႕ သူ႕ဆီေရာက္လာပါျပီ။
ဒါေၾကာင့္ပဲ ဂ်ာနယ္နဲ႕ သတင္းစာေတြ လွန္ေလွာျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ႕တစ္ေလွ်ာက္ သူအလုပ္ရွာေတာ့တယ္။
အေတာ္မ်ားမ်ားအလုပ္က အင္တာဗ်ဴးေတြ သူေျဖျပီးျပီ။ အေျဖက လကုန္မွသိရမယ့္အလုပ္ေတြက မ်ားေနတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ သူ ေလာေလာဆယ္ပိုက္ဆံရွာဖို႕အတြက္ ရရာအလုပ္လုပ္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ဥကၠံကို အပူကပ္ေတာ့တာပါပဲ။
သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေမာင္ဥကၠံက တက္စီဆြဲစားေနတာဆိုေတာ့ သူ႕ကို ကားတစ္စီးတာ၀န္ယူျပီး
ငွားေပးပါတယ္။ သူလည္း လတ္တေလာအခ်ိန္ေၾကာင့္ အဲ့ဒီကားေလးကို ေမာင္းရေတာ့တာပဲ။
ကားေလးက သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္အက်ိဳးေပးပါတယ္။ လ၀က္ေလာက္မွာတင္ သူ႕မွာ အသာတင္(၈)ေသာင္းေလာက္
စုမိတယ္။ သူ႕အေဖရဲ႕ဆံုးမစကားေတြကို သူနားေထာင္တာလည္း ပါမယ္ထင္တယ္။အဲ့ဒါေတြက
လူအမ်ားနဲ႕ဆက္ဆံရာမွာ ေမတၱာနဲ႕ဆက္ဆံဖို႕၊ အလုပ္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္အေလးထားလုပ္ေဆာင္ဖို႕၊
ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းဖို႕ စသည့္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။
အဲ့ဒီဆံုးမစကားေတြရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ သူ႕ကို စီးဖူးတဲ့ခရီးသည္တိုင္းဟာ ေနာက္ဆို သူ႕နာမည္ကိုေမးျပီး
သီးသန္႕ငွားစီးရတဲ့အထိပဲ။ အခုေတာ့ သူက တက္စီ(Taxi) ေလာကမွာ ေအာင္ျမင္ေနတယ္။
သူ႕အေဖရဲ႕ ေက်းဇူးလို႕လည္း ေမာင္မိုးအျမဲေတြးပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုေတြးတဲ့အခ်ိန္တိုင္းလည္း
ေမာင္မိုးသူ႕အေဖကို လြမ္းဆြတ္လာတာပဲ။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(၃)
တစ္ေန႕ေသာ ေန႕လည္ခင္းမွာေပါ့။ ပါစင္ဂ်ာဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္က ေမာင္မိုးကို ကားလာငွားတယ္။
ဒဂံု-ဧရာအေ၀းေျပးဂိတ္ကို သြားမွာတဲ့။ သူလည္း က်သင့္ေငြေျပာျပီး လိုက္ပို႕လိုက္ပါတယ္။
ဦးေလးၾကီးက မွန္လံုးကားကိုမွီေအာင္ေမာင္းေပးပါဆိုလို႕ သူလည္း အျမန္ေမာင္းေပးတယ္။
ေမာင္မိုးကားလည္း ဂိတ္ကိုေရာက္ေရာ မွန္လံုကားက ထြက္ခါးနီးေနပါျပီ။ ဒါနဲ႕ပဲ ဦးေလးၾကီးက
သူ႕ကိုက်သင့္ေငြေခ်ျပီး စက္ႏွိဳးထားေသာ မွန္လံုးကားေပၚသို႕ ဒေရာေသာေပါး ေျပးတက္သြားပါေတာ့တယ္။
သူလည္း ခရီးဆံုးေရာက္တဲ့အထိ ပို႕ေပးျပီးတာမို႕ ဂိတ္ျပန္ထိုးဖို႕ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေမာင္းလာပါတယ္။
အျပန္လမ္းမွာလည္း ခရီးသည္ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ လက္ျပတားတာမို႕ သူ႕ကားရပ္ေပးလိုက္တယ္။
သူတို႕သြားမဲ့ခရီးကလည္း ေမာင္မိုးနဲ႕ လမ္းၾကံဳတာမို႕ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပါ့ေပါ့နဲ႕ ေမာင္းပို႕ျဖစ္ပါတယ္။
အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္ကားေပၚတက္ခါနီးမွာပဲ ျပႆနာက စလာပါတယ္။
အဲ့ဒါက ထိုေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္က...
