ဆပ္ကပ္
လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ
အေကာင္းဆံုး အစိတ္အပိုင္းဆိုတာ
မႀကီးက်ယ္တဲ့၊ အမည္မေဖာ္တဲ့၊ အမွတ္တရျပဳမေနတဲ့
အၾကင္နာ၊ေမတၱာ အျပဳအမူေလးမ်ားပါ။
၀ီလ်ံ၀ါ့ဒ္စ၀ပ္
ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္ တန္းစီေနၾကသည္။ အေတာ္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားမွာ မိသားစုတစ္ခုသာ က်န္ေလသည္။
သည္မိသားစုကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ် ၁၂ ႏွစ္ ျပည့္ေသးပံုမရ။ သူတို႔အသြင္အျပင္ေတြ ၾကည့္႐ံုျဖင့္ပင္ ေငြေၾကးျပည့္ျပည့္စံုထဲက မဟုတ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။ အ၀တ္အစားေတြက အဖိုးတန္ထဲကမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာ ယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တန္းစီေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ကမူ ညဘက္တြင္ သူတို႔ၾကည့္ရမည့္ ဆပ္ကပ္လူျပက္မ်ား၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင့္ အျခားျပကြက္မ်ားအေၾကာင္းကို အားတက္သေရာ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ သူတို႔ေလးေတြချမာ ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခါမွ် ၾကည့္ဖူးၾကဟန္မတူ။ သည္ညကေတာ့ သူတို႔ဘ၀မွာ တကယ့္ အမွတ္တရည ျဖစ္ေတာ့မည့္ပံုမ်ိဳး။
အေဖႏွင့္အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူသည့္ အသြင္အျပင္မ်ားျဖင့္ ရပ္ေနၾကသည္။ ကေလးေတြ၏မိခင္က ခင္ပြန္းသည္၏ လက္ကိုကိုင္လ်က္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေနပံုမွာ “ေမ့ခ်စ္သူ လူစြမ္းေကာင္းႀကီး” ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေနဘိသည့္အလား အထင္ႀကီးမႈ၊ ေလးစားမႈလကၡဏာေတြ အျပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း “အားကိုးစမ္းပါ အခ်စ္ရယ္” ဟု ခြန္းတုန္႔ျပန္ေနသည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာအျပံဳးႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ႏူးစြာ ၾကည့္သည္။
သည္အခိုက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးက အေဖလုပ္သူအား လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလဲ လွမ္းေမးသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ကေလးလက္မွတ္ ရွစ္ေစာင္နဲ႔ လူႀကီးလက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ လိုခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားတစ္စုလံုး လာလို႔ရမွာ” သူက တက္တက္ႂကြႂကြပင္ ေျဖသည္။
အမ်ိဳးသမီးက လက္မွတ္ခႏႈန္းထားမ်ား လွမ္းေျပာသည္။
ဇနီးသည္က သူ႔ခင္ပြန္းလက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းလည္း ငံု႔သြားသည္။ အမ်ိဳးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ သူ ေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္တိုးကာ “ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ” ဟူ၍ ေမးသည္။
လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးက ေစ်းႏႈန္းေတြ ထပ္ေျပာသည္။
အေဖလုပ္သူမွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္ မပါ။
သို႔ေသာ္ သည္အခ်ိန္က်မွ သူ ေနာက္လွည့္ကာ ကေလးေတြကို အေဖ့မွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္ မပါလို႔ သည္ည ဆပ္ကပ္ၾကည့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု သူဘယ္သို႔ ေျပာထြက္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
ျဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကိုျမင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ အက်ႌအိတ္ထဲ လက္ႏိႈက္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္လာၿပီးေနာက္ ေျမႀကီးေပၚ အသာပစ္ခ်သည္။ (ကၽြန္ေတာ္တု႔ိလည္း ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္း ၾကားျဖတ္ ေျပာလိုပါသည္။) ထို႔ေနာက္ အေဖပဲ သည္ပိုက္ဆံကို ျပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ားဖခင္ပခံုးကို သြားပုတ္ၿပီး ေျပာသည္။ “ဒီမွာ ခင္ဗ်၊ ေစာေစာက ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္”
အေဖ ဘာလုပ္သည္ဆိုတာ ထိုပုဂၢိဳလ္ ေကာင္းစြာ နားလည္လိုက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ သူ လက္ျဖန္႔ ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သည္လို အသည္းအသန္ အေရးတႀကီးအခ်ိန္၊ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အရွက္ႀကီး ရွက္ရမည့္အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳရအ့ံဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ အကူအညီအတြက္ သူတကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုကို သူ စူးစိုက္၍ ၾကည့္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ တကယ့္ကို ေက်းဇူးပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအတြက္ပါ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ” သည္လိုေျပာရင္း သူ႔ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းက်သြားသည္။
အေဖႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ကားဆီသို႔ လွည့္ျပန္ကာ အိမ္သို႔ပဲ ေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္။ အဲသည္ည ဆပ္ကပ္ပြဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသြားၾကပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ညသည္ အခ်ည္းႏွီးညေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ခဲ့။