'အစ္ကို.. ဒီအိတ္ကို ကားေနာက္မွာထားထားေတာ့
ကြ်န္မတို႕ ဘယ္လိုထိုင္ရမွာလဲ'
သူလည္း အဲ့ဒီစကားေၾကာင့္ နားမလည္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူ ကားေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီစကားက အဟုတ္ပဲ။
သူ႕ကားေနာက္မွာ ေဘးသိုင္းလြယ္အိတ္မဲတစ္လံုးက ေနာက္မွီထိုင္ခံုမွာ ဇိမ္က်ေနေလရဲ႕။
ဒါနဲ႕ပဲ သူအဲ့ဒီလြယ္အိတ္ကို ဖယ္ေပးျပီး ေနရာရွင္းေပးလိုက္ရတယ္။
'ထိုင္...ထိုင္ ညီမေလးတို႕..'
အဲ့ဒီေတာ့မွ ထိုေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ကားေနာက္မွာ ၀င္ထိုင္ၾကပါတယ္။
အဲ့ဒီေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ကို လိုက္ပို႕ေနရင္း သူစဥ္းစားတယ္။ ဒါ ဘယ္သူ႕အိတ္မ်ားလဲလို႕ေပါ့။
ေနာက္မွ အေျဖေတြ႕သြာတယ္။ ဒါက ခုနက လိုက္ပို႕လိုက္ရတဲ့ ဟိုဦးေလးၾကီးအိတ္ပဲလို႕ သူသတိရသြားတယ္။
ဟိုဦးေလးကေတာ့ ရန္ကုန္-ပုသိမ္အေ၀းေျပးမွန္လံုကားနဲ႕ ပါသြားပါျပီ။
အခုျဖစ္ေနတာက ဟိုဦးေလးအိတ္ဟာ သူ႕ေကားေပၚမွာ ေသာင္တင္ေနတာပဲ။
ဟိုေကာင္မေလးေတြကို လိုက္ပို႕ျပီးေတာ့ သူ႕အဲ့ဒီအိတ္ကို ဇစ္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ျပန္ေပးဖို႕အေတြးနဲ႕ သဲလြန္စမ်ား ရလိုရျငားေပါ့။ ထိုသို႕ သူဖြင့္ၾကည့္လိုက္မွပဲ ကားမွန္ထဲကို
ခုန္၀င္လာတဲ့အလင္းနဲ႕ ဖြင့္တဲ့အိတ္ထဲကပစၥည္းေတြဟာ အလင္းျပန္ကုန္ၾကျပီး သူေတာင္
မ်က္စိေတာ္ေတာ္က်ိန္းသြားတယ္။
'ဟင္...ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြပါလား' လို႕ သူ႕ပါးစပ္က ေယာင္ျပီး ေျပာရတဲ့အထိ။
ရတနာေတြက ျဖိဳးျဖိဳးဖ်က္ဖ်က္ပါပဲ။ အဲ့ဒီလြယ္အိတ္ထဲက ရတနာေတြက သူကို႕ သတိလက္လြတ္
ေလာဘစိတ္ေတြ ေခါင္းေထာင္လာေစတယ္။
အဲ့ဒါေတြေၾကာင့္ပဲ ေမာင္မိုးေတြးလာတယ္။ ဒီရတနာေတြကို သူသာျပန္မေပးဘဲ ယူထားလိုက္ရင္
အေဖခ်န္ခဲ့တဲ့အေၾကြးေတြလည္း ခ်က္ခ်င္းဆပ္ႏိုင္မယ္။
ေနာက္ျပီး ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းထူေထာင္လို႕လည္းရမယ္။
ျပီးေတာ့ ဒီပိုင္ရွင္ကလည္း သူ႕ပစၥည္းဘယ္မွာက်န္ခဲ့မွန္း ေသခ်ာသိမွာမဟုတ္ဘူး။
ဆံုးျပီလို႕ အမွန္တြက္မွာပဲ။ ေမာင္မိုးကားေပၚက်န္ခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း သူမွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိလိမ့္မယ္။
ထိုသို႕ ေလာဘစိတ္နဲ႕ ေမာင္မိုးေတြးေနရာမွ ရုတ္တရက္ သူ႕အဖရဲ႕ဆံုမစကားသံေတြ ျပန္ၾကားေယာင္လာတယ္။
'သား... တခ်ိဳ႕မေကာင္းမႈေတြဟာ အျခားသူမသိႏိုင္ေပမဲ့မိမိကိုယ္မိမိေတာ့ ညာလို႕မရဘဲ သိေနတယ္
အဲဒီလိုသိေနတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုပင္ ေျဖေတြးေတြး ေနာက္ဆံုးမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္
အၾကည္ညိဳပ်က္လာေတာ့တာပဲ၊ အဲ့ဒီလိုအၾကည္ညိဳပ်က္ျခင္းကပဲ ငရဲဘံုကို႕ေရာက္ေစတတ္တယ္ သားရဲ႕၊
ဒါေၾကာင့္အေဖကုန္ကုန္ေျပာရရင္ မေကာင္းမႈဆိုတာမ်ိဳးကုိ သူတစ္ပါးသိသိ၊ မသိသိ လံုး၀မလုပ္မိေစနဲ႕သားရဲ႕..'
သူ႕အေဖစကားၾကားေယာင္မိမွ ေမာင္မိုး ဘုရားတမိတာပါပဲ။
သူကိုယ္တိုင္ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးနဲ႕ ဆင္တူေနတယ္ေလ။
ေသြးေအးေအးနဲ႕ သူစဥ္းစားမိေတာ့မွ သူတစ္ပါးပစၥည္းကို မေပးဘဲ မသိေအာင္ယူတာဟာ
ခိုးတာနဲ႕အတူတူပဲဆိုတာ ရိပ္မိလာတယ္။ ကံသီေပလို႕ဟု ေမာင္မိုးရြတ္မိတယ္။
ငယ္ငယ္က ဆံုးမခဲ့တဲ့ သူ႕အေဖစကားသာ အခ်ိန္မွီ သတိမရရင္ သူငရဲက်မွာပါလားလို႕ ေတြးမိတယ္။
ဒါနဲ႕ပဲ သူမွန္မွန္ကန္ကန္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်လိုက္ပါတယ္။
သူ႕အေဖေခ်းထားတဲ့ပိုက္ဆံကုိ သူကိုယ္တိုင္ရိုးရိုးသားသားပဲ ရွာျပီး ဆပ္ေတာ့မယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
သူတစ္ပါးပိုက္ဆံကိုလည္းသူအလကားမလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။
သူအျမင္မွန္ရသြားပါျပီ။
ဒါနဲ႕ပဲ ထိုဦးေလးဆီကို ပစၥည္းေတြျပန္ပို႕ဖို႕ လိပ္စာရလိုရျငားလြယ္အိတ္ထဲ သူႏွိဳက္ရွာတယ္။
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေမာင္မိုး လိုခ်င္တာ ရွာေတြ႕သြားပါတယ္။ အဲ့ဒါက ခရီးသည္ဦးေလးၾကီးရဲ႕မွတ္ပံုတင္ပါပဲ။
အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ ဒီထဲကလိပ္စာကို သူမွတ္ထားျပီး မနက္ျဖန္အကူးေတာင္မေစာင့္ဘဲ အိပ္တိုင္ရာေရာက္
သူသြားေပးပါေတာ့တယ္။
ဟိုဦးေလးရဲ႕အိမ္ကို လိပ္စာအတိုင္း သူေရာက္သြားေတာ့ သူ႕မိသားစုေတြနဲ႕ပဲ ဆံုရတယ္။
သူက အဲ့ဒီမိသားစုကို အေၾကာင္းစံုရွင္းျပျပီး အိတ္ကိုျပန္အပ္လိုက္တယ္။
ထိုသို႕ေပးလိုက္တာကိုပဲ အဲ့ဒီမိသားစုေတြက တအံ့တၾသျဖစ္ေနၾကတယ္။
အဲ့ဒီဦးေလးရဲ႕မိန္းမဆိုရင္ သူ႕ေယာက္်ားကိုယ္စား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေမာင္မိုးကို တဖြဖြေျပာတယ္။
သူ႕ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႕ ပိုက္ဆံနဲ႕ေက်းဇူးဆပ္ပါရေစေျပာလို႕ သူျငင္းလိုက္ရေသးတယ္။