[မူရင္း။ ။ Dan Clark ၏ The Circus] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္)
လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ
အေကာင္းဆံုး အစိတ္အပိုင္းဆိုတာ
မႀကီးက်ယ္တဲ့၊ အမည္မေဖာ္တဲ့၊ အမွတ္တရျပဳမေနတဲ့
အၾကင္နာ၊ေမတၱာ အျပဳအမူေလးမ်ားပါ။
၀ီလ်ံ၀ါ့ဒ္စ၀ပ္
ကၽြန္ေတာ္ လူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္ တန္းစီေနၾကသည္။ အေတာ္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားမွာ မိသားစုတစ္ခုသာ က်န္ေလသည္။
သည္မိသားစုကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ် ၁၂ ႏွစ္ ျပည့္ေသးပံုမရ။ သူတို႔အသြင္အျပင္ေတြ ၾကည့္႐ံုျဖင့္ပင္ ေငြေၾကးျပည့္ျပည့္စံုထဲက မဟုတ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။ အ၀တ္အစားေတြက အဖိုးတန္ထဲကမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာ ယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တန္းစီေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ကမူ ညဘက္တြင္ သူတို႔ၾကည့္ရမည့္ ဆပ္ကပ္လူျပက္မ်ား၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင့္ အျခားျပကြက္မ်ားအေၾကာင္းကို အားတက္သေရာ ေျပာဆိုေနၾကသည္။ သူတို႔ေလးေတြချမာ ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခါမွ် ၾကည့္ဖူးၾကဟန္မတူ။ သည္ညကေတာ့ သူတို႔ဘ၀မွာ တကယ့္ အမွတ္တရည ျဖစ္ေတာ့မည့္ပံုမ်ိဳး။
အေဖႏွင့္အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ၀မ္းေျမာက္ဂုဏ္ယူသည့္ အသြင္အျပင္မ်ားျဖင့္ ရပ္ေနၾကသည္။ ကေလးေတြ၏မိခင္က ခင္ပြန္းသည္၏ လက္ကိုကိုင္လ်က္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္ေနပံုမွာ “ေမ့ခ်စ္သူ လူစြမ္းေကာင္းႀကီး” ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္ေနဘိသည့္အလား အထင္ႀကီးမႈ၊ ေလးစားမႈလကၡဏာေတြ အျပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း “အားကိုးစမ္းပါ အခ်စ္ရယ္” ဟု ခြန္းတုန္႔ျပန္ေနသည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာအျပံဳးႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ႏူးစြာ ၾကည့္သည္။
သည္အခိုက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးက အေဖလုပ္သူအား လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလဲ လွမ္းေမးသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ကေလးလက္မွတ္ ရွစ္ေစာင္နဲ႔ လူႀကီးလက္မွတ္ ႏွစ္ေစာင္ လိုခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားတစ္စုလံုး လာလို႔ရမွာ” သူက တက္တက္ႂကြႂကြပင္ ေျဖသည္။
အမ်ိဳးသမီးက လက္မွတ္ခႏႈန္းထားမ်ား လွမ္းေျပာသည္။
ဇနီးသည္က သူ႔ခင္ပြန္းလက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းလည္း ငံု႔သြားသည္။ အမ်ိဳးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ သူ ေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္တိုးကာ “ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ” ဟူ၍ ေမးသည္။
လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးက ေစ်းႏႈန္းေတြ ထပ္ေျပာသည္။
အေဖလုပ္သူမွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္ မပါ။
သို႔ေသာ္ သည္အခ်ိန္က်မွ သူ ေနာက္လွည့္ကာ ကေလးေတြကို အေဖ့မွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္ မပါလို႔ သည္ည ဆပ္ကပ္ၾကည့္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု သူဘယ္သို႔ ေျပာထြက္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
ျဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကိုျမင္ကာ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ အက်ႌအိတ္ထဲ လက္ႏိႈက္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္လာၿပီးေနာက္ ေျမႀကီးေပၚ အသာပစ္ခ်သည္။ (ကၽြန္ေတာ္တု႔ိလည္း ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ေၾကာင္း ၾကားျဖတ္ ေျပာလိုပါသည္။) ထို႔ေနာက္ အေဖပဲ သည္ပိုက္ဆံကို ျပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ားဖခင္ပခံုးကို သြားပုတ္ၿပီး ေျပာသည္။ “ဒီမွာ ခင္ဗ်၊ ေစာေစာက ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္”
အေဖ ဘာလုပ္သည္ဆိုတာ ထိုပုဂၢိဳလ္ ေကာင္းစြာ နားလည္လိုက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႔ဆီမွာမွ သူ လက္ျဖန္႔ ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သည္လို အသည္းအသန္ အေရးတႀကီးအခ်ိန္၊ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အရွက္ႀကီး ရွက္ရမည့္အျဖစ္မ်ိဳး ၾကံဳရအ့ံဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ အကူအညီအတြက္ သူတကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုကို သူ စူးစိုက္၍ ၾကည့္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ တကယ့္ကို ေက်းဇူးပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအတြက္ပါ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ” သည္လိုေျပာရင္း သူ႔ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းက်သြားသည္။
အေဖႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ကားဆီသို႔ လွည့္ျပန္ကာ အိမ္သို႔ပဲ ေမာင္းလာခဲ့ၾကသည္။ အဲသည္ည ဆပ္ကပ္ပြဲသို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသြားၾကပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ညသည္ အခ်ည္းႏွီးညေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ခဲ့။
[မူရင္း။ ။ Dan Clark ၏ The Circus] (ေဖျမင့္ ဘာသာျပန္သည္)