အဲ့ဒီမိန္းမၾကီးက သူရဲ႕အေၾကာင္းကိုလည္း ေမးတယ္။
သူလည္း စကၤာပူက စီမံခန္႕ခြဲေရးပညာနဲ႕ ေလာေလာလတ္လတ္ဘြဲ႕ရထားေၾကာင္း၊ အလုပ္ရွာထားေၾကာင္း၊
အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အခ်ိန္ရွိခိုက္ ရရာအလုပ္၀င္လုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းစံုေျပာျပျဖစ္တယ္။
အဲ့ဒီမိန္းမၾကီးက သူျပန္ခါနီးမွာ လိပ္စာေတာင္းလို႕ ေပးလိုက္ရေသးတယ္။
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(၃)
အဲ့ဒီကိစၥေတြျဖစ္ျပီး တစ္ပတ္အၾကာမွာပဲ ေမာင္မိုးကို ကုမၸဏီတစ္ခုက အလုပ္ခန္႕ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားစာေရာက္လာတယ္။ အလုပ္က မန္ေနဂ်ာရာထူးခန္႕မွာျဖစ္ျပီး သူ႕ပညာအရည္အခ်င္းနဲ႕လည္း ကိုက္ညီတယ္။
လစာကလည္း မက္ေလာက္စရာပဲမို႕ သူ၀မ္းသာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီမွာ သူစဥ္းစားမရတာက
ဒီကုမၸဏီမွာ တစ္ခါမွ အလုပ္မေလွ်ာက္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႕ခန္႕တာလဲဆိုတာကိုေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ပဲ အဲ့ဒီကုမၸဏီကိုသြားျပီ ပိုင္ရွင္နဲ႕ သြားေတြ႕ျဖစ္တယ္။
အဲ့ဒီေတာ့မွ ေမာင္မိုး အေၾကာင္းစံုသိရေတာ့တယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပါပဲ။
အဲ့ဒီကုမၸဏီရဲ႕ပိုင္ရွင္ဟာ ဟိုတစ္ခါ ျပန္ပို႕လိုက္တဲ့ ရတနာအိတ္ရဲ႕ပိုင္ရွင္ ဦးေလးၾကီးေပါ့။
အဲ့ဒီဦးေလးၾကီးက ေမာင္မိုးေတြ႕ေတာ့ မန္ေနဂ်ာရာထူးခန္႕အပ္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။
ခန္႕အပ္ရျခင္းအေၾကာင္းကိုလည္း ေမာင္မိုးကို ရွင္းျပပါတယ္။
အဲ့ဒါေတြက ဟုိုတစ္ခါအိတ္ျပန္ပို႕တဲ့ကိစၥ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္တာလည္းပါေၾကာင္း၊
အထူးသျဖင့္ ေမာင္မိုးလို ရိုးသားၾကိဳစားျပီး ေဖာ္ေရြတတ္သူကို သူတို႕ကုမၸဏီကလည္း
အမွန္တကယ္လက္တြဲလိုေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႕ပဲ ေမာင္မိုး အလုပ္ေကာင္းကိုပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရလာပါတယ္။
ဒီလို အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းခဲ့ရတာကလည္း သူ႕ဖခင္ရဲ႕ဆံုးမစကားေတြေၾကာင့္လို႕ ေမာင္မိုးေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
(၄)
ေမာင္မိုးအေဖဆံုးတာလည္း သံုးလျပည့္သြားပါျပီ။ သူ႕ လက္ထဲမွာ သိန္း(၅၀)မက စုမိေနပါျပီ။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ သူ႕ဦးေလးဆီကို ပိုက္ဆံသြားဆပ္တယ္။
သူ ဦးေလးက အေဖ့ထက္ေခ်ာင္လည္သူျဖစ္ျပီး ေရွ႕ေနတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
အဲ့ဒီကို ေရာက္မွပဲ သူ႕အေဖ့အစီအစဥ္ေတြကို ထင္မွတ္မထားဘဲ သိရတယ္။
ဦးေလးရဲ႕ ျပည့္စံုစြာေျပာျပခ်က္ေတြကလည္း ေမာင္မိုး သူ႕နားကို သူမယံုႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။
ဦးေလးေျပာတာေတြက သူ႕အေဖဟာ လူပ်ိဳစစ္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕ဖခင္ရင္းလည္း မဟုတ္ေၾကာင္း၊
ေမြးကင္းစကတည္းက သူ႕မိဘေတြက အေဖ့ဆီမွာ စြန္႕ပစ္ထားတာမို႕ သနားျပီး ေခၚယူေမြးစားခဲ့ေၾကာင္း၊
ဒါေပမဲ့ သားအရင္းကဲ့သို႕လည္း ခ်စ္ခဲ့ေၾကာင္းအစံုပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေျပာတာက (၃)လအတြင္း
အေၾကြးသိန္း(၅၀)ဆပ္ဖို႕ သူ႕အေဖမွာခဲ့တယ္ဆိုတာကလည္း သူ႕သားကို ပိုက္ဆံစုျဖစ္ေစလိုေသာဆႏၵသာ
ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ မေခ်းခဲ့ေၾကာင္းရွင္းျပပါတယ္။
သူ႕မွာသာ အေဖ့အစီအစဥ္ေတြကို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႕ တစ္ခုျပီး တစ္ခု လက္ခံေနရတယ္။
အဲ့ဒါက သူ႕အေဖက ေမာင္မိုး(၂၅)ႏွစ္အျပည့္မွာ ရွိသမွ်အေမြအကုန္လႊဲေပးဖို႕ သူ႔ညီေရွ႕ေနကိုလည္း
မွာထားခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ အခုလည္း ေမာင္မိုး ၂၅ႏွစ္ျပည့္ျပီးသြားတာမို႕ အဆင္သင့္ပဲ လက္ခံဖို႕
လက္မွတ္ထိုးလိုက္ရတယ္။
အေဖ့ရဲ႕ သားအေပၚထားခဲ့တဲ့ေမတၱာေတြကို သူ႕မွာ မ်က္ရည္တစို႕စို႕နဲ႕ လက္ခံေနရတယ္။
အေဖဟာ သူ႕အတြက္ ေမြးစာအေဖျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုေပမဲ့ ငယ္စဥ္ကတည္း အမိလိုတစ္မ်ိဳး၊
အဖလိုတစ္သြယ္ ေကြ်းေမြးျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တာေတြက တကယ့္အေဖ၊အေမအရင္းနဲ႕ မျခားပါဘူး။
သူလူလားေျမာက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္အထိပဲဆိုပါေတာ့။ အရမ္း တာ၀န္ေက်ခဲ့သူပါ။
သူ႕မွာသာ အေဖ့ကို တစ္ဖန္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ အခြင့္အေရးမရခဲ့တာေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းေနရတယ္။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ ၾကီးမားတဲ့အေဖ့ေမတၱာကိုျမင္ေယာင္ရင္း ၀မ္းနည္းစြာ သူျမည္တမ္းမိတာက...
'အေသေစာလိုက္တာ....အေဖရယ္....' လို႕။ ။
ေမးလ္မွတစ္ဆင့္....
